Turkije (augustus)

Turkije

Waarom wilde ik naar Turkije ? Ik was al eens in Kusadasi geweest (een week goedkope strandvakantie met mijn zevenjarige dochter) en had van daar uit Efese en Pamukkale bezocht. Door meer te lezen over Turkije ontdekte ik de ontzaglijke rijkdom van dit immense land en wilde ik wel Katrien, Camille en Pieter-Jan ook eens meenemen naar het misschien wel meest Westerse Aziatische land.
Bon, de kinderen raken een stukje groter (vooral), ouder (natuurlijk) en wijzer (misschien) waardoor we voor elk van hen een relatief kleine rugzak aanschaften zodat ze elk hun kledij zouden kunnen meenemen. Naast hun rugzak hadden ze ook een 'dagrugzak' mee met walkman of discman, kruiswoordraadsels, papieren zakdoekjes... zodat Katrien en ik alleen nog de volumineuze badhanddoeken en toiletzakken hoefden mee te nemen.
Ik zette me een paar avonden aan het werk om een reisschema te brouwen, was tevreden met mijn voorbereiding maar was niet heel zeker of we het strakke schema wel zouden kunnen aanhouden.
We zien wel.

 

REISSCHEMA

Dag 1
woensdag 31 juli 2002

 

Kortrijk - Brussel - Antalya

 

 

Dag 2

donderdag 1 augustus 2002
Antalya - Konya
365 km
7 uur
12 miljoen TLpp

 

Dag 3

vrijdag 2 augustus 2002Konya
----------------------
------------------------
-----------------------

 

Dag 4

zaterdag 3 augustus 2002Konya - Nevsehir - Gorëme226 + 12 km
3 1/2 uur + 1/2 uur
10 miljoen TL pp

 

Dag 5

zondag 4 augustus 2002Gorëme---------------------
------------------------
----------------------
Dag 6
maandag 5 augustus 2002Gorëme---------------------
------------------------
----------------------
Dag 7
dinsdag 6 augustus 2002Gorëme - Kayseri - Malatya12 + 105 + 354 km
2 uur+ 5 uur
24 miljoen TL pp
Dag 8
woensdag 7 augustus 2002Malatya (Nemrut)2 x 100 km
2 à m uur
inbegrepen in ticket
Dag 9
donderdag 8 augustus 2002Malatya--------------------
-------------------------
-----------------------
Dag 10
vrijdag 9 augustus 2002Malatya - Adana - Mersin425 + 70 km
8 uur + 1 1/2 uur
17 miljoen TL pp
Dag 11
zaterdag 10 augustus 2002Mersin - Anamur??
5 1/2 uur
12 miljoen TL pp
Dag 12
zondag 11 augustus 2002Anamur-------------------
------------------------
---------------------
Dag 13
maandag 12 augustus 2002Anamur - Side???
4 uur 45
---------------------
Dag 14
dinsdag 13 augustus 2002Side-------------------
-----------------------
---------------------
Dag 15
woensdag 14 augustus 2002Side - Antalya - Brussel65 km
1 1/2 uur

Dag 1 : woensdag 31 juli 2002

We moesten alle vijf om half drie op omdat we vroeg genoeg in Zaventem wilden zijn om daar het vliegtuig van 0600 uur te hebben. De maatschappij is de mij onbekende MNG (Turks?). Ik sliep een beetje op het niet al te comfortabele vliegtuig, at het redelijke lekkere middagmaal op en sliep nog wat. Om half elf landden we in Antalya - nis het daar Click for Antalya, Turkey Forecast -waar we in de hall van de luchthaven onmiddellijk de mogelijkheid hadden een visum aan te schaffen. Tien euro per persoon voor een simpel, genummerd briefje.
We hadden nog geen kans gezien om onze euro te wisselen voor Turkse Lira zodat we de taxi naar het centrum maar in 'ons' geld betaalden (€ 14) We lieten ons afzetten in de oude wijk van de stad waar de meeste backpackershotelletjes zouden zijn. Katrien en de kinderen zochten de schaduw op terwijl ik meeging met iemand om een hotelletje te gaan bekijken. Ondanks dat het de eerste dag was en ik nog niet veel benul had van de prijzen kon ik toch al een beetje afdingen.

Erkal Pansiyon (Barbaros Mah. Kandiller Geçidi 5, Analya tel. 241 07 57)
Rustig straatje, oude wijk, vijf minuten van de haven.
Mooie, bloemrijke entree
Luxe-suite op bovenste verdieping: vijf bedden in twee kamers, badkamer, TV, airco, eigen badkamer.
Eigen terras met mogelijkheid om was op te hangen. Veel te warm 's avonds om op het terras te zitten.
Ontbijt inbegrepen

€ 25 (27,5 milj. TL) per nacht voor de kamer

We laadden ons gerief uit, installeerden ons en gingen zo rap mogelijk terug naar buiten. Om 13 uur stonden we aan een plaats waar veel dolmussen stoppen. Ik wilde naar de Otogar gaan om tickets voor de bus voor morgen te reserveren. Drie miljoen TL (€ 2) betaald voor de dolmus voor een half uur rijden.

Vervoer in Turkije

Dolmus: is een camionette die het vervoer binnen een stad verzorgt. Spotgoedkoop maar niet de snelste vorm van transport. Hectische bedoening: stopt heel veel en heel kort.

Taxi: voor ons dikwijls de beste oplossing. Met zijn vijven en veel bagage is het teveel sukkelen op een dolmus en is de prijs van een taxi nauwelijks hoger. Let er wel op dat je een taxi neemt met een meter. Zo ben je zeker van de prijs.

Bus: in tegenstelling tot andere, oudere reisverhalen zijn de bussen in Turkije superdeluxe. Het zijn allemaal nieuwe Mercedessen en ze hebben allemaal airco. Stops zijn er niet veel, soms duren ze maar een paar minuten maar gewoonlijk is er een langere halte rond half twee-twee uur. Neem dus voldoende eten mee voor de verre verplaatsingen. Op de bus zelf komt regelmatig iemand rond met (gratis) water, thee of cola. Het eau-de-cologneritueel is ook hier ingeburgerd.

Otogar: vertrekplaats van de bussen. Meestal een vijftal kilometer uit het centrum gelegen. Alle grote maatschappijen hebben daar een winkeltje waar je kunt boeken. De prijzen verschillen nauwelijks maar Turken zeggen zelf dat je best één van grotere maatschappijen neemt. Kontas, Zafer, Cappadocia bijvoorbeeld hebben een heel goede naam

Ik reserveerde mijn tickets voor de bus van morgen (12 miljoen TL = € 7,50). Vertrekuren: 7u30, 9u30 of 10 uur.

We reden met een dolmus terug tot aan het centrum van Antalya en werden ongeveer aan de Bazaar afgezet. Voor de vrouwen onder ons was het een leuke, gezellige wandeling tussen de standjes die Armani's, Versace's, Hugo Boss' en ander Calvin Kleins aanboden. Namaak, natuurlijk. We wandelden de kronkelende straatjes naar beneden en de twee meisjes kochten elk een nieuwe zonnebril (Ilse voor 5 miljoen TL (€ 3) en Camille voor de helft. Ze kochten ook armbandjes van 3 voor 1 miljoen. Spotprijsje. Pieter-Jan zag meer heil in een zilveren ring (€ 18) en Katrien wilde een zakje appelthee (3 miljoen TL).

We besloten maar onmiddellijk elk hun zakgeld te geven: nog nooit hebben ze zoveel geld op zak gehad. Elk 24 miljoen TL (€ 15) om hun eigen souveniertjes te kopen.

We belandden aan de mooie overblijfselen van de oude Romeinse haven en kregen honger. Het was wel nog maar kwart na vijf maar we waren al heel vroeg op en hadden nog niet veel gegeten. Onze restaurantbelevenissen vind je iedere keer in het kort in het kadertje.

Restaurant Dergah (Camii sokal)

Schitterend gelegen op een lager gelegen binnenkoer. Men bracht onmiddellijk een ventilator
clayplate mixed € 2,5 - salade (aubergine of greec) aan 1 € - brochettes à 2 € - birra aan 1 € - thee en cola, water en brood.
De man zag dat Ilse het bestelde niet lustte en bracht - gratis - een extrabord. Vijfmaal thee gekregen achteraf.
29,5 miljoen( € 17) betaald voor alles. Tamelijk veel, achteraf gezien

Na het eten zochten en vonden we nog een winkel waar we enkel levensnoodzakelijke inkopen deden. We kochten melk voor één miljoen TL, water voor de helft ervan en een fles witte wijn voor het dubbele ervan (= € 1,20)
We wandelden op het gemak (vanwege de vermoedheid en de hitte) naar onze kamer waar Pieter-Jan TV wilde kijken. Probleem, de TV speelde maar de satelliet werkte niet. Omdat ook de airco het niet deed, pufte ik naar beneden en liet iemand naar boven komen om het euvel te verhelpen. Een gezette, oudere man probeerde van alles met de TV maar het lukte hem niet beeld te krijgen. In het daaropvolgende half uur kwam hij zeker twee of drie keer met een andere TV, met andere kabels of met een andere antenne naar boven. Tot ik hem zei dat het wel zonder zou gaan.
De airco kreeg hij zonder moeite in gang .
Het was nog maar kwart voor negen toen iedereen (nou ja, bijna iedereen) ging pitten. Ik dronk nog en glaasje wijn op het terras maar moest me nu en dan verzetten omdat het water van de airco overal rond stroomde.

op zoek naar koopjes
eventjes proeven
in onze suite

 

Dag 2 : donderdag 1 augustus 2002

We hadden de wekker om kwart na zeven gezet omdat we een bus moesten nemen vandaag. We kregen een beetje later het ontbijt met zacht, lekker brood, een potje confituur, smeerkaas en de keuze tussen thee of koffie. O ja, er lag ook nog een ei op ons bord. Het was leuk vandaag maar we zouden die kippelegsels nog verfoeien, verafschuwen en vervloeken. Raar maar waar, het ei was langs de ene kant hard gekookt en langs de andere kant zachtgekookt, dus afhankelijk van hoe je het kreeg liep het of liep het niet.

Om negen uur stonden we gepakt en gezakt klaar om naar de Otogar te rijden. We hadden een taxi gevraagd aan de receptie en die was mooi op tijd. Voor 11 miljoen Tl (€9) reden we het kwartier naar het busstation.

Om tien uur op de bus maar we kenden nog de gewoontes van de bussen niet en omdat er heel weinig stops waren, waren we dus niet echt voorzien op een hele dag zonder eten. We hadden alleen wat oude sandwiches (nog uit België emegebracht).Blij dat we waren om in Konya pudding, koekjes, drankjes, chocolade en al dat lekkers te kunnen kopen. We spendeerden wel vijf miljoen aan luxeproducten. Vanaf die dag gingen we nooit meer op stap zonder een pakje droge koeken, ons noodrantsoen.

Van de Otogar namen we een taxi nar het centrum.

Hotel Petek (PTT Cadesi)
zeer smalle ingang. Als je het niet vindt, vraag het dan iemand.
Eén verdieping omhoog voor de receptie en de mogelijkheid tot dubbele en driedubbele kamers. De officiële prijslijst hangt boven de receptie maar dat zag ik maar later. Na onderhandelen, overeengekomen voor 40 miljoen Tl (€ 27) voor de twee kamers.
Propere kamers, elk met eigen badkamer (douche en toilet zonder papiermandje: verstopt dus nogal vlug)
Ontbijt op derde verdieping (mooi zicht op veel moskees).
Hier maakten we voor het eerst kennis met het 'eau-de-cologneritueel'. Toen de eigenaar rondging met zijn fles hielden we wat onwennig elk om beurt een hand op. We wisten eigenlijk niet goed wat gedaan ermee maar vermits het goedje tussen onze vingers liep, wreven we vlug in onze handen. En ja, dat was wat er van ons verwacht werd. Later ondergingen we hetzelfde ritueel op bussen, in restaurants en soms zelfs in een winkel.

We hadden nog juist tijd om een goede wandeling te doen in de grote bazaar die aan onze deur begon. Ondertussen keken we uit om iets te gaan eten. Ik keek zelfs niet in mijn Lonely Planet omdat we verschillende propere eethuisjes tegenkwamen. De specialiteit van Konya zou Firi kebab zijn en we zochten dus de vermelding van deze spijs op een venster voor we ergens binnengingen.

Naam onbekend (in de bazar aan de kant van ons hotel).
We aten de plaatselijke specialiteit (Firin Kebab: geroosterd lamsvlees in vet, dik lekker brood) in een Kebabi (kebab restaurant) boven op de hoek van een straat niet ver van ons hotel (meer naar de bazaar toe)
Het eten was heel vettig bereid en het vlees was veel te taai. De smaak was best lekker maar als je pech had en een stuk kreeg dat vooral uit vel en been bestond, dan had je achteraf nog honger. Pieter-Jan had köfte gevraagd en dat viel mee. Met drankjes en een gratis thee achteraf voor allemaal, kregen we de rekening. 31 miljoen Tl (€ 20). We waren gestraft omdat we vermoedden dat het goedkoop zou zijn en daarom hadden we geen prijzen gevraagd. Veel van die restaurants hebben geen kaart en moet je vragen wat ze hebben. Weer een lesje geleerd.

Na het eten deden we nog een lange avondwandeling in de bazaar om de vrouwen onder ons tevreden te stellen. We gingen niet al te laat naar de kamer, waren nog moe en sliepen dus vlug.

onze twee Turkse seuten
prachtige moskee
plaksnoep

Dag 3 : vrijdag 2 augustus 2002

We waren vroeg op en kregen ook vroeg ons ontbijt, op hetzelfde verdiep (derde) als waar wij logeerden. Mooi uitzicht op de vele moskeën die Konya rijk is.

We wandelden op het gemak naar de grote moskee uit de 13e eeuw (Alattin Camii) op de heuvel (Alaettin Tepesi) maar moesten daar constateren dat ze pas om half tien open (volgens LP half negen) ging. Wij waren nog een kwartiertje te vroeg en vonden de gartis moskee toch niet al te indrukwekkend. Heel oud, dat wel, maar weinig versieringen: alleen de oostelijke poort naar Mekka is mooi, héél mooi en ook de preekstoel uit de 12° eeuw.
We staken de straat over naar de Medredesi Karatay. Een medredesi of medrassa zoals de variant in sommige Arabische landen heet is een seminarie voor moslims. Daar werd de koran aangeleerd aan toegewijden. Eén miljoen entree voor de volwassenen, de helft voor de kinderen. Mooie koepel en veel koranhoofdstukken in kalligrafie. Veel blauwe tiles (tegeltjes) te zien.

Langs de hoofdstraat, op weg naar Mevlana, nog een andere moskee tegengekomen die recenter was en dus ook meer versierd. De kinderen hadden geen zin om mee binnen te gaan en bleven om de hoek ergens in de schaduw wachten. Katrien en ik stonden al schoenloos klaar om binnen te gaan tot ik me bedacht en de kinderen wilde roepen om dichter bij ons - schaduw genoeg aan de ingang - te wachten. Ik stapte op mijn blote voeten van het tapijt op de stenen maar werd teruggeroepen door de 'bewaker' van de moskee die me aanmaande mijn schoenen terug aan te doen. Ik kon straks immers niet met vuile,onreine voeten de moskee betreden. Binnen kwam een man ons een gift vragen voor het renoveren van de moskee. We gaven elk 1 miljoen TL en kregen een ticketje.

We wandelden door tot aan de voor moslims behoorlijk heilige

Mevlana

Het was half twaalf toen we daar arriveerden. We schoven aan en betaalden 4 miljoen TL (€ 2,50) per volwassene en de helft voor de kinderen. We mochten tot onze grote verbazing foto's nemen en filmen. Het museum is tevens een soort moskee maar ook een heilige plaats voor de Turkse moslims. We kwamen op een mooie binnenkoer met een paar fonteinen en moesten toen onze schoenen uitdoen om het museum binnen te gaan. Plastic zakjes lagen klaar om onze schoenen mee te dragen.
Bij het binnenkomen zie je links al onmiddellijk de grote April Bowl die het heilige en noodzakelijke regenwater water bevatte voor de boeren om hun gronden vruchtbaar te houden. De tip van de tulband van Rumi, stichter van de Dansende Derwisjen, werdbevochtigd en diende om de noodlijdende boeren te besprenkelen en vertroosting te brengen. Rechts op het einde op de zaal vind je de Tombe van Rumi. Je kunt er niet naast kijken: het is de grootste. Verder nog een zaaltje met oude, kostbare boeken en dat was het. In de zalen rond het binnenplein zijn wassen beelden te zien die het leven van enkele eeuwen geleden moeten voorstellen. De huiselijke tafereeltjes mogen gefotografeerd en gefilmd worden maar een zelfde groep wassen derwisjen mag niet op de foto of film. Raar maar waar. Te heilig?

We wandelden door de bazaar naar ons hotel en kochten ondertussen broodjes, water, melk en toespijs. Ons flesje wijn voor vanavond sloegen we ook al in. We aten op de kamer, namen een siësta en speelden wat spelletjes tot half vier. Toen was het al niet zo warm meer om rond te lopen. We bezochten een Franse kerk, een stokoude medresi en een al even oude moskee (maar gesloten). Ik was al de hele dag lustig aan het filmen en toen plotseling... viel mijn Turkse Lira dat ik nu wist wat het symbooltje op het scherm van mijn videocamera betekende. Ik had er verdorie geen cassette ingedaan. Gevolg: Antalya gemist (niet erg jammer) maar ook een groot stuk van Konya. Ik besliste nogmaal naar het Mevlana te gaan en een poging te doen om voor de tweede maal met mijn ticketje binnen te geraken. Als een volleerde lefgozer ging ik langs de rij binnen, zwaaide met mijn ticket naar de bewaker en was binnen. Helemaal alleen en dus op mijn gemak om te filmen.
Langs de achterkant van het Mevlana ligt een kerkhof en soms kan dat wel de moeite waard zijn. Het is gewoonlijk een oase van rust tussen het vele gewoel en de stadsdrukte. Dit kerkhof echter is helemaal verwilderd en de verwaarloosde graven zijn bijna niet meer te zien door het vele onkruid.

Om half zeven gingen we eten naast de deur

Naam onbekend: We bestelden een turkse pizza (filterdun maar heel lekker volgens Pieter-Jan, onze pizzakenner), iskander kebab (met yoghurt), doner chicken en doner lamb. Met de nodige drankjes (cola en thee) erbij lagen we slechts aan 12,5 miljoen TL (€ 8) en hadden we veel beter gegeten dan gisteren.
We waren er, net als overal, weeral de enige buitenlanders. Vlotte en vriendelijke bediening.

Op onze avondwandeling door de bazaar (waar anders) kochten we vier stukjes baklava voor slechts één miljoen TL. We hadden de kraampjes al tien keer gezien en waren ze dus stilletjes beu (Pieter-Jan en ik toch). Flesje wijn op de kamer en slaapwel.

graf van Rumi
April Bowl
een welverdiende kebab

Dag 4 : zaterdag 3 augustus 2002

Na het ontbijt met een taxi naar de Otogar gereden (11 miljoen TL - € 7) waar we om twintig voor tien arriveerden. Ruimschoots op tijd voor de bus van 10 uur 30. Ik had 10 miljoen TL (€ 6) per persoon betaald om deze verplaatsing te maken.

Om twee uur in de namiddag arriveerden we in de Otogar van Nevsehir van waar ik dacht naar Uchisar te rijden. Naast en rond Gorëme heb je veel mogelijkheden om te overnachten en ik had Uchisar uitgekozen omdat het mooi en rustig zou zijn. Ook vanwege de korte afstand tot Gorëme. In het plaatselijke toerismebureautje van de otogar liet ik me een folder in de handen duwen van een hotel in Gorëme dat er goed uitzag en helemaal niet veel geld kostte. Ik ging dus op zoek naar een bus naar Gorëme in plaats van een naar Uchisar.
Bleek dat het dezelfde bus was waarmee we toegekomen waren en dat we onze bagage weer konden inladen. Voor een paar miljoentjes alles samen stonden we twintig minuten later in het centrum van Gorëme. Daar ligt de Otogar uitzonderlijk wel in het centrum.

In het toerismebureau zit een uiterst bevallig, vriendelijk en behulpzaam meisje dat je naar alle foto's, omschrijvingen en prijzen laat kijken van alle pensions van Gorëme. Jij mag je keuze maken en zij belt om te zien of er plaats is. Het was niet zo evident omdat ik het liefst een kamer met vijf bedden had. In mijn eerste drie keuzes was alles volzet maar dan had ik prijs. Ik mocht naar een kamer in Hotel Star Cave gaan kijken. De eigenaar (of iemand van het hotel) wilde ons zelfs komen afhalen alhoewel het slechts een vijftal minuten stappen was. Waarom dus niet.

We arriveerden daar, zagen dat het goed was en installeerden ons.

Star Cave Pansion (op vijf minuten stappen van het centrum, langs de opgedroogde rivier)

Vijf US $ per persoon.
Kamers in de rotsen. Dus redelijk donker maar heerlijk fris - je kan een laken en een deken gebruiken om te slapen. Wij hadden enorm veel vliegen. Geen stopcontacten op de kamer.
Toilet en badkamer zijn een verdieping hoger of lager. Zeer vriendelijke mensen. Rekenen verschrikkelijk veel aan voor het avondeten (8 miljoen TL) en komen daarvoor ook 'zagen'. Ontbijt is niet inbegrepen in de prijs maar is niet duur en toch lekker.
Om de eindafrekening te maken hadden ze héél véél tijd nodig en ze klopte dan nog niet (in ons voordeel).

We kregen als welkom een lekkere thee bij de gastvrije eigenaars. De zoon van de eigenaar heeft een Braziliaanse vriendin die ons bereidwillig uitleg gaf over alle bezienswaardigheden van de streek. Zij raadde ons een dagtrip aan en na serieus overleg hapten wij (ik een beetje tegen mijn zin) toe. We zouden immers op plaatsen komen die we met het openbaar vervoer nauwelijks konden bereiken. Dat vertelde mijn ervaring me wel.
Wonder boven wonder: toen we op stap wilden gaan, druppelde het een beetje zodat we gewapend met een pet of een polar (regenkledij hadden we niet meegebracht uit België) vertrokken naar Love Valley.

We wandelden daar helemaal alleen in de verschroeiende hitte, konden gelukkig onze dorst laven met de talloze druiventrossen die we plukten en hadden een schitterend uitzicht. Helemaal tot beneden in Love Valley geraakten we niet maar we hadden wel het geluk een vos te zien rondsluipen. De vallei is genoemd naar de vreemde vormen die de door erosie uitgeschuurde rotsen hebben. Ze zien er uit als penissen, vandaar de naam.

In ons hotel namen we een douche en terug buiten gingen we een ijsje eten en zochten iets om onze magen te vullen. Langs het water (tamelijk ver in de richting van het Open Air Museum) vonden we een rustig plaatsje met betaalbare prijzen. De restaurants uit mijn (oude) Lonely Planet hadden van hun status geprofiteerd en waren te duur geworden.

Naam onbekend: aangenaam terras langs de uitgedroogde rivier
We bestelden weeral iskander, doner kebab, kofte, een plat mixte en nog iets. Met een Efes bier (flauw), cola, fanta en thee lagen we aan 27,5 miljoen TL (€18).
Zeer lekker eten, niet al te vlotte bediening - lang moeten wachten . Leuk zitten

Met een volle maag stapten we op het gemak weer tot aan hotel tot onze Lira viel dat het vandaag beldag was en we terug naar het centrum mochten sloffen. Om de twee dagen bellen we namelijk het thuisfront om kort en bondig heen en weer te horen of alles goed is.
Om 22 uur waren we op de kamer.

uitzicht op Love Valley
weeral aan t' muffelen
bij het krieken van de dag

Dag 5 : zondag 4 augustus 2002

Wij kregen ons ontbijt op de leuke binnenkoer en drie van ons namen het ons onbekende French Toast, de andere hielden het bij het vertrouwde brood met confituur en ... ei

Om kwart na negen werden we afgehaald voor onze dagtrip. We gingen op baan met drie busjes en stopten al na korte tijd in de

Pigeon Valley
Vallei heeft zijn naam gekregen van door de vele suitsparingen in de rotsen die dienden om duiven aan te trekken. Hun uitwerpselen zijn heel goede mest en zorgden mee voor de vruchtbaarheid van de streek. We kregen van onze boeiende gids een heel lange maar interessante uitleg die de geschiedenis van de streek wist te schetsen. De meisjes kochten, enkele, eigenaardig genoeg, heel goedkope en mooie souvenirs. We stapten na een kwartier weer in en reden door naar de volgende stop

Underground City
We arriveerden in Derinkuyu. Deze ondergrondse stad is minder toeristische dan die van Kaymakli maar, naar men zegt, even mooi en groot. Om kwart voor elf waren we daar, we moesten geen entree betalen en mochten met de trapjes naar beneden. Het hele complex is acht verdiepingen diep en op ieder verdiep gaf de gids een grondige uitleg in het Engels. Over hoe de mensen daar tot zes maanden konden overleven, gedroogd fruit en dieren meenamen naar beneden, hoe ze vermeden dat de Arabieren binnen geraakten, hoe ze aan de levensnoodzakelijke lucht geraakten en waarom de Arabiern maximum drie maanden hun bezetting konden volhouden... Om meer te weten moet je zelf maar gaan..
Tussen twaalf en dertien uur zaten we weer op de bus waar de gids het heuglijke nieuws gehoord had dat Turkije de doodstraf had afgeschaft en stilaan meer naar het Westerse model neigde (ze willen toetreden tot de EU, dat is duidelijk). Na dat uur rijden arriveerden we aan de

Ihlara Kloof
Daar is er entree te betalen, vijf miljoen TL per persoon (was dus niet inbegrepen in de dagtrip). Volgens de Lonely Planet een schitterende kloof van 16 km lang, vol rotskerken met mooie fresco's en een prachtige natuur. Het is een soort Gorge zoals in Frankrijk maar met leuke holwoningen in de rotsen. We waren waarschijnlijk iets achter op het schema zodat de gids zich haastte en het wandeltempo te hoog lag om te genieten. Ongelukkig genoeg liepen wij met zijn vieren (P.J. wandelde in de kopgroep) achterin en gleed Ilse weg met de nodige schaafwonden aan haar gehavende kniën als gevolg. Na een uitgebreide medische verzorging door Katrien konden we terug op weg maar was de voormacht al lang uit het zicht verdwenen. We stapten goed door maar Camille stootte haar hoofd aan een rots waardoor we weer eventjes vertraging opliepen. We konden niet verkeerd lopen, gewoon het water volgen en bereikten na een helse achtervolging het peloton. Oef, nu kunnen we wel eten zeker. Nee, gewoon doorstappen tot we eindelijk tegen 14 uur aan het water stopten

Naam onbekend:
We kregen linzensoep, een lekkere salade en voor het hoofdgerecht konden we kiezen tussen alle soorten kebab maar ook vis. Nagerecht was lekkere watermeloen. Drank was apart te betalen en zoals te verwachten verschrikkelijk duur (1.5 miljoen voor een cola)
Verplichte maaltijd maar niet slecht en mooi gesitueerd, aan het water. Leuk om even je voeten te verfrissen

We reden naar Yaprakhisar, een naam die ik onmiddellijk heb moeten opschrijven of ik zou hem zeker vergeten zijn. Gekend is het stadje omwille van de rotsformaties die model hebben gestaan voor de een of andere aflevering van de film Star Wars. Er werden foto's genomen van de rotsen en ze werden in Hollywood nagemaakt. We waren daar om kwart voor vier en bleven er een halfuurtje in, op en tussen de rotsen klauteren en dan reden we door naar de volgende stop

Caravanserai
daar moesten we elk één miljoen Tk betalen om binnen te mogen. We kregen de hele uitleg (caravanserai werden op 40 km van elkaar gebouwd - dat is de dagloopafstand van een kameel-, uitleg over de functie van hde verschillenden gebouwen...)

Tot slot van de dag reden we naar Avanos waar we alleen een heel vervelende potenbakkerij bezochten. Na een korte, commerciële demonstratie over hoe je een pot draait en bakt mocht een meisje uit onze groep ook haar kunnen tonen en werden we overgeleverd aan de charmes van de verkopers. Ik liep, na een asbakje met een stukje af meegeschoept te hebben, vlug naar buiten om een sigaretje te roken.

Het einde van de uitstap mocht er dan ook nog zijn.

Valley Fairy Chimneys
Ligt een paar honderd meter van de (betalende) vallei van Zelve. De zon begon stilaan onder te gaan en het zicht was spectaculair. Jammer genoeg hadden we niet veel tijd meer en moesten we tamelijk vlug op de bus. Juist tijd genoeg om enkele héél mooie foto's te nemen, een beetje rond te lopen en bijna een souveniertje te kopen.

Om kwart voor acht arriveerden we weer in Gorëme waar we inkopen deden (broden, smeerkaas, fruitsap, worstjes en wijn) bij een Turk die goed Nederlands sprak. Hij leefde de helft van het jaar in Mol en de andere helft in Turkije. Sympathieke man.

We aten op onze kamer, de kinderen dronken een glaasje melk en wij een glaasje wijn

We gingen niet al te laat slapen.

bij de Star Wars rots
Fairy Chimneys
de dames van het hotel

Dag 6 : maandag 5 augustus 2002

We stonden om acht uur op en aten allemaal French toast deze keer. Toen we klaar waren, stapten we naar het Open Air Museum van Gorëme. Ik had, zoals gewoonlijk, weer de verkeerde richting ingeslagen. We moesten langs de andere kant. Het museum lag slechts op anderhalve kilometer maar door de brandende zon leken het er veel meer. Het is toch bijna een klein uurtje stappen, op een niet al te hoog tempo.

Open Air Museum
De volwassenen betaalden 15 miljoen TL (€ 9), de kinderen een derde. En, zoals gewoonlijk, mag er altijd wel ééntje gratis binnen. Die vriendelijke Turken toch.
We kwamen een paar kloosters tegen (van paters en van nonnen) en een paar kerken waarvan er één (Karanlik Kilisi) te betalen was. De prijs (10 miljoen TL per persoon) leek ons veel te hoog en dus zijn we maar niet naar binnen geweest. Er is een kerk met afdrukken van sandalen maar we mochten daar geen foto's nemen. Verder op ontdekten we een kerkje waar de fresco's minstens even mooi en goed bewaard waren en waar we naar hartelust kiekjes mochten nemen. In de schaduw van een andere kerk picknickten we met ons meegebracht brood, salami en choco. Het smaakte ons. We liepen nog een uurtje op het gemak rond en besloten onze uitstap met een ijsje voor de kinderen. Camille had geluk; zij had een Magnum waarvan op het stokje langs de twee kanten de merknaam op gedrukt stond en had dus recht op een gratis exemplaar, maar dat wordt een lang verhaal...

Om kwart na twaalf stonden we weer buiten om te voet naar het centrum te gaan. We wilden nog naar Avanos gaan maar we vonden niet onmiddellijk een bus of een minibus. Een man in een gewone auto zag ons zoeken en nam ons mee tegen de schappelijke prijs van 1 miljoen TL per persoon.

Avanos

We arriveerden niet ver van het centrum van de pottenbakkerstad en zagen in het centrum het niet al te mooie pottenbakkersbeeld van een hedendaagse kunstenaar. Ik wilde naar Avanos om eens in een klein, niet toeristisch dorpje rond te lopen maar had in ons hotel gehoord dat Chez Gallip een pottenbakker was met een heel bijzondere specialiteit. De man verzamelt haarlokjes van vrouwen. In meer dan tien jaar heeft hij er al meer dan een miljoen verzameld. Hij zou zelfs in het Guinness Book of Records staan maar dat zal dan wel de plaatselijke editie zijn want in onze Vlaamse uitgave staat hij niet.
Soit, Ilse en Camille (en in mindere mate Katrien) waren er op gebrand een klein stukje van hun haar te laten afknippen om ook eens in een museum aanwezig te mogen zijn. De eigenaar en ook coiffeur van dienst bood ons eerst een glaasje witte wijn aan en vertelde ons fier dat hij al meer dan één miljoen haarstukjes had van vrouwen van over de hele wereld. Onze dames lieten gewillig een plukje afsnijden, vulden een kaartjes in met hun naam en adres en hingen het ergens aan een vrij stukje muur. Hij vertelde ons dat hij jaarlijks 10 haarstukjes uitlootte: de gelukkigen konden dan één week gratis naar Avanos en een pottenbakkerscursus volgen. Duimen maar. We bedankten de man en hij bedankte ons. We deden alsof we geïnteresseerd waren in zijn pottenbakkerskunst en kochten een kleinigheidje (zie ook zijn website www.chez-galip.com )
In een winkeltje honderd meter verder kochten we een hoop asbakken, tassen... voor zeer schappelijke prijzen. Terwijl de rest rustte van de geleverde inspanningen ging ik geld wisselen in de bank en zocht ik brood, wijn, fruitsap en melk. We kochten postkaarten aan 100.00 Tl (0,08 €) en de postzegels voor erbij kostten 600.000 Tl (€ 0.33).

We vonden makkelijk een bus terug naar Gorëme, namen een douche en begonnen kaartjes te pennen.

Ik informeerde in ons hotel wat het kostte om daar te eten maar het was teveel ( 8 miljoen TL per persoon) voor een menu dat je niet kon kiezen.
We wandelden maar terug naar het centrum en hadden 's morgens al een restaurant gepasseerd dat er behoorlijk uitzag.

Naam onbekend (op de hoek ergens aan de opgedroogde rivier, net over het toerismebureau)
We bestelden aubergine kebab, lamb chops, spaghetti mushroom (afschuwelijk slecht), shish kebab en biefstuk ( klein en taai). Katrien kreeg niet haar lamb chops maar iets anders. Slechte bediening en kleine porties. Met de drank erbij lagen we aan 20 miljoen TL (€12,50)
Was niet echt een aanrader, hebben al veel beter gegeten.

Terwijl we nog aan het eten waren viel het licht uit in de hele stad en zaten wij in het donker. Een garçon haalde zijn wagen en liet de koplampen op onze tafel schijnen. Een andere man haalde kaarsjes zodat het toch nog een beetje gezellig werd.

We gingen 'op den tast' toch nog vlug eens bellen naar het thuisfront en wandelden in het donker terug naar ons hotel en kregen kaarsjes op onze kamer. Na toch wel een uur of twee hadden we weer licht. Onze kinderen gingen nog wat spelen met die van het hotel. Aangespoord door de eigenares, wilden de kinderen buiten slapen maar mochten niet van ons. Niet dat het te koud of te onveilig was maar we wisten zeker dat ze niet veel uren zouden slapen en wilden de volgende dag niet met een nest kinderen opgescheept zitten die moe waren, overal pijn hadden en die met een ' lang aangezicht' ook onze dag zouden verpesten. Uiteindelijk snapten ze onze argumentatie (een beetje).

 

Pieter-Jan gaf zijn cassette van de Gorillaz weg en er werd nog meer dan een uur lawaai gemaakt en enthousiast gedanst.

aan het ontbijt
Arno in Open Air Museum
dansen met The Gorillaz

Dag 7 : maandag 6 augustus 2002

We zaten om negen uur aan het ontbijt en vertrokken, gepakt en gezakt, een uurtje later naar de Otogar. Onderweg kreeg Camille een blouse van 10 miljoen TL. We betaalden onze bustickets (25 miljoen TL per persoon = € 15) en reden tussen kwart na elf en kwart voor één op de weg tussen Gorëme en Kayseri.
Stop, iets vergeten. Bij een van de stops was ik gaan plassen en had in de mannentoiletten een hele rij stoelen en voetbaden gezien voor de spiegels. Omdat ik dat zo'n raar fenomeen vond ben ik teruggegaan naar de bus om mijn fototoestel op te halen. Terwijl ik een foto nam, vroeg een vrouw in een rode t-shirt me wat ik aan het doen was en waar ik vandaan kwam. Toen ik antwoordde "taking a picture, from Belgium" hoorde ze dat ik Vlaming was. Zij was Hollandse en getrouwd met een Turk maar wist ook niet wat dit te beteken had. In Konya Otogar zag ik haar lopen met haar man en schoonfamilie en vroeg haar hoe wij het best aan een goedkoop hotelletje zouden geraken. Zij raadde mij aan de servicebus te nemen (gratis) die ons tot in het centrum zou brengen. Zij zou ons wel het een en ander wijzen. Wij arriveerden met de servicebus in de straat waar enkele pensions zijn en het eerste dat ik aandeed was al onmiddelllijk een goed adres, net wat ik in de Lonely Planet had aangestipt.

Hotel Tahran (PTT cadesi, nr 8 tel (0 422)324 36 15)
Twee kamers - één met drie bedden en een met twee bedden.
Sober maar proper. TV.- privé-badkamer - geen ontbijt te krijgen
Vriendelijke mensen aan de receptie (gratis thee...)

25 miljoen Tl (€ 12,50) per kamer

Om kwart na zeven staken we de straat over en gingen in een Pidesi eten (pizzeria).

Naam onbekend maar het was een pidesi
We konden kiezen tussen pizza met aardappel, kaas of meat. We bestelden elk een stuk naar keuze en een drankje maar hadden natuurlijk niet genoeg. Met de tweede portie erbij lagen we slechts aan 7,5 miljoen TL (€ 4)
De goedkoopste en een van de lekkerste maaltijden van de hele reis

We lieten ons eten zakken in de bazar en kochten voor de meisjes elk een paar gelijke (alleen de maat verschilt) teenslippers. Vijfentwintig miljoen voor de vier schoenen (€ 12,50).
Ik wilde al eens informeren naar de mogelijkheden om in Nemrut Dag te geraken en vroeg heel toevallig de weg aan iemand die we later nog zouden ontmoeten. Kemal was de naam. Hij werkte in het toerismebureau van Malatya en raadde ons aan bij hem te boeken. Het zou stukken goedkoper zijn dan in de puur commerciële agentschappen die er waren. Hij drong zich niet op en suggereerde ons zelfs eerst te gaan luisteren naar de prijzen bij de anderen. Dat vond ik niet nodig en ik beloofde morgen een bezoek te brengen aan zijn office en daar te boeken. Op zijn aanwijzingen vonden wij een fles witte wijn en we gingen slapen.

islamitische wc's

Dag 8 : woensdag 7 augustus 2002

Verjaardag vandaag van Katrien (40) en Camille (13). We hadden de meeste cadeautjes gegeven in België en hadden alleen de kleinste en nuttigste meegebracht. De pakjes werden hen op bed afgeleverd, samen met de nodige zoenen.

Terwijl iedereen zich klaarmaakte voor de dag ging ik alleen inkopen doen (abrikozen,cola, bananen...). Abrikozen zijn een specialiteit van de streek en die in de zon gerijpte vruchten smaken veel lekkerder en zoeter dan bij ons thuis. Cola kost daar slechts 1.5 miljoen TL (€ 1) voor een fles van 2,5 liter.

Het was weer beldag vandaag en ook tijd om wat euro's in te wisselen voor enkele miljoentjes. Om half twaalf stonden we bij Kemal, betaalden onze tickets en dronken gezellig samen een glaasje thee. Ik vertelde dat Katrien en Camille de volgende dag jarig waren en toen hij hoorde dat laatstgenoemde sleutelhangers verzamelde, vond hij het jammer dat hij er geen had om haar te geven.
Onze bus zou om twaalf uur vertrekken maar eerst werden we nog overvallen door een TV-team. De plaatselijke televisie filmde en interviewde niet alleen ons maar ook een Frans koppel dat meeging en een bende giechelende Koreaanse meisjes. De directeur van het Toerismebureau was er ook en hij beloofde ons de volgende dag om tien uur de film te tonen en zelfs een cassette mee te geven. Leuk vooruitzicht.

Met een beetje vertraging vertrokken we om tien minuten later aan een supermarkt te stoppen. Onze chauffeur moest nog de inkopen doen voor onze trip. Het eten moet blijkbaar meegenomen worden.

Tussen 13 uur en kwart na vier reden we met ons minibusje door de bergen en hadden we slechts twee stops gehad (aan een restaurantje maar wij hadden onze picknick mee - en aan een bergrivier met ijskoud water). De laatste twaalf kilometer zijn huiveringwekkend omdat er niets anders dan haarspeldbochten zijn en je rakelijks naast de ravijn rijdt.

Om kwart na vier stopten we aan het poepsjieke hotel. Pure luxe voor ons - de prijs per persoon zou 18 US $ zijn volgens mijn oude Lonely Planet., Volgens de Fransen die misschien nog een dagje langer wilden blijven zelfs 25. Wijselijk reden ze de volgende terug mee met ons.

We verkenden onze logies, rustten wat en trokken om 17 uur met het minibusje naar boven (slechts een paar minuten). Dan nog honderd meter te voet tot een hokje waar we ons ingangsticket kochten (16,5 miljoen TL (€ 10) per volwassene). We hoefden gelukkig slechts voor vier te betalen. Het was al duur genoeg. Dat had Kemal er ons niet bij verteld - maar het stond wel op het blaadje met uitleg dat we gekregen hadden en dat ik natuurlijk niet volledig gelezen had..

Nemrut Dag

Deze site, pas ontdekt einde 19e eeuw) was de plaats die Antiochus (Koning van het Commageense Rijk) had uitgekozen om zijn grafheuvel te bouwen. Hij meende dat deze heuvel pas op de grens lag tussen de Oostelijke en Westelijke Rijken en legde twee terrassen aan. In het westelijke plaatste hij metershoge beelden van de Westerse goden, koningen en keizers om hen gunstig te stemmen. Natuurlijk zat hij er zelf ook tussen.
Op de Oostelijke terras liet hij de goden uit het oosten beeldhouwen. Natuurlijk zat hij er ook weer tussen. De site die pas in de jaren vijftig werd ontgonnen en gerestaureerd heeft nog altijd zijn geheimen niet prijs gegeven. Rust Antiochus onder de enorme berg aarde?
De koppen van de beelden zijn door diverse aardbevingen gescheiden van de rest van hun lichaam en staan als fiere heersers netjes op een rij.

Het was genieten van de schitterende beelden maar dan was het lang wachten tussen half zes en half acht voor de zon eindelijk begon onder te gaan. Eerst was er heel weinig volk waardoor we op zowel het oostelijk als het westelijk terras mooie foto's konden nemen. Stilaan druppelden de groepjes toeristen toe tot we uiteindelijk zeker met meer dan 200 man op die kleine plaats zaten. De lol was er dan al af. Het werd verschrikkelijk koud en ik had mijn jasje weggegeven aan een van de kinderen. Ik was blij toen de zon onder was en we met het busje weg konden. In het hotel stond ik eerst vijf minuten onder een hete douche tot ik weer wat gevoel kreeg in mijn handen. Dan konden we direkt gaan eten

Hotel Günes:
Snelle bediening, we konden bijna niet volgen. Achtereenvolgens kwam er soep, sla, een kippeboutje, rijst, brood, 3 frieten, groenten (half koud) en een watermeloen op tafel.
Het was allemaal net te doen maar onzorgvuldig bereid.

Na het eten werden we door de chauffeur geïnviteerd in een tent naast het hotel voor een 'party'. Wij zaten er met de twee Fransen en een Canadese die daar al een paar dagen rondhing. Onze zuiderbuur speelde gitaar en de canadienne autoharp. Het was eventjes zoeken om de twee instrumenten op elkaar af te stemmen en dan begonnen we aan ons kampvuurrondje. Zij kozen bekende of minder bekende liedjes en daarna vielen wij in als ze met de Beatles begonnen. Ilse en Camille zongen Bob en Bobette, wij allen samen Happy birthday... Mijn Arno t-shirt was Jackie dadelijk opgevallen. De Fransman had me al verteld dat hij Arno kende en zelfs goed vond. Onvermijdelijk op het repertoire die avond: Putain, putain en de maxx Les filles au bord du mer

We dronken nog een glaasje thee en gingen niet al te laat slapen omdat we er de volgende dag weer vroeg uit moesten.

twee jarigen
westelijk terras
Van Arno tot The Beatles

Dag 9 : donderdag 8 augustus 2002

Om half vijf werd op de deur geklopt en was ik wakker. We maakten ons vlug klaar en stonden om vijf uur beneden met een hoop dekens. We reden met het busje naar boven en trotseerden de ijskoude wind tot aan het Oostelijke terras van waar we de zon zagen opkomen. Hoe komt het toch dat de zon vlugger opstaat dan ze gaat slapen? Het was prachtig en de invallende zon geeft een heel apart licht op de metershoge beelden.
Terug beneden konden we om zes uur de rest van het brood van gisteren opeten met een beetje honig, kaas en ranzige boter. Het ei lieten we links liggen. Het ontbijt beviel ons niet echt .
Een uur later vertrokken we met ons busje terug naar Malatya waar we rond 9 uur aankwamen. We hadden in Hotel Tahran gezegd dat we terug zouden komen en ze kenden ons natuurlijk nog. We kregen onze zelfde kamers, lieten onze bagage achter en gingen terug naar buiten om te telefoneren. Ik ging met de sleutel van het hotel in Gorëme naar de post en vond daar gelukkig de chef die een securityman opdroeg mij te vergezellen naar de dichtsbijzijnde winkel om een enveloppe te kopen. We moesten drie winkels doen voor we iets vonden dat er op trok en ondertussen liep de geüniformeerde me mooi voor, als een soort gewapende bodyguard. Na een kwartier stonden we terug in de post waar de man aan het loket me natuurlijk weer niet begreep en met veel misbaar poste restante op mijn briefje schreef. Ik moest twee of driemaal mijn adres opschrijven (op allerhande formulieren ) en 2,5 miljoen TL betalen. Oef, de sleutel is weg. Nu heb ik alleen nog de sleutels van Antalya over maar daar zijn we de laatste dag en kan ik het meegenomen object waarschijnlijk wel persoonlijk binnendragen.

Ilse en ik zaten ondertussen nogal lang weg en Katrien stond me al op te wachten met de melding dat Pieter-Jan zich niet al te goed voelde en terug naar het hotel was gegaan om een uurtje te slapen. De kamer was echter nog niet klaar zodat hij in de lounge moest wachten in het gezelschap van... onze Koreaantjes. We deden een paar boodschappen en gingen terug om P.J. op te halen.

We gingen naar het toerismebureau maar waren al te laat op onze afspraak (voorzien om 10 uur) en beloofden dat we 's avonds zouden terugkeren rond 17 uur.
Katrien en de kinderen nemen gewoonlijk voor iedere min of meer lange verplaatsing een Touristil (pilletje tegen reisziekte) om op het vliegtuig of in de bus te kunnen lezen of kruiswoordraadsels in te vullen maar onze nochtans niet onaanzienlijke voorraad was bijna weg. Onze poging om in diverse apotheken een evenwaardig produkt te krijgen had niets opgeleverd maar iemand van de Toeristische Dienst, een collega van Kemal dus, vergezelde ons naar de dichtstbijzijnde apotheek en legde het probleem uit. Nu lukte het wel. We kochten een doosje Anti-Em (zelfde produkt, andere naam) voor slechts 700.000 TL ( een halve euro).
We deden nog wat inkopen: melk, koeken, cola, baklava, haargel...en een T-shirt voor 3 miljoen (€ 1,75) en gingen op onze kamer eten.

Een uurtje later gingen we op weg naar het busstation van waar we naar Battalgazi zouden vertrekken maar eerst kochten we nog drie dozen Anti-Em - ze bleven nog lang genoeg goed en waren toch zo goedkoop. Het was heel wat verder stappen dan we verwacht hadden maar uiteindelijk geraakten we er toch. We kochten op voorhand onze tickets (heen en terug, 10 miljoen voor 10 tickets) en reden een kwartiertje naar het oude Malatyia waar nog enkele (maar niet veel) bezienswaardigheden zouden zijn.

We kwamen op een stemmig, niet toeristisch pleintje en zochten de karavanserai maar vonden hem natuurlijk niet. Een jongetje hielp ons op weg en we bedankten hem. Hij is niet gerestaureerd deze oude karavanserai maar goed bewaard. Nu voornamelijk gebruikt als nachtelijke plas- en vrijplaats, vermoed ik. We gingen terug naar de markt in de hoop van daaruit de oude moskee te kunnen vinden.
Ondertussen hadden we weeral honger en dorst gekregen en besloten dat een watermeloen ideaal zouden zijn. We wilden slechts een halve kopen omdat ze zo heel groot waren. De winkel-eigenaar vertaalde onze gebarentaal in het Engels (hij had vroeger in het toerismebureau van Malatya gewerkt, een collega van Kemal du)s. Hij schonk ons de halve meloen zomaar.

We vonden een rustig plaatsje voor een gesloten winkel, installeerden ons daar op de grond en ik haalde mijn zakmes uit. Een behulpzame Turk kwam met twee stoeltjes aanzetten. Enkele minuten later hadden we elk een stoeltje en bracht hij zelfs nog een oude krat om onze afval (pitten, schillen...) in te deponeren. We bedankten hem uitvoerig en droegen zelf onze stoeltjes terug. De man sprak wel geen Engels maar toch verstond hij het woordje Mosque uit mijn vraag. Hij wenkte me en begon te stappen.
We stapten meer dan een kwartier door een wirwar van straatjes en steegjes terwijl hij maar bleef babbelen in het Turks tegen mij. De rest van het gezelschap hield zich wijselijk op de achtergrond en liet de onaangename taak aan mij over. Ik knikte nu en dan eens om mijn goedkeuring uit te spreken over wat hij vertelde en herhaalde soms een woord om aan te tonen dat ik hem wel begreep. Maar daaruit veronderstelde hij waarschijnlijk dat ik Turks verstond maar geen grote babbelaar was. Ik was opgelucht toen we er eindelijk waren maar was een beetje ongelukkig dat de moskee gesloten was. Alleen enkele toegangsdeuren waren mooi om te zien.
De weg terug leek nog langer dan de heenweg omdat de man maar bleef babbelen. Uit vriendelijkheid en beleefdheid besloot ik hem dan maar op een chai te trakteren. De woorden chai en kaffee vielen in goede aarde en ik zag hem knikken. Maar mijn plannetje lukte niet: hij wilde persé betalen. Toen ik hem als tegenprestatie een kwartier later ook een chai wilde betalen, maakten we kennis met de onvergetelijke Bora. Een rijzige zestiger met een grijze stoppelbaard en idem dito haar en met een uit een Amerikaanse film weggelopen hoed. Hij deed me een beetje denken aan Sean Connery, een doorleefd, typisch maar mooi oud gelaat.
Nee, niet daarom was hij speciaal. Ik had hem al opgemerkt en had besloten dat hij het etiket van dorpsidioot verdiende. In een mengelmoes van gebroken Duits en al even gebroken Frans vertelde hij honderduit over zijn (jonge) jaren in Duitsland, Spanje enz.. waar hij blijkbaar in de bouw gewerkt had bij Madame Garcia (de vrouw van de sergeant van Zorro? vroeg ik hem) en bij een zekere Pierre. Uit zijn verward verhaal begreep ik dat hij hele gebouwen alleen gemaakt had, dat hij in alle mogelijke geleefd dat en dat hij nog overal een welgekomen gast was. Omdat zijn uitspraak al even verward was als zijn relaas begreep ik tot tweemaal toe het woord Porno Pierre. Bora had z'n bijnaam gevonden.

We stapten terug op de bus met onze op de heenreis aangeschafte tickets (er was geen controle geweest) en stonden om kwart voor vijf aan het Tourist Office waar we naar het bureau van de directeur geleid werden. De man zat samen met zijn assistenten geduldig op ons te wachten (waarschijnlijk was zijn werkdag al voorbij) en toonde ons de cassette. Tot onze niet geringe verbazing kregen we ze zelfs mee.

We gingen Kemal nog eens bedanken en dronken het zoveelste glaasje thee van de dag. Hij stond al klaar met een paar sleutelhangers voor Camille. Ook wilde hij ons persé de underground bazar tonen en nam ons direct mee naar een winkeltje van een goede vriend om die brave man nog een sleutelhanger af te schooien. Wij kregen er nogmaals thee en vertelden elkaar enkele moppen. Iemand van het winkeltje is voor mij naar een boekhandel geweest, op zoek naar een Turkse vertaling van mijn lievelingsauteur, de Amerikaanse thrillerschrijver Raymond Chandler. Niet gevonden.

We kochten nog een flesje wijn voor op de kamer en namen stilaan afscheid van Kemal, een figuur om nooit te vergeten. Met zijn lange, grijze haar en versleten jeansbroek ziet hij eruit als een hippie die nog in mei '68 op de barricaden heeft gestaan. Wanneer ik achter hem liep en zijn o-benen boven een paar cowboyboots mocht aanschouwen was de vergelijking met de Sergio Leonefilms niet ver af. "I'm my own boss", was zijn lijfspreukn maar hij verbaasde ons ook met enkele typische Nederalndse uitspraken als 'Allemachtig, tachtig is prachtig en mijn kameel is drachtig' - 'De kat krabt de krollen van de trap'...

De dorpsgek van Malatya was nog altijd op wandelen. Hij liep de hele dag door de straten met een soort bamboestok voor hem. Als bij een vishengel hong daar een touw aan. Aan dat touw tenslotte hingen twee accessoires: een cd-schijfje en een achteruitkijkspiegel van een auto. De man denkt dat hij in auto aan het rijden is, niet slecht gezien met die achteruitkijkspiegel.
We waren om kwart voor zeven op de kamer, namen een douche en gingen terug naar buiten om eten te zoeken. We stapten binnen in

Lokanta (naast de deur)
een uitgebreide menulijst buiten met waarschijnlijk wel voor ieder wat wils. Binnen veel minder keuze. We mochten in een soort glazen toonbank kiezen uit wat er die dag voorhanden was. De linzensoep viel niet bij iedereen in goede aarde maar de aubergine kebab, tomato stoofpotje met chai en ayran gingen er vlot in.
Lekker en goedkoop (13,6 miljoen TL = € 9)

We wilden voor onze avondwandeling naar de straat met de bijnaam Ice Cream Street maar de meisjes (en ook Pieter-Jan) bleven hangen in de koopjeswinkels. Ik ging pas binnen om te betalen. Vijf T-shirts gekocht aan 3,5 miljoen TL (€ 2,15) per stuk.

Om kwart voor tien in bed.

zonsopgang
thee met Kemal
Porno Pierre

Dag 10 : vrijdag 9 augustus 2002

Busdag vandaag dus best wakker met de wekker. Half acht. Ontbijt naast de deur: iedereen zat er soep te eten maar dat leek ons niets voor een ontbijt. Ik heb met handen en voeten uitgelegd dat wij als ontbijt wel iets anders wilden - en ik ben erin geslaagd. We kregen EI !!!. Om half tien met de shuttlebus (aan het Zafirkantoor op honderd meter van ons hotel) naar de grote Otogar. Op de laatste knip veranderden we de bestemming van Adana in Mersin. In plaats van 15 miljoen TL betaalden we 17 miljoen maar we hoefden ons dan geen zorgen te maken over de bijkomende overstap.

Het was een lange dag op de bus met weer niet al te veel stops maar we waren op alles voorzien. Eten, drinken en snoep genoeg mee. Het was zes uur toen we eindelijk definitief van de bus mochten. Terwijl we de Otogar binnenreden, zag ik al verschillende hotels langs de weg. Ik liet de rest van de bende achter bij een theetje en ging op zoek. Ik deed er een paar en vond, na tien miljoen afgedongen te hebben, twee goede kamers.

Hotel Dergah (tel 233 20 59 - rechtover ingang van otogar)
Derde of vierde verdiep (weeral). Sobere, propere kamers. Duitssprekend, niet al te vriendelijk.
geen ontbijt te krijgen

Twee kamers voor 30 miljoen TL (€ 18,75) - goeie zaak gedaan

We gingen naast de deur eten (ik was ook al verschillende resto's gaan bekijken).

Naam onbekend (naast hotel Dergah)
We zaten op een gezellig overdekt terrasje en mochten binnen in de glazen toonbank onze keuze maken. Het menu hing aan de muur maar dat telde blijkbaar niet. We vroegen en kregen 3 x frieten, water, 3 x ayran, 1 cola, meat kebab, 2 x aubergine, rijst, chicken en witte bonen in tomatensaus. Wie geen frieten gevraagd had, verwaterde naar de lekkere goudgele sneetjes en we vroegen er nog een paar porties bij. Waarschijnlijk rekenden ze het brood en het water apart aan want goedkoop was het niet voor onze 25 miljoen TL (€ 17) maar het had ons heel goed gesmaakt.

Na het avondeten ging ik tegen kwart na acht al eens kijken om tickets te kopen voor de volgende verplaatsing. Morgen wilden we naar Anamur.Ik betaalde 12 miljoen TL (€ 7,5) per persoon. Het was weer beldag en we kochten wat lokum (Turkse zoetigheid) en gingen, ondanks het feit dat we niet veel energie verbruikt hadden, toch vroeg slapen.

voor ons hotel in Mersin

Dag 11 : zaterdag 10 augustus 2002

We kochten lekkere koeken in de Otogar, spoelden ze door met een glaasje chai en maakten ons klaar om de bus van half negen te nemen. Oeps, verkeerd. Op ons ticket staat 20.30 als vertrekuur maar ik had de man gisteravond meer dan eens gevraagd of het wel degelijk in 'the morning' was. Hij verzekerde dat het 's morgens was. Ik voelde dan al aan mijn water dat er iets niet klopte en het verwonderde me dus niet dat er iets misgelopen was. Met mijn haar recht stapte ik naar hun bureau, maakte van mijnen tetter en kreeg zonder veel problemen mijn geld . Dan moest ik nog een nieuwe bus vinden en dat duurde wel een tijdje. Ik deed verschillende maatschappijen en had tenslotte toch beet. De dichtsbijzijnde in tijd vertrok slechts om half een maar ik kreeg wel 5 miljoen TL terug.

We hadden geen zin om ons zolang bezig te houden in de Otogar en gingen terug naar ons hotel waar we in het salon bleven zitten kaarten, lezen en spelletjes spelen. Het was daar verschrikkelijk warm en het zweet lekte van ons. Ik kan niet zolang stilzitten, deed een wandelingetje en ging verse koeken halen die we smakelijk in ons hotel verorberden.

Tussen half een en achttien uur zaten we weeral op de bus. In Anamur zelf is er niets te beleven maar het plaatsje aan de zee zou wel de moeite waard zijn. We reden met een taxi naar Iskele, de badplaats van Anamur, waar de chauffeur ons afzette aan het Pansiyon van zijn keuze. De zeer vriendelijke eigenaar moest ons tot zijn grote spijt melden dat hij geen kamers meer vrij had maar hij liep met me mee naar een drietal vergelijkbare pensions in de buurt. Ook allemaal volzet. Oei, ziet er niet goed uit. Ik liet de rest van de bende achter en begon aan mijn speurtocht. Ik deed verschillende andere mogelijkheden aan maar niemand kon me helpen. Dan maar de hotels gedaan: vol of onbetaalbaar. Bijna ten einde raad ging ik dan maar een luxueus uitziend hotel op de 'dijk' binnen. Hoera, twee kamers met ontbijt voor slechts 40 miljoen TL (€ 25)

Otel Meltem

Ziet er een chic hotel uit van buiten maar is eigenlijk een veredeld soort pansiyon. Sobere, propere kamers
Grote discussie bij weggaan. Wilden 10 miljoen TL meer hebben dan afgesproken. Niet met den dezen: 40 miljoen Tl en geen cent meer(€ 25,00) voor twee kamers, ontbijt (goed) inbegrepen

We hadden de kinderen beloofd nog te zullen gaan zwemmen maar het was al redelijk aan het donkeren en Katrien stierf bijna van de honger. Het was half acht toen we ons aan tafel zetten en bestelden. Er hing boven het terras een elektrisch machientje dat muggen, vliegen en ander ongedierte aantrok en met een knetterend geluid naar de eeuwige jachtvelden joeg. Hing het te ver van onze tafel, was het niet sterk genoeg of waren er teveel muggen? Wie zal het zeggen? Feit is dat ik na de eerste hap bijna niet meer kon eten van de jeuk.

naam onbekend (nogal op het uiteinde van de dijk - veel volk, terrasjes buiten)

Ons eten: pizza, adana, tomatenkebab, aubergine, baba ganouj en drank smaakten ons, ondanks de vele beesten, toch goed. De 15 miljoen waren hun geld waard.

We zwommen toch nog een half uurtje in het donker in de heerlijk lekker frisse zee en spoelden zo al ons buszweet van ons af. We waren tegen de klok van tienen op onze kamer en gingen slapen.

Dag 12 : zondag 11 augustus 2002

We aten ons ontbijt buiten op het terras en kregen brood, confituur, kaas, het onvermijdelijke ei en chai. Tegen negen uur zaten we al in de zee en bleven zwemmen tot elf uur. In het hotel spoelden we het zout weg onder de douche en ging ik brood, smeerkaas en melk kopen in een winkeltje. We aten op de kamer en gingen door naar

Marmura Castle
Op 7 km van Anamur ligt dit mooie kruisvaardersfort.
Zoals naar slechte gewoonte liepen we in Anamur eerst een tijdje langs de verkeerde weg (ik had daar gisteren een paar minibusjes zien passeren) maar we arriveerden tenslotte in niemandsland. We zweetten enorm terwijl we enkele blokjes omliepen en belandden uiteindelijk toch aan de grote baan waar een luxebus ons meenam tot aan het kruispunt (rechtdoor naar Otogar, links naar Anemurium en rechts naar Marmura. Na een kwartier wachten stopte er een bus. Eerst vier en vijf miljoen TL betaald.
Qua ligging onverbeterbaar: prachtig zicht op de zee en de baaien. Niets te zien binnenin maar de versterkte muren en torens zijn magnifiek. Je voelt als het water de zee onder je ruisen. Goed bewaard gebleven. We liepen daar een uurtje rond en gingen weer naar de grote baan waar het weer een tijdje wachten was op een bus. Tot aan de otogar.
Vandaar met een taxi ditmaal naar Anemurium - omdat er zondag blijkbaar geen dolmussen of minibusjes zouden rijden (waar of geen waar?)

Anemurum
Normaal bedraagt de entree vijf miljoen per persoon maar ik heb slechts 20 miljoen betaald voor ons vijven. We hadden drie kwartier de tijd om de ruïnes te verkennen omdat de taxi op ons zou blijven wachten. We vreesden dat het wat kort zou zijn en haastten ons.door de Byzantijnse spookstad waar nog verbazend veel gebouwen recht stonden en enkele mooie fresco's en mozaiëken te zien waren.
Dit is een ideale plaats om voor een hele dag te komen met de picknick. Je kan er zwemmen, er is voldoende schaduw en de kinderen kunnen in de ruïnes spelen. Daarom ook kwamen er zelfs tegen vijf uur 's avond nog hele gezinnen toe met hun bbq-materiaal. Hier en daar stonden er.
Onze taxi vroegen we maar ons direct door te voeren naar Iskele waar we na tien minuten arriveerden. We deden vlug ons zwemgerief aan en gingen nog twee uur in de zee, namen een douche en gingen ten kwart voor acht eten.

Naam onbekend (zelfde resto als gisteren)

2x pizza, 2x baba gunes en kebab adana 13,7 miljoen. Het kostte iets minder dan gisteren maar wat vooral leuk was: er waren veel minder beestjes en dus aangenamer zitten

 

als eendjes...
bij de kruisvaarders
Anemurium aan zee

Dag 13 : maandag 13 augustus 2002

Afscheid van Anamur. We sliepen tot acht uur, namen voor 11 miljoen TL (€7,50) een taxi tot aan de Otogar en kochten bustickets tegen 10 miljoen TL (€ 6) per persoon. Tussen tien uur en kwart voor drie reden we tot Side waar we natuurlijk weer in de Otogar arriveerden.

We namen een taxi (12 miljoen TL) tot aan het zogenaamde Tractorstation waar verschillende hotelletjes zouden zijn. Eigenlijk hadden we waarschijnlijk gratis een servicebus kunnen nemen. Ik liet de rest van de nest achter en ging op het gemak op verkenningstocht. Op de parking aan de overkant van het tractorstation liggen enkele degelijke pensions. Hotel Yasa en Hotel Demet waren mooi maar vroegen elk 55 miljoen TL (€ 35,00).

Hotel Buket
40 miljoen TL (€ 25) voor een chaletachtige kamer (vijf bedden en een kleine badkamer met douche, lavabo en toilet) met ventilator. Sober maar heel proper.Hier sprecht man Deutsch. Mogelijkheid om ter plaatse te eten
Van op het terras van het restaurant is het slechts enkele trapjes naar beneden en je zit aan de water waar helemaal geen volk te zien is. Zalig. Alleen in de azuurblauwe zee.

We wisselden geld in het toeristische gedeelte van Side en informeerden hoe we best in Aspendos en Perge geraakten. Het eerste reisbureau dat we binnengingen ontgoochelde ons al door te zeggen dat niemand nog naar Perge wilde. Veel te duur. Wij konden wel met hen naar Aspendos op een dagtrip waarbij we nog verschillende bezienswaardigheden zouden aanzdoen. Ik zag er tegen op om te boeken omdat ik geen zin had in de drie of vier andere dingen die op het programma stonden. De man was eerlijk en stelde ons voor een auto te huren (€ 20, alles inbegrepen) per dag en zelf naar Aspendos te rijden . Ik zag dat natuurlijk zitten maar er was één probleem. Noch ik noch Katrien nemen op reis ons rijbewijs mee. We laten zoveel mogelijk papieren thuis uit vrees ze te verliezen - weer een lesje geleerd. We boekten uiteindelijk toch maar de dagtrip. Liever iets dan niets.

We gingen kijken naar de ruïnes van Side die de naam hebben indrukwekkend te zijn maar er zijn grote restauratiewerken werken aan het Amfitheater zodat het me de moeite niet leek veel te geld te betalen om binnen te gaan. Toch geraakte ik bijna gratis binnen langs de dienstingang maar net op dat moment kwamen werkers met hun truck binnen. Pech. Twee mannen van daar, Turken dus, namen ons mee naar de Roman Baths die ergens achterin het domein liggen. Mooi bewaard en de moeite om het stekelige onkruid te trotseren. We lieten hen achter en wandelden langs de achterkant van het theater naar de Bibliotheek waar we een beetje rustten in de schaduw. Langs de Tempel van Zeus en het overvolle en lawaaierige centrum bereikten we ons hotel, veranderden van kledij en gingen zwemmen van vijf uur tot half zeven.
Side ziet er zodanig commercieel uit dat ik onderweg nergens een behoorlijk en goedkoop restaurantje gezien had. Alles was het dubbele van de prijzen die we tot nu toe betaald hadden

In ons hotel konden we ook eten krijgen (3,5 miljoen TL per persoon - € 2) maar we konden niet kiezen. Er was maar één menu: een dagschotel. Het viel enorm mee. Soep, salade als voorgerecht, dan een stoofpotje van lamsvlees met brood en watermeloen als dessert. Heel lekker en voldoende.

Onze avondwandeling leidde ons naar de prachtig verlichte Tempel van Apollo. We kochten nog wat melk en een flesje wijn en zochten onze kamer op. Terwijl de kinderen sliepen, lazen we een beetje en dronken een glaasje tot het licht uitviel. Het ging een paar keer aan en uit tot we het uiteindelijk beu werden en ook maar gingen slapen.

bib van Side
waterratten
Apollo bij zijn Tempel

Dag 14 : dinsdag 14 augustus 2002

We zouden dus vandaag voor de tweede maal een daguitstap maken. Het busje zou ons komen ophalen aan het Tractorstation (aan ons hotel dus) tussen 9 uur en kwart na negen. Er kwam niemand af uitgezonderd een hinkende man die een niet al te duidelijke uitleg gaf over de een of andere vertraging van een andere bus. We moesten hem volgen tot aan de grote Otogar. Kwartiertje zweten en daar rondkijken, niets zien en weer wachten. Om ons te troosten kocht hij uit eigen zak voor elk een flesje water. Hij 'liep' weg om ergens te telefoneren, kwam terug, wenkte ons en liep ons zwetend weer voor. We bleven maar gaan tot aan een bus die net voor onze neus wegreed. De behulpzame man nam dan maar een taxi om de bus te achtervolgen. Hij slaagde erin om hem rechtsomkeer te doen maken om ons op te pikken. Het was ondertussen al elf uur. Van een slechte organisatie gesproken. We reden nog een kwartiertje om nog iemand op te halen en konden dan eindelijk aan onze dag beginnen.

Waterfalls
Een mooie waterval waar we een half uurtje de tijd hadden om wat foto's te nemen en onze picknick op te eten. Over de volgende stop kan ik niet veel vertellen. Het was een commerciële bedoening in een juwelenbedrijf waar men ons van alles probeerde aan te smeren. Drie kwartier in dit stom gebouw. Om je dood te ergeren.

De tourbus stopte voor het middagmaal aan een 'truckersresto' waar wij alleen een verschrikkelijk dure thee en cola dronken en voor de rest een beetje in het water gingen spelen. Zalig

Aspendos
Op weg ernaar toe een fotostop gemaakt aan een aquaduct.
In Aspendos zelf entree te betalen. Een van de mooiste en best bewaarde theaters die ik ooit gezien heb. Echt zijn geld waard.
Nog een souveniertje, een telefoonkaart en enkele ijsjes gekocht en weg waren wij naar

Side
Het geleide bezoek hebben we maar afgezegd. We waren blij dat we Aspendos gezien hadden maar ook blij dat we terug waren en konden gaan zwemmen.
Ik probeerde nog naar de luchthaven te bellen om onze terugvlucht te confirmeren maar het bureau was al toe. Dan doen we het zo wel.

We namen nog een douche en zetten ons tegen 20 uur in ons hotel aan tafel voor ons laatste avondmaal

 

waterval
Aspendos theatre
Turkish Delight: Lokum

Dag 15 : woensdag 15 augustus 2002

wachten in Antalya luchthaven

1