websitetemplate.org - australiana
Wie ben ik ? > Reizen > Reisverslagen 2003 > Oezbekistan (oktober)
 
 

Oezbekistan (oktober)

Xish, Beliksi O' zbekistan 

 

REISSCHEMA

Dag 1
17 oktober 2003
Kortrijk - Rijsel - Parijs - Tashkent

Dag 2

18 oktober 2003Tashkent

Dag 3

19 oktober 2003Tashkent - Turtkul
bus: 18 uur
6935 sum

Dag 4

20 oktober 2003Turtkul - Urgench - Khiva
bus: 1/2 uur + trolleybus: 1 uur
150 sum + 150 sum

Dag 5

21 oktober 2003Khiva
Dag 6
22 oktober 2003Khiva - Urgench - Nukus
trolleybus: 1 uur + bus: 4 1/2 uur
150 sum + 1730 sum
Dag 7
23 oktober 2003Nukus - Moynac
bus: 3 1/2 uur
1500 sum
Dag 8
24 oktober 2003Moynaq - Nukus - Buchara
bus: 4 1/2 uur + bus: 11 uur
1500 sum + 3310 sum
Dag 9
25 oktober 2003Buchara
Dag 10
26 oktober 2003Buchara
Dag 11
27 oktober 2003Buchara
Dag 12
28 oktober 2003Buchara - Samarkand
bus: 5 uur
1650 sum
Dag 13
29 oktober 2003Samarkand
Dag 14
30 oktober 2003Samarkand
Dag 15
31 oktober 2003Samarkand
Dag 16
1 november 2003Samarkand
Dag 17
2 november 2003Samarkand - Tashkent
bus: 5 1/2 uur
2000 sum
Dag 18
3 november 2003Tashkent
Dag 194 november 2003Tashkent - Parijs - Rijsel - Kortrijk

 

Kostenplaatje (per persoon) - afgerond, voor 19 dagen (2 dagen heen en terug)

vervoerTGV Lille-Paris
23 €
vervoervlucht Paris - Tasjkent (heen en terug) - taxen inbegrepen
652 €
visum
60 €
onkostenonkosten ter plaatse
315 €
vervoer
TGV trein Paris-Lille
23 €
 
totaal
ongeveer 1073

Daarin zijn inbegrepen: telefoons (om de 2 à 3 dagen, vanwege de gezondheidstoestand van mijn ma van 88 jaar - duur), mails (dagelijks en goedkoop) hotels (duur), eten (zeer goedkoop), vervoer (redelijk), toegangsprijzen (redelijk) en souvenirs (goedkoop).

Algemene info

Top 5 van waarom je moet gaan
Top 5 van waarom je niet zou moeten gaan
Het Registan van Samarkand, mooiste plein ter wereld
Ongevarieerd vet eten dat onvermijdelijk leidt tot diarree
Onbeperkt thee drinken in de courtyard van je B&B
De bijna onmogelijkheid tot communiceren met de bevolking
De desolaatheid van het Scheepskerkhof in Moynaq
Naast de drie Zijderoutesteden, is er het complete niets
De prachtigste tegelmoskeeën ter wereld
Het frisse en goedkope Tapbier in Samarkand
Het absoluut gebrek aan souvenirs voor de kinderen

Mensen
De grootste gemene deler vinden om te zeggen 'Dit is de Oezbeek' is bijna niet mogelijk. Het is een mengeling van teveel verschillende rassen: je ziet er zowel Russische types, mensen met Mongoolse trekken als Turks uitziende figuren.

Het zijn meestal fiere, trotse mensen die zich nogal afstandelijk opstellen. Ze zoeken weinig contact met de toeristen. Weinig bedelaars en ook weinig mensen die je willen lokken naar het een of ander.
Buiten het commerciël circuit (hotels, souvenirshops, toeristische plekpleisters) vind je heel weinig mensen die Engels of een andere vreemde taal spreken. Het wordt dus behelpen met de enkele woordjes Russisch die jij kent of met ... gebarentaal.

Vooral in Kazakalpakstan vonden wij de bevolking iets agressiever. Zeg nooit dat je Amerikanski bent, want die mensen lusten ze rauw (net als ik).
In Tashkent zijn de mensen (vooral de vrouwen) heel Westers gekleed maar in de meer afgelegen streken zie je nog volop de traditionele klederdrachten. Vooral de bazars (bozori) zijn een bont, heel kleurrijk spektakel

Vervoer
De trein hebben we niet genomen, dus kunnen we alleen over bussen vertellen. Het is heel goedkope manier om je te verplaatsen en het comfort varieert van redelijk goed tot redelijk slecht. Ze halen ook maar een gemiddelde van 40-50 kilometer per uur zodat het tijdrovende bezigheid wordt.

De kortere verplaatsingen doe je het best met de marshrutnoes. Dit zijn de (meestal) witte Daewoo-minibusjes die je spotgoedkoop over kleine afstanden vervoeren. Je kan ze overal zomaar langs de weg doen stoppen.

De metro in Tashkent is héél mooi, goedkoop (120 sum voor een ticket om naar het even waar) en snel. Wij hebben ondergronds veel politie gezien maar nergens de gevreesde controle moeten ondergaan.

Geld
De eerste keer wisselden we in de luchthaven van Tashkent en kregen we 976 sum (de officiël koers) voor 1 US $. Op de markt in Urgench kregen we dan maar 950 sum meer en het verminderde hoe langer hoe meer. Tot zelfs slechts 800 in het busstation van Nukus. Hoe westelijke je gaat, hoe minder wisselmogelijkheden. Het verschil tussen de koersen van de zwarte markt en de officiële koers valt, verwonderlijk genoeg, in het voordeel van de banken uit.

Vraag wel altijd briefjes van 500 sum, de pakken zijn dan zelfs al groot genoeg.

Eten
Op culinair gebied is Oezbekistan zeker geen verwenland. De keuze aan restaurants en gerechten is miniem. Het beste eet je nog in de chaikhana's (theehuizen) of in je B&B Hotel waar je een behoorlijke portie degelijke eten zal krijgen voor niet veel geld (maximum 1 US $). De volgende spijzen zullen je verblijf ter plaatse kleuren:

Plov
Omgekeerde bol rijst met wortelen en uien, in de olie gebakken. Bovenaan stukjes lam of kip

Shasliq
brochetten met kip, lever, gehakt of lam (zeer vettig). Geserveerd met brood
Soep
Vlees van schaap of koe met aardappelen, tomaten, wortelen, enz....Wordt gegeten als hoofdgerecht
Somsa
Uzbeekse versie van Indische samosa, meestal met pompoen
Laghman
Zeer dikke noedels met veel groenten en vlees. Zo dik dat je lepel blijft rechtstaan

Historische figuren
Om van Oezbekistan te kunnen genieten is het interessant iets te lezen over de mensen die het tussen pakweg 800 en 1400 op de wereldkaart gezet hebben. Deze vijf mensen waren heel belangrijk voor de politieke, economische en culturele ontwikkeling van het land en kom je gegarandeerd tijdens je reis dagelijks tegen (standbeelden, straatnamen, musea...).

Timur
(1336 - 1405). Nam rol van Djengis Khan over en veroverde in enkele decennia heel Centraal-Azië en zelfs India.

Al-Khorezmi
Briljant wiskundige. Een verwestersing van zijn naam leverde het woord Algoritme op. Zijn boek 'El Jebr' werd de basis van onze algebra

Avicenna (Ibn-Sina)
(890-1037). Grootste medicus die zijn tijd ver vooruit was. Het Westen volgde zijn werken eeuwenlang.
Alisher Navoi (1441-1501). Dichter. Kreeg in Centraal-Azië de status die Shakespeare bij ons heeft
Ulugbek
(° 1394) als kleinzoon van Timur). Goed staatshoofd maar beter bekend gebleven als astronoom. Het Westen haalde zijn mosterd bij hem

Dag 1 : vrijdag 17 oktober 2003

Pas 's avonds laat (18 uur 43) vertrek met de TGV van Lille Europe waar Katrien ons (met traantjes in de ogen) uitzwaaide, naar Paris Charles De Gaulle. In de luchthaven werd het wachten ietsje langer dan voorzien omdat de vlucht meer dan een uur vertraging had. Dit onverwachte ongemak werd door Uzbekistan Airways goedgemaakt (de eerste maal in mijn vliegcarrière dat dit gebeurde) door alle passagiers twee sandwiches en een drankje aan te bieden. Ik had een rugzak van 8,2 kilogram en van Jaak gaf de weegschaal 11,7 aan.
Iets na elven waren we weg voor een goede vlucht van 6 uur 20 naar

Dag 2 : zaterdag 18 oktober 2003

Tashkent - daar is het nu Click for Tashkent, Uzbekistan Forecast waar we om tien uur al klaar waren met douane- en andere formaliteiten. De eerste stappen in een 'nieuw' land zijn altijd een beetje voorzichtig aftasten van prijzen en gewoontes. De taxichauffeur wilde zijn prijs laten dalen van 10 naar 4 US $ maar de bus die we namen is voor 120 sum per persoon (= 0,12 euro) toch nog een stukje goedkoper en dropte ons aan de een of andere bazar (later begrepen we dat dit Oloy Bozori was). Vandaar nogmaals een bus (zelfde prijs) tot aan Chorsu Bazaar waar we op enkele minuten wandelen van onze bestemming waren.

Hotel Hadra (ligt rechts van het circus (Sirk in het Oezbeeks) en is een hoog appartementsblok, niet moeilijk te vinden)
Grauwe, groezelige entree - 6 dollar per persoon per nacht.
Kamer is redelijk ok, zelfs kussenslopen. Toilet is op de gang, stinkt als de pest en is niet te doen omdat er zelfs geen stromend water is. Doorspoelen met een fles. Er is een bad (roestig) maar geen douche, dus zinloos en overbodig.
Voor een heel wat beter hotel in Tashkent zie het einde van dit reisverslag.
Het Pakistani Restaurant dat volgens de Lonely Planet op de benedenverdieping te vinden zou zijn, is waarschijnlijk al een paar jaar failliet. Geen spoor van te bemerken....

We wilden niet al te lang blijven plakken en stapten langs de grote avenue (Navoi) naar het centrum toe. We wilden en passant de drie in de Lonely Planet vermelde mausolea aandoen maar de taalproblemen begonnen toen al serieus op te spelen In het kort: we vonden het niet. We stapten door langs het immense Independence Square (met de bronzen wereldbol waarop Uzbekistan groter staat afgebeeld dan het in werkelijkheid is - dat chauvinistisch nationalisme toch) naar het

History Museum
Toegangsprijs: 3000 sum (5000 voor foto's), drie kwartier stappen van Hotel Hadra maar makkelijk bereikbaar met de metro. Reken op niet meer dan een uurtje bezoektijd.
Waardering: 1° verdieping zeer interessant voor de geschiedenis en cultuur daar waar de 2° verdieping meer de klemtoon legt op economie, bedrijven, sport en dus heel wat minder interessant is.

Buiten consumeerden we een fles water en aten we onze pistoletjes op in een park. We deden een tweede poging naar de

Mausolea
Gratis maar héél moeilijk te vinden (slechts 2 van de 3 gevonden). De grootste ligt op de terreinen van de Islamitic University maar was niet open. Voor de kleinste kan ik hetzelfde verhaal vertellen. Niet echt de moeite waard om er veel tijd aan te verspillen dus.
Ondertussen werd het stilaan warmer en warmer (25° C) en zochten wij zelfs de schaduw op. We zwaaiden en passant eens naar ons hotel en stapten door tot aan Chorsu Bazaar waar enorm veel groenten, fruit, vlees, brood en allerhande andere etenswaren te krijgen zijn. We kochten in een winkeltje een pakje Ziz-kaas (voorverpakt, 1800 sum - pure luxe) en een pot confituur (vervaldatum 09/01 maar nog geen schimmel te bespeuren (950 sum). Met een rond, plat brood van 200 sum erbij hebben we mondvoorraad genoeg om morgen onze plan te kunnen trekken.

Ja maar, we moeten vandaag ook nog eten. Dus op zoek, maar eerst tijd voor een welverdiend aperitief.

Naamloos Restaurant (10 minuten stappen van het Hotel weg op Navoi, zelfde kant)
Bier kostte 1200 sum per halve liter. We zaten op gammele barkrukken (zou later bijna overal zo zijn), vroegen en kregen een Russisch menu Na lang palaberen met de Lonely Planet en de barvrouw geraakten we er toch uit dat we daar wilden blijven eten.
We kregen biefstukstroganoff (lekker vlees met gesmolten gruyère en tomaatjes voor 1900 sum (bijna 2 euro) en de frietjes waren extra te betalen (600 sum). Alles samen betaalden we ongeveer 7000 sum (= 7,00 euro). Ietsje te duur maar het was dan ook onze eerste dag; we moesten nog de prijzen leren...

Om acht uur telefoneerde ik nog tweemaal naar het thuisfront vanuit een internetcafé op Navoi en kort daarna waren we al in dromenland.

Eén van de drie mausolea
Links: Sirk, rechts: Hotel  Hdra

Dag 3 : zondag 19 oktober 2003

We waren vroeg gaan slapen en werden dus wakker zonder wekker. Het ontbijt met de zelf gekochte producten moesten we nuttigen op de kamer omdat Hotel Hadra het breakfast niet inbegrepen had. We kwamen tot de verbijsterende conclusie dat de al meer dan twee jaar vervallen confituur nog altijd heel lekker smaakte.
De supermarkt die ons in een van de vele Wegwijzerverslagen was aangeraden (naast de deur) was ondertussen ook al failliet zodat we maar lijf en leden waagde om de overkant van de straat te bereiken. In een splinterniuewe supermarkt kochten we een broodje, vijf zakjes Nescafé voor Jaak (580 sum) en een fles water.
De moskee en de medrassa's voor de Chorsu Bazar verleenden we een kortstondig bezoek maar we zouden hier nog terugkleren en nog tijd genoeg hebben.

Om 10 uur vonden we het tijd om van de Chorsu Metro naar die van Sobir Rakhimov te rijden. Een metroticketje kost slechts 120 sum en je hoeft zelfs geen bestemming op te geven aan het loket. Je rijdt naar waar en voor zolang je maar wilt. Na een kwartiertje stapten we Sobir Rakimov buiten en moetsen dan nog (eerst de grote baan oversteken) tien minuutjes wandelen tot aan het Long Distance Bus Station (handig om te weten: station is in het Russisch Vokzal, zeg dus Otobus Vokzal en je zal er wel geraken, hoop ik).

Problemski, geen bus te zien naar Urgench of Kiva en niemand begreep onze nochtans eenvoudige Engelse zinnen. Een Duits meisje had hetzelfde probleem en zou waarschijnlijk niet in Samarkand geraken die dag. Na lang zoeken, vond ik toch een ticket office in het grote appartementsgebouw en kon ik boeken voor Urgench, met een stop in Turtkul. De bus zou pas om 12 uur vertrekken zodat we tijd hadden voor een lekkere pot thee (ziljone is groene thee, tchornije is zwarte thee).

We leerden ook dat grote bussen niet tot in Urgench rijden maar slechts tot in Turtkul van waar je verondersteld wordt over te stappen in een klein busje. Reden is dat met een veerpont een stroom moet worden overgestoken en dat grote bussen dat niet mogen of kunnen.
De eerste grote stop was om 17 uur en we aten dan al maar ons met Ziz-kaas en konfituur belegd brood op.
Bij de tweede pauze om 21 uur dronken we eerst een pivo en dan een pot chai waarna we gingen slapen.

Dag 4 : maandag 20 oktober 2003

Om 6 uur stonden we in Turtkul, in the middle of nowhere. Er zat niets anders op dan een taxi te zoeken om verder te geraken, bussen waren er daar niet te zien. Een taxi aanspreken hoefde zelfs niet, zij komen wel naar jou. Na een onderhandelingsrondetje konden we de prijs van 6000 sum per persoon op 1000 krijgen. Het is maar een half uurtje meer rijden naar Urgench Click for Urgench, Uzbekistan Forecast
Op de uiterst drukke markt wisselden we ons geld en dronken we op het gemak een potje thee. Om vanuit Urgench naar Khiva te geraken moet je het busstation verlaten, een grote weg oversteken en door een verkeersvrije straat naar een andere grote straat wandelen. Volg gewoon de stroom mensen die ook die richting uitmoeten. Aan die laatste straat wacht je gewoon op de trolleybus die je in een uurtje voor 150 sum naar Khiva brengt. Het soort tram zet je af op 100 meter van de Western Gate, de belangrijkste toegang tot het domein. Daar kun je al onmiddellijk betalen, je krijgt zelfs niet de tijd om een slaapgelegenheid te zoeken. Voor het hele domein betaal je 5000 sum per persoon met nog eens 1200 extra om te fotograferen en 1700 om je video te mogen gebruiken.
Gevolg gevend aan de aanwijzingen uit de Lonely Planet stapten we tot aan de Islam Huja Mosque waar een oudere vrouw ons direct aansprak voor een homestay. Met een rugzak op je rug, is het duidelijk dat je pas gearriveerd bent, nietwaar.

Huis nummer 52 (als je Islam Huja buitenkomt, direct rechts en dan nog 25 meter stappen)
Prachtige kamer (er zijn er maar twee) voor 7,5 dollar per persoon per nacht (als we voor 2 nachten boekten)
Drie grote bedden met verse lakens, kussenslopen enz. Heel grote ruimte om te eten (voor ons alleen), liggend aan tafel. Afgesloten van prive-vertrekken; je mag op de deur kloppen als je iets nodig hebt.
Eind oktober is voor Uzbeken de zomer al een tijdje voorbij. In onze eetruimte werd er dan ook volop gestookt zodat het daar bijna om te stikken was. Gelukkig maar want vandaag is de temperatuur plots met een tiental graden gedaald en blaast er een ijzige wind.
Toilet en douche zijn in dezelfde ruimte wat miserie met de kranen meebracht. Het toilet moest je doorspoelen door twee kranen open te draaien en met de douchestang te richten op je ontlasting. Dan moest je één kraan toedraaien en een andere openen om een douche te kunnen nemen. Of zoiets...
Redelijk geheimdoenerig: we mochten eenmaal buiten, niet zeggen waar we sliepen of zeggen dat we maar voor één dag kwamen - we werden onze les gespeld. De eigenaars mogen geen kamers verhuren van de overheid.

We verwarmden ons een beetje en kregen een pot thee. Tegen 12 uur deed ik 80 % van mijn kleren aan (topje, T-shirt, polar en regenjasje) en trotseerden we de koude.
We waren vroeger dan voorzien aangekomen en besloten zomaar een beetje in het wilde weg de stad te gaan verkennen, zonder planning. We stapten rond en het kon ons niet schelen dat we verloren liepen. In Khiva kom je na tien minuten toch weer aan een herkenningspunt. Op het enige terrasje aan de bazaar dronken we elk een pot thee en verwarmden ons aan het zonnetje dat er stilaan weer kwam doorpriemen. Leuk om naar de verkopende en kopende Uzbeken te kijken op hun markt.

Naast het Museum of Music kun je internationaal bellen en internetten (1800 sum per uur). Het was bij ons half vier en dus half één in België. Ik had gehoopt dat iemand online zou zitten bij ons maar kreeg geen reactie.

Omdat we binnen Khiva eigenlijk helemaal niets vonden om te eten (restaurant of winkel) of om iets te drinken, wilde ik persé eens buiten de muren gaan wandelen om de boze buitenwereld te gaan verkennen. Pech, driedubbele pech. Er was daar ook helemaal niets! Gesloten theehuisjes, nergens de rook van shaslisq en ook niet de geur van een plaatselijk marktje. Rien, nada, niets.

Van pure miserie gingen we dan maar een pint drinken in het enige café dat Khiva rijk is: Farruh. Aan de ingang staan wel zes soorten bier maar het door ons uitgekozen plaatselijke bier was natuurlijk op. Wat schoot er nog over? Natuurlijk, het duurste (maar ook lekkerste) Russische bier, Baltica. We verschoten ons een klein bultje als we de prijs hoorden (2500 sum per pint) maar ja, in het land der blinden is éénoog koning...
We konden ofwel op het terras zitten aan zo'n typisch Oezbeekse tafel (waar je je schoenen moet uitdoen) maar daarvoor was het te fris. Tweede optie was binnen te gaan in een yurt (Mongoolse tent) waar we in het gezelschap verkeerden van twee bazige Duitsers. Was al een beetje erg maar toen er nog meer Duitsers binnensijpelden tot onze conversatie overstemd werd door een hele toerbus Germans was voor mij de maat vol. We gingen buiten zitten om onze tweede Baltica te nuttigen. Nog liever koud dan...

Vroeg terug in het hotel kregen we gelukkig het aanbod om daar te eten (ik weet niet wat we anders zouden gedaan hebben). De plov kostte 1000 sum, de extra salad 500 en ze konden een fles tafelbier van anderhalve liter regelen voor (na afdingen) 2000 sum. Ik sukkelde met douche en Wc maar kreeg het toch goed warm.
Ik wilde eerst nog eens telefoneren - Jaak bleef, groot gelijk, achter - en kon het thuisfront bereiken. Uit pure gewoonte nam ik het eerste rugzakje mee dat ik zag staan. In onze homestay viel mijn sum dat ik niet mijn eigendom meegenomen had. Meer zelfs, ik had die avond mijn rugzakje op de kamer staan. Dan maar nog eens terug en me uitgebreid verontschuldigd bij de mensen die zelfs niet wisten wat er gebeurde.

Na de lekkere plov in onze homestay zochten we onze bedstee op.

Hier moet je zijn om een Homestay te reserveren
Beeld van de uitvinder van de Algoritmen en de Algebra
Nooit afgewerkte minaret

Dag 5 : dinsdag 21 oktober 2003

Het ontbijt was niet slecht in vergelijking wat we voordien genuttigd hadden maar viel in het niets bij wat nog moest komen. Koekjes, brood van gisteren met chai kregen we.

Het werd stilaan tijd om systematisch alles te gaan bezoeken in het wel heel erg kleine Khiva. Om 10 uur vertrokken we naar de

Kukhana Ark

Direct links staat de Zindon (de gevangenis: een kleine ruimte met enkele folterwerktuigen- flauw). De summer mosque is mooi (vooral de plafonds en de houten pilaren) maar niet overweldigend.
Er is nog een terras van waar je ongetwijfeld een mooi zicht zult hebben maar ik had geen zin om daarvoor 1000 sum steekpenningen te betalen.
Mohammed Rakhim Khan Medressa
Het gebouw waar de kamelen voorstaan. Niets over te vertellen.

Tosh-Kovli Palace
Gebouw met de mooiste versieringen. De eerste keer dat wij er binnen gingen, waren we wat ontgoocheld doodat het zo klein leek. Vergis je niet, door deuren, gangetjes en poortjes gaat er nog een heel andere wereld open. Geef het niet te gauw op.

Caravanserai
Moet ooit een indrukwekkend gebouw geweest zijn maar is nu een veredelde toeristenbazar. Jammer.
Op de hoek van de bazar, rechts net buiten de caravanseria, kun je lekkere somsa's eten en groene (ziljone) thee drinken. We bleven daar een uurtje zitten in het opkomend zonnetje.
Het was ondertussen middag en we aten ons brood met ziz en confituur op.

Juma Mosque
Volgens mij het origineelste gebouw van Khiva door de 218 houten pilaren die het plafond ondersteunen. Net doordat het daar donker is, wordt het behoorlijk indrukwekkend. Jaak beklom de (te donkere voor mij) trappen binnen in de minaret voor 500 sum om boven wat te gaan filmen.

We deden verder nog enkele gebouwen en musea aan (in iedere Medressa vind je er wel één of meer). De meeste musea zijn een bont allegaartje van foto's, gebruiksvoorwerpen en verheerlijking van hun eigen geschiedenis en mensen.

De namiddag was nog maar halfweg en we waren al aan het einde van ons bezoek. Aan de een of andere stadspoort kun je naar boven tot op de brede stadswallen maar je kan toch niet rondom de stad gaan.
Ondertussen was het zonnetje weg en kreeg ik het redelijk koud.
In de bazaar dronken we in een chaikhana die aan het sluiten was (17 uur !!!) enkele pinten aan slechts 500 sum. Wat een verschil met de toeristenprijzen in het Farruh van gisteren. Nadat we onze digitale foto's beken hadden vroeg het zoontje van de uitbaatster of hij een foto mocht nemen. Spoedig kwamen ook moeder en dochter erbij zodat het op een Oezbeekse gegiechel uitdraaide.

Na een kwartiertje mailen gingen we douchen en aten in onze homestay elk twee vettige shasliqs (400 sum per stuk) met een lekkere salade van aubergines en tomaten en, natuurlijk, met brood. Lekker maar iets te weinig voor ons. Eten kan dus iets uitgebreider in deze anders degelijke homestay.
We maakten onze afrekening (vertrokken morgen) en gingen maffen.


Detail van versiering
Begin maar te tellen aan de mooie pilaren
Liggend aan tafel in Khiva

Dag 6 : woensdag 22 oktober 2003

Na een nachtje Imodium en WC-pot (warme aubergines, koude tomaten?) was het vandaag de bedoeling om van Khiva via Urgench al in Moynaq te geraken. Als we de verplaatsingstijden optelden en een beetje geluk hadden met de aansluitingen, moest dit wel lukken.
Het draaide anders uit.
We waren vroeg genoeg op, dat wel maar moesten in Khiva al een half uur wachten op de trolleybus naar Urgench (1 uur), dan nog een kwartier stappen tot aan het busstation maar daar begon de miserie.
Niemand begreep het woord Moynaq. Dan maar noodplan 1: een bus nemen naar Nukus en daar vlug overstappen voor de laatste paar uur.
Ja, volgende probleem: niemand kon ons met duidelijkheid zeggen of er een bus naar Nukus zou rijden die dag en, zo ja, wanneer die zou komen. We gingen dus maar een beetje thee drinken en eventjes de kat uit de boom kijken...
Rondlopen, rondvragen, proberen. Uiteindelijk hoorden we dat er om 13 uur misschien een bus zou komen. En inderdaad, de chauffeur stopte alleen maar om te zeggen dat hij eerst nog moest gaan eten. Soit, het was bijna 14 uur toen het gammele vehikel zich in gang trok. Zonder stoppen reed hij door om tegen halfzes te arriveren in Nukus Click for Nukus, Uzbekistan Forecast

Jaak en ik hadden het ondertussen al stilzwijgend opgegeven om die dag nog verder te kunnen reizen. We namen een taxi naar het centrum (6 km) en betaalden 700 sum voor ons beiden. Degelijke prijs.

Hotel Nukus
Afgedongen van 15 naar 10 dollar per persoon per nacht.
Heel mooie gerestaureerde kamer met tapijten. Men is druk bezig met het hele hotel op te knappen.
Douche, WC, bad, TV en voldoende stopcontacten


Hotel Nukus
We dronken er eerst een aperitiefje (600 sum, zeer schappelijk ) en kregen tot onze grote verwondering zelfs een Engelstalig menu. De outfits van de serveersters en de vele mafia-achtige Russische types gaven ons het gevoel in een louche milieu te zijn beland.
We lieten het niet aan ons hart komen smulden van de zeer lekkere boeuf stroganoff met frieten (900 sum

alles inbegrepen). Rest van het menu kostte tussen de 800 en 1200 sum (fish, chicken, grechka, soms extra voor frieten of mashed potatoes, soms niet).


Jaak wellustig kijkend naar eten en drinken

Dag 7 : donderdag 23 oktober 2003

Kwart na zes op maar nog geen ontbijt te krijgen. Gesloten deur. Mensen gingen binnen en mensen gingen buiten maar wij kregen niets. Uiteindelijk toch van ons oren gemaakt en direkt elk vier omeletten gekregen. Veel te veel natuurlijk.
Om kwart na acht stoorden we een mens die zijn auto aan het wassen was en die wilde ons wel voor 800 sum naar de busterminal brengen.
Om 9 uur vertrok een bus die eigenlijk die naam niet meer waard was naar Moynaq
waar we drie uur later en 1500 sum lichter arriveerden. Daarna moesten we nog 45 min wandelen tot aan het Kinotheatri.

Hotel Oybek (langs de grote straat, vijftig meter verderdan het KinoTheatri - een beetje van de straat weg. Geen uithangbord, dus niet herkenbaar als hotel - daarom foto hieronder)
De eigenaar is eigenhandig aan de restauratie bezig maar het ziet er naar uit dat het nog lang kan duren.
Afgedongen van 10000 sum naar 7000 voor een tweepersoonskamer. Kleine kamer, spartaans, redelijk proper beddengoed. Geen douche, wc op gang maar geen water. 's Avonds zou hij zorgen voor water (begrepen we)

Na een korte hotelpauze stapten we, langs het Kinotheater naar de Army Memorial waar we een eerste mooi zicht hadden op het spookachtige Aralmeer (of wat er van overschoot). Meer naar links zouden, volgens de Lonely Planet, beach installations te vinden zijn. Wij hebben ze gezocht maar niet gevonden.
Terug langs dezelfde weg naar de Scheepswrakken die er al tientallen jaren onaangeroerd bijliggen. Vreemd fenomeen en wij vonden het de moeite waard om daarvoor enkele dagen op te offeren.
De verroeste boten liggen soms heel, soms half maar ook soms niet ingegraven door het zand dat er losjes door waait. In de verte zagen we nog twee boten liggen en het zagen er nog gave examplaren uit. We stapten een half uur door het mulle zand en belandden aan een kunstmatig riviertje dat te breed en te diep was om er over te geraken. We dachten dat we er nog uren zouden over doen om aan de twee boten te geraken en keerden dan maar terug.
Jaak wilde naar het hotel maar ik zocht nog de boten op die op 100 meter van het hotel liggen (overkant straat). Tegen de zonsondergang bood dit wel een spectaculaire, fabelachtige aanblik.

Ik ging Jaak ophalen in het hotel en samen gingen we wandelen in het 'stadje'. We wilden avondeten vinden, een bazaarke gaan zoeken en zochten iemand om geld te wisselen. Een restaurant vonden we daar niet, geld wisselen kon ook niet en een klein winkeltje kon ons niets anders bieden dan bloem, suiker en dergelijke producten voor de plaatselijke behoeften.
Conclusie: er is daar helemaal niets, niets.
Ondertussen waren de kinderen op straat redelijk agressief en begonnen ze met stenen naar ons te gooien. Dronkaards op straat vielen ons lastig ("Hé, Amerikanski") zodat we maar wijselijk naar ons hotel terugkeerden.


After all hadden we toch chance: de eigenaar van ons hotel zag aan onze smekende ogen dat we geen eten en drinken gevonden hadden. Hij wilde wel met zijn fiets naar het magasin rijden om enkele pivo's op te halen en ja, we konden ook bij hem blijven eten. Plov, natuurlijk. Niet veel werk aan en niet veel ingrediënten nodig. Meer hadden we niet nodig, we waren heel tevreden. Als een volleerde garçon bracht hij ons bier naar boven - van Room Service gesproken - en beloofde dat het eten een uurtje later zou klaar zijn.
De omgeving waarin we de plov moesten verorberen (een kille garage in verbouwing en een gammel tafeltje) was niet het summum van gezelligheid maar het smaakte ons. En dat was het voornaamste.
Volgende probleem: de afrekening. Wij hadden dus geen sums meer en begonnen om te rekenen (7000 voor de kamer, 1500 per bord plov en 400 per pint). Hij rekende iets meer maar we hadden geen zin om veel te discussieren en gaven hem 15 US $. Hij bekeek de briefjes van voor naar achter maar had waarschijnlijk nog nooit zo'n dinges gezien. Ik zag al de vraagtekens in zijn hoofd opgaan hoe hij daar ooit zou van af geraken.

Op de kamer was het koud maar na onze uitgebreide wandeling zouden we overal geslapen hebben.

Het enige hotel van Moynaq
scheepwrak
zonder woordenidem, maar mooi

Dag 8 : vrijdag 24 oktober 2003

In alle vroegte weer de drie kwartier gestapt langs de enige grote baan tot aan het busstation en daar, na lang vragen, weer een beetje kunnen wisselen om de bus te betalen. Later hebben we ondervonden dat het ook op de bus kan.
Om 9 uur vertrok de bus (1500 sum per persoon) en arriveerde hij om half twaalf aan het busstation van Nukus waar we onmiddellijk aan een loket een ticket konden kopen naar Buchara. Pas om 3 uur zou de bus vertrekken, we hadden dus nog wat tijd. We moesten weeral geld wisselen en de koers verslechterde met de dag (slechts 750 sum voor 1 $).
We gingen binnen zitten, kochten koffiekoeken en water en dronken een paar liters thee. Ondertussen hoorde ik op TV een melodietje dat mij niet helemaal onbekend voorkwam: de openingstune van het Champions League Magazine. Het volgende uur hebben we zitten kijken naar Marseille tegen Porto, ons ondertussen afvragend wat onze Club van Brugge zou uitspoken...

Wij waren al een paar keer buiten gaan kijken of onze bus er nog niet aankwam maar toen een man regelmatig binnen kwam vragen of er nog mensen naar Samarkand moesten, viel onze sum. Natuurlijk, de bus naar Samarkand passeert Buchara. Vlug erop.

Er zaten enkele militairen op de bus en Jaak leerde uit hun gebaren en hun weinige woorden Engels dat ze terug kwamen van een grensconflict met Turkmenistan en dat ze daar een paar tanks bestormd hadden (of zoiets). Als verstokte roker was ik blij dat één van hen een paffertje opstak maar op den duur was de rook te snijden en was het niet leuk meer.
Rond kwart voor tien aten we in een baanrestaurant enkele shasliqs met brood en chai. Onze buren hadden ook de neiging om te blijven tateren als de lichten uit waren maar wij wilden wel wat slapen. Ik zat redelijk comfortabel maar Jaak zat ingesloten tussen twee tateraars zodat ik me maar een beetje boos gemaakt heb. In mijn allermooiste West-Vlaams. Ik heb ze eigenhandig verzet van plaats.

Tot onze grote verbazing arriveerden we, net ingeslapen, tegen 1 uur 30 in het busstation van Buchara Click for Bukhara, Uzbekistan Forecast in plaats van tegen 4 of 5 uur. Onze plannen veranderden daardoor wel een beetje. We onderhandelden voor een taxi (van 10 dollars naar 3600 sum) en lieten ons voeren tot aan het centrum. Hotel Fatima wilde niet meer opendoen maar het volgende wel.

Hotel Nodirbek (zijstraat van Leib-i-Hauz, straatje van BICC, het toerismebureau)
De man vroeg
15 $ per persoon. Ik wierp geheel terecht op dat ik zoveel niet wilden betalen voor enkele uurtjes. Hij gaf toe voor 10 $ op voorwaarde dat we voor de volgende nachten toch 15 zouden betalen. Ik knikte maar om er van af te zijn. Morgen zien we wel weer.
We kregen een kleine kamer maar zeer proper, 2 goede bedden, airco en een schitterende badkamer
Ontbijt: brood, eieren, chai, kaas, vijgen en druiven. Niet slecht maar zou nog beter worden in dit stadje.
www.nodirbekhotel.com


Dag 9 : zaterdag 25 oktober 2003

We sliepen uit (tot 8 uur !!!) en namen eindelijk na al die verplaatsingen en na Moynaq eens een uitgebreide douche.
Na het hierboven beschreven ontbijt kriskras door de stad gelopen om eventueel ander en goedkoper logement te vinden
BICC geeft blijkbaar geen homestays meer zoals in de LP vermeld, alleen nog hotels. Ze maken er zich wel gemakkelijk van af, vind ik. Flauwe, onvriendelijke service.
We trokken de logietip van onze vriend José Planckaert uit Heule na en gingen kijken in

Hotel Nazira & Uzizbek (zijstraat van Leib-i-Hauz, evenwijdig met die van BICC)
Na een korte onderhandelingsronde (dreigen met "Wij hebben al een hotel en zij laten waarschijnlijk ook de prijzen zakken") overeengekomen voor 10 $ pp.
Eigenares spreekt behoorlijk Engels en belooft ons het beste ontbijt van Buchara. We zullen ze gelijk moeten geven.
Het is een typisch Oezbeeks hotelletje met een binnenkoer. De kamer is niet te groot maar zeer proper, zeer degelijke badkamer, kleur TV en airco.

Zonder veel boe of ba haalden we onze bagage op in Nodirbek en verhuisden. Op het middaguur handelden we systematisch alle bezienswaardigheden van Buchara af. We volgden de route van de Lonely Planet en begonnen natuurlijk bij

Leib-i-Hauz
enorm gezellig plein waar altijd wel wat te zien of te beleven is. Aan weerskanten van het plein de prachtige Nadir Divanbegi Medressa (prachtige pauwenmozaïeken bovenaan) en de Nadir Divanbegi Khanaka. De Kukeldash Mosque was niet te bezoeken.

Taqi Sarrafon area
met de mooie Maghoki Atar Mosque de oudste van Buchara

Taqi Furushon area
niets speciaals over te vermelden

Taqi Zargaron
De Ulugbek Medressa was toe maar die aan de overzijde Abdul Azir Khan Mosque is heel mooi

Kalon Minaret
Minaret uit 12° eeuw. Was waarschijnlijk hoogste gebouw in Centraal Azië uit die tijd. Het indrukwekkende monument heeft een wrede geschiedenis als plaats van waar misdadigers naar beneden geworpen werden...Ogenschijnlijk (van ver gezien) gewone minaret maar de veertien lagen zijn allemaal op een andere manier gedecoreerd. De blauwe tegeltjesband bovenaan was de eerste in Oezbekistan, kreeg veel navolging en werd uiteindelijk het symbool van Uz. Je betaalt 800 om de Mosque binnen te gaan, 1000 voor foto's en 1200 voor de video. Wie de minaret op wil betaalt nog eens 3000 extra. Wij wilden vandaag nog niet betalen. Aan een vriendelijk madammetje op het plein water gekocht. We zouden daar wel iedere dag een paar keer passeren en iedere keer herkende ze ons - veel individuele toeristen waren er natuurlijk niet - en iedere keer zwaaide ze.

Ark
Langs gewandeld maar voorlopig niet binnen geweest.

Ismail Samani
Grafmonument voor de stichter van de Samaniden uit 905 BC. Niet groot en van op afstand niet indrukwekkend maar van dichtbij een heel mooi kunstwerk en een van de weinige gebouwen in Oezbekistan die geen restauratie nodig hadden. Zeker te doen. De wandeling ernaar toe door het park is rustgevend. Wel jammer van de bussen Japanners die het gebied inpalmen.

Teruggewandeld naar het plein waar Jaak aan een heel vriendelijke man postkaarten en postzegels kocht. We sloegen wat drank in (500 sum per fles bier) in de supermarkt. Ik ging internetten terwijl Jaak in het hotel begon te pennen. Samen vroegen we daar een aperitief (900 sum, de bandieten - we hebben weeral een lesje geleerd) en schreef ik op de meeste kaartjes wat passende of niet passende commentaar bij. Ik liep vlug nog eens tot aan het BICC om te bellen met mijn zuster (thuis) en Katrien (niet thuis)

Om 19 uur (later mag nog in Buchara, in andere steden sluiten de restaurants veel vroeger) gaan eten

Leib-i-Hauz
De zeer gladde kok-verkoper-garçon kwam ons zijn shasliqs aan tafel tonen. Met kip of met lamb of een mix van de twee voor 1500 sum. Bier kostte evenveel: 1500. Hij toonde ons een hele schaal extra-pla's waaruit we maar te kiezen hadden. Natuurlijk zijn die extra te betalen aan 500 sum per bordje. We kozen er een drietal om te delen.
Het eten smaakte behoorlijk, de locatie was onverbeterlijk maar het drukke toeristengedoe was niet voor iedere dag.

Als afsluiter van de avond kochten we in het winkeltje nog een fles vodka van 1100 sum en deelden die op het binnenterras van ons hotel....

De pakken geld kunnen niet in de portefeuille
Wonderlijke medressa op Leib-i-Jauz
detail van vorige
Oudste en misschien wel mooiste van BucharaGenietend van een vettige shasliq op Leib-i-az

Dag 10 : zondag 26 oktober 2003

Ik was (met een zwaar hoofd) iets na achten opgestaan, douchte en hoorde van Jaak dat hij Nazira's ontbijt zou overslaan. In België ontbijt ik normaal nooit - niet gezond, weet ik - maar daar zag alles er zo lekker uit dat ik niet kan nalaten het jullie in detail te beschrijven.
De twee keukenmeisjes brachten eerst vier sneetjes brood en een zachte, zoete pistolet. De boter liet ik aan me voorbijgaan. Een schaaltje met salami en kaas werd ernaast gezet. Een grote pot chai moest de kleine kater wegwerken. Het had me al gesmaakt maar dan kwamen er kleine, koude flensjes die er lekker uitzagen maar die ik voorlopig toch liet staan, net als het potje verse honig. De worstjes met eieren liet ik me dan wel weer smaken. Fretzak die ik ben. Waarschijnlijk genoeg gegeten voor de rest van de dag.
Jaak sliep nog zodat ik maar een beetje ging wandelen, zomaar een beetje rondslenteren.
Kwart na tien ging ik nog eens zien hoe het met zijn 'galje' maar hij wilde liever nog een beetje blijven slapen.
Nu wilde ik wel rondwandelen met een doel. Ik zocht door een wirwar van straatje Turki Jengi maar vond het niet. Tien minuten later stond ik heel toevallig aan het parkje voor

Fayzullah Khujayev House
Huis uit het einde van de 19° eeuw van een steenrijke koopman die met de Bolsjevieken meeheulde om de laatste Emir van Oezbekistan, Alim Khan, te verdrijven.
Het is een prachtig gebouw met enorm veel fresco's, mozaïeken en van het mooiste houtsnijwerk uit heel Centraal-Azië.
Het is normaal toe op zondag maar toch lieten twee jonge meisjes me binnen. Wel mocht ik alleen de prachtige binnenkoer bewonderen en één van de zalen. Van de rest hadden ze geen sleutels.
Het gebouw kan vergeleken worden met het The Museum of Applied Arts in Tashkent maar is nog mooier.

Zoals afgesproken was ik tegen de middag terug. Jaak nam een douche en samen gingen we - voorzichtjes - op weg naar

Char Minor
die we gemakkelijk vonden omdat twee giechelende meisjes blij waren ons er naar toe te kunnen leiden. Was vroeger de toegangspoort tot een grote Medressa maar nu staat er alleen een heel klein gebouwtje met vier prachtige torens.
Zeer fotogeniek.

Ark
Entree: 1925 sum per persoon
Eerst kom je bij een mooie Juma (=Vrijdag) Mosque met binnen een niet zo mooie tentoonstelling met Koranmanuscripten. Eventjes verder vind je nog enkele kleine musea maar niets ervan heb ik onthouden, dus...Bovendien waren de meeste zalen dicht.
We zagen een oude, metalen poort openstaan en belandden tussen de ruïnes van de oude Ark. We stapten verder tot aan de rand van het fort waar we dachten mooie foto's te kunnen nemen. Ik had me juist goed opgesteld en één foto genomen toen we hoorden roepen. Een politieman stond te zwaaien dat we moesten gaan. Ik had tenminste nog één foto, Jaak was nog niet begonnen filmen. We gingen we met tegenzin terug.
Uit zijn twee woorden Engels begrepen we dat we daar niet mochetn zijn, dat het verboden terrein was.
Gelaten volgden we hem tot bij een man die wel twintig woorden Engels kon. Op zijn 'Verboden Toegang' repliceerde ik terecht dat alle deuren open stonden en dat er nergens een verbodsbordje hing. Ik moest mijn filmrolletjes afgeven en Jaak zijn filmcamera. Ik kon het lachen bijna niet inhouden toen ik hem uitlegde dat ik met een digitaal fototoestel werkte en dat ik geen rolletjes had. "Give him some money", luidde zijn volgende poging. Ik lachte zijn opmerking weg "Pay for 1 picture? Ha, ha". Ik draaide me om en stapte ostentatief naar de uitgang, met Jaak in mijn zog. Ze bleven nog wel wat pruttelen maar ik keek zelfs niet meer om. Bleek de beste tactiek te zijn. Oef.
Besluit: zijn geld niet waard.
Een goed Engels sprekende man zag dat we aan het zoeken waren en leidde ons naar het

Zindor
waar we elk 1500 sum zouden moeten betalen. Waarschijnlijk even weinig interessant als de Zindor van Khiva en dus waarschijnlijk zijn geld niet waard. Geweigerd te betalen en weer weg. Ze bleven ons naroepen en we mochten zelfs voor 1000 binnen. Foefelarij, daar doen we niet aan mee. Ik bedoel, als we zelf niet kunnen foefelen, dan hoeft het voor ons niet.

Kalon Minaret
Je moet via de Mosque binnen maar je kan gewoon betalen om de minaret te beklimmen (3000 sum) zonder de prijs voor de moskee te moeten betalen. Eerst kom je op een platform en van daar kun je over een bruggetje de minaret binnen. Gewapend met mijn ultramodern hoofdlicht (houdt handen vrij) stapte ik gezwind naar boven maar raakte toch een beetje in ademnood - dat roken, hé.
Boven een mooi zicht op de hele stad. Opvallend is daarboven dat je veel ziet van de verbazende architectuur van de Oezbeekse huizen. We zagen 'binnen' in huizen die langs de buitenkant gewoon lemen muren hebben maar die binnen van zéér rijke mensen zijn.

Op het Leib-i-Hauz spreken ze nog wat Engels en daar vroegen we of er nog andere restaurants waren in Buchara. We hadden immers geen zin om iedere avond tussen de toeristen te zitten op het plein zelf. Restaurant Sesam zou goed zijn, zeiden ze. Het was een kwartiertje stappen maar na een half uur waren we er nog niet. We gaven het dus maar op en keerden terug.
Onderweg passeerden we Restaurant Slavski waar ons in Russisch (90%), gebarentaal (9%) en Engels (1%) uitgelegd werd wat we allemaal konden krijgen. We verstonden iets als: 'Het kost 3000 sum per kilo, 1500 voor een halve kilo en daarmee zullen jullie zeker genoeg hebben.' Het ging waarschijnlijk over shasliqs en we zeiden dat we vanavond zouden terugkomen.

Ik wilde om kwart na vijf vlug nog eens mailen maar de twee computers waren bezet. Een Italiaanse die misschein 10 aanslagen per minuut haalde en de Duitser die ik ontmoet had in de Post van Nukus waren mij voor. Ik had juist nog tien minuten om te mailen en enkele minuten om te bellen voor de BICC sloot (om 18 uur). Alles was goed in Kuurne en Kortrijk en ik had nieuws voor Jaak. Ik had hem beloofd op Internet te kijken wat ons Club Brugge had gedaan tegen de winnaar van de Champions League van verleden jaar, AC
Ik kwam op de kamer, haalde 2 pinten uit en vertelde Jaak dat ik goed nieuws had. "Een draw, misschien?".
Ik haalde nog 2 pinten uit. "Nee, 0-1 gewonnen, doelpunt Mendoza."
De aperitieven smaakten ons nog beter dan gewoonlijk en welgezind gingen we op weg naar onze halve kilo vlees

Restaurant Slavsky (Als je uit Hotel Nazira op het plein komt, sla je rechts af en na 300 meter zie je aan de linkerkant een rond (!) gebouwtje)
De man van deze namiddag was er niet meer. Het Engels was nu nog slechter maar we verstonden het woord fish. We kregen grote stukken, gefrituurde vis met tomaten en saus en 4x pivo voor 5000 sum, zeer lekker
Het is hier ook duidelijk dat de zomer voorbij was: de verwarming stond al aan...

Om half negen waren we al op de kamer en gingen redelijk vlug slapen

Detail voorportaal Fayzullah
Fotogeniek Chor Minar en toeristZicht van op de Ark, voor politietussenkomstOp Kalon Minaret

Dag 11 : maandag 27 oktober 2003

Vroeg op, vroeg ontbeten en 15 minuten wandelen tot aan het busstation (van uit hotel op plein, rechts langs de taxistandplaats en altijd rechtdoor tot aan het kruispunt. Dan nog 100 meter). Daar neem je marshrutnoe 60 en betaal je 200 sum per persoon en ben je in een kwartier bij de volgende bestemming.
We hadden minstens nog één dag over in Samarkand en konden het een beetje rustig aandoen. Eén doel vandaag:

Bakhautdin Naqsband Mausoleum
Kwart na negen daar. Gratis. Binnen in korte broek en topje maar vriendelijk tot de orde geroepen "Wij, moslims, zien liever een lange broek en bedekte arms". "No problem", die had ik bij.
De tombe van Naqsband (één van de stichters van de Sufistrekking binnen de Islam en dus een heilige plaats) is een lelijk rechthoekig geval van meer dan twee meter hoog waar je dus niets van ziet.
Van een Duitssprekende man leerden we dat het Museum toe was wegens restauratie maar dat we de graven van Naqsband zijn moeder en 2 tantes konden gaan bezoeken, 300 meter verder maar toch nog binnen het domein. Leuke wandeling maar niks te zien daar.
Het hele complex is een perfect onderhouden bedevaartsoord maar valt toch een beetje tegen.
Het enige leuke voor mij (sorry, perverse geest) is de enorme begraafplaats waar je lang kan rondlopen en mijmeren over wie hier ligt en waarom. Praalgraven en eenvoudige grafstenen wisselen elkaar af.
Om half elf stonden we weer op straat maar vonden dat we het daar toch niet bij laten voor de rest van dag. We namen er nog een extraatje bij en reden met marshrutnoe 60 in een half uur naar het busstation kant Ark ( 250 sum). Een beetje zoeken maar uitendelijk vonden we een andere marshrutnoe die ons voor 150 sum in 15 minuten zou brengen naar

Chor Bakr
We arriveerden daar iets na half twaalf en betaalden elk 750. Natuurlijk betaalden we de extra niet voor de foto's. Mijn specialiteit is die in het geniep te nemen, spannend.
In de Lonely Planet wordt het domein aangekondigd als een ruïne maar nu is het een perfect gerestaureerd domein waar geen vuiltje te bespeuren is. Leuk om rond te lopen maar het verliest een groot deel van zijn charme. Voordeel van het toeristische laagseizoen is dat we daar weer helemaal allen liepen. Veel is daar niet te zien maar het was er rustig zitten om rond de middag onze pistolets (overschot ontbijt) en appels (idem) te nuttigen - naast de pauwen.

Het was nog veel te vroeg om naar 'huis' te gaan zodat we beslisten nog iets aan ons programma toe te voegen.
We stapten tot aan de grote baan en namen marshrutnoe nr 74 (15 min - 150 sum) naar

Emir's Palace
Ik schrok me een hoedje van de toegangsprijs: 5760 sum per persoon, de helft voor studenten. We kregen de laatste optie aangeboden maar het was toch verschrikkelijk veel geld. Maar ja, we waren daar nu.
Voor die prijs krijg je toegang tot 3 gebouwen die omgevormd zijn tot musea (met o.a. veel porselein, schitterende open haarden en mooi houtsnijwerk). Een matrone loopt overal mee opdat je geen foto's zou nemen (extra te betalen). Ik vroeg Jaak haar af te leiden en verwijderde me stilletjes. Ik nam toch een paar foto's maar daar was ze al. "Pictures, pay". Ik deed alsof ik haar niet begreep en liep buiten, tevreden met mijn buit.

Er staat ook een houten paviljoentje van waarop de Emir dagelijks een appel gooide naar een van de meer dan 100 naakt in de vijver zwemmende concubines. De uitverkorene mocht de nacht met hem doorbrengen. Als ze hem niet kon bevredigen, werd ze vermoord. Leuk volk.

We zochten de schaduw op en lazen een half uurtje onder de bomen, tussen (weeral) de pauwen.

Om 15 uur reden we terug naar de bazar waar Jaak eindelijk zijn Oezbeeks zwart-wit hoedje kocht (2000 sum). Op weg naar het hotel stopten we nog aan de

Bolo Hauz Mosque
Zeer mooi plafond maar de rest is vervallen. Bewonder ook de vastgezette scheve minaret.

In een van de talloze bazars die je dagelijks door moet kocht Jaak nog een tafelkleed waarna we in het hotel van een welverdiende douche gingen genieten.
Deze morgen had ik het schitterende idee gehad om in een supermarktje bier te kopen en het direct in de frigo te laten steken. Ik probeerde nu vanavond eerst te mailen maar er was geen internetverbinding. In het supermarktje (100 meter van de markt weg) was het stukken goedkoper dan op de markt zelf. Ik kon mijn dagboek eindelijk nog eens aanvullen met een frisse pint.

Net als gisteren gingen we eten in Slavski waar ik me toch weer aan de vis waagde maar Jaak grote, lekkere shasliqs bestelde. We hadden deze keer zelfs ons bier mee - zij moeten het ook elders gaan halen - zodat we slechts 3000 sum moesten betalen.

Om half negen waren we weer in het hotel en kort daarna vielen de oogjes dicht...

Doodse necropolis: Chro Bakr
Beruchte paviljoentje van laatste Emir
Schouw van laatste Emir
Jaak in plaatselijke dress
Binnenkoer B&B

Dag 12 : dinsdag 28 oktober 2003

Na een nachtje heen en weer spurten tussen WC en bed moest ik met pijn in het hart ons laatste ontbijt bij Nazira aan mij laten voorbijgaan. Iemand die onze bazin kende, reed ons met zijn wagen tot aan het busstation
Iets voor negenen stonden we daar klaar. Om half tien stapten we op de bus en reden in vijf uur (voor 1650 sum per persoon) naar Samarkand

We vonden een minibusje die ons naar het door Nazira aangeraden B&B Olim zou brengen. Volgens Nazira zelfde prijs en zelfde ontbijt. Dat belooft. Onze driver kende het echter niet, vroeg het een paar keer en zette ons uiteindelijk af achter het Registan in een klein straatje waar enkele guesthouses waren. We zagen een bordje naar Bahodir en eentje naar de van de Lonely Planet gekende Furkat.

B&B Bahodir (Mullokandova Street, 132 - op Tashkent Road achter het museum rechts inslaan bij de grote chaikhana, dan eerste of tweede links)
Hij vroeg 10 $ per persoon per nacht. Op mijn vraag kregen we discount voor 5 nachten (9 dollar ipv 10). Bij aankomst kregen we direct thee en cake aangeboden. De eigenaar vertelde in gebroken Engels dat Furkat zijn vijand was. Zij probeerden iedereen van zijn B&B weg te houden door geruchten te verspreiden dat er bij hem niets anders dan problemen zouden zijn. "No problems here, ask the people".
Schitterend begin, die cake en thee. We lazen de lovende commentaren in het gastenboek en besloten niet meer elders te gaan kijken.
Kamer: ruim, één dubbel bed en een enkel, badkamer, lavabo, wc, douche, wc papier, geen handdoeken maar alles zeer, zeer proper.
Enige nadeel: dunne muren waardoor je alles hoort (zelfs de niet altijd aangename WC-geluiden)

Tegen 16 uur bekenen we het wonderbaarlijke Registan bekeken van de buitenkant. We hebben nog tijd genoeg om het grondig te doen. We stapten door tot aan het Rukahad Mausoleum en Gur Emir maar bezochten nog niets, genoten gewoon van de buitenkanten...

We volgden een tip van een van de gastenboekschrijvers en zochten onze aperitief aan de overkant van het Registan. Vijftig meter naar rechts vind je op het voetpad een modern shasliqkraam met een biervat ervoor. Je betaalt slechts 400 sum voor een 1/2 liter fris bier van 't vat.

In het hotel namen we een welverdiende douche, dronken daar nog een aperitiefje en vroegen Bahodir of we daar konden blijven eten.

Vijf minuten later zaten we al aan tafel waar onze gastheer (zijn vrouw was op familiebezoek) ons een schotel voorzette met aardappelen in een soort rode saus, soepachtig met gekookte tomaten en lamsvlees, brood, ruawe groenten en watermeloen voor 1 $. Zeer lekker. We lieten het ons smaken.

Leeuw of tijger op Sher-dor, Registan
Binneznzicht Registan
Overzicht Registan
Typische TadjiekBazaartafereel: oranje wortels en oranje kledij

Dag 13 : woensdag 29 oktober 2003

Goed geslapen vroeg wakker. Als ontbijt kregen we zelfs nog meer dan in Buchara, bij Nazira. Pistolets en brood, een schaaltje met kaas en salami, elk een pot thee, elk natuurlijk de onvermijdelijke spiegeleieren maar dan kwam de max: een bord gebruneerde aardappelen met biefstuk. Voor een mens als ik die normaal nooit ontbijt lijkt het heel veel maar het smaakte me enorm.
We deden een wasje en vertrokken naar het

Registan
We stonden er al om 9 uur (hadden gisteren al geprobeerd om gratis binnen te geraken maar dat was niet gelukt vanwege een militairke) en hadden verwacht elk 2500 sum te moeten betalen. Al wat ze vroegen was 1000 sum voor de foto's. Ik weet niet of dit normaal was maar wij waren natuurlijk héél tevreden. We genoten anderhalf uur op ons duizendste gemak van de Ulughbek Medressa
(de linkse en oudste uit 1420), van de Sher Dor Medressa (de rechtse uit 1636 met de schitterende tijger- of leeuwenmozaïken) en van de Tilla-Kari Medressa in het midden die de meest frivole en luchtige steentjes heeft die ik in Oezbekistan gezien heb. De laatste twee gebouwen kwamen in de plaats van een khanaka en een caravanserai die verwoest waren.
Het (foto)ticket is geldig voor twee dagen.
We komen dus zeker nog terug.

We stapten de vijf minuutjes naar ons hotel, lieten een trui achter (Jaak) en namen een reisgids mee (Chris)
Vijf minuten stappen langs Tashkent Road en je bent aan de indrukwekkende

Bibi Khanym Mosque
Enorm groot maar niet echt speciaal van binnen. Jaak wilde toch de 1000 sum betalen om de minaret te beklimmen. Ondertussen hoorde ik gidsen in verschillende talen de legende van Bibi vertellen. Zij was één van de vrouwen van Timur en wilde, terwijl hij nog maar eens op plunder- en veoveringstocht was, de grootste moskee van zijn territorium klaarhebben. De hoofdarchitect die er niet een héél klein beetje op verliefd was, weigerde de laatste stenen te leggen voor hij een kus kreeg. Die was zo vurig dat de sporen nog te zien waren voor de veldheer die zijn vrouw en de architect liet onthoofden.
Het Mausoleum waar Bibi begraven ligt hebben we niet bezocht wegens weer te betalen en wegens waarschijnlijk weer een beetje van hetzelfde.

We wandelden door tot aan de zeer kleurrijke en boeiende Bazar waar ik armbandjes kocht voor de meisjes thuis en Jaak een vingerhoedje vond....
We lasten een chaipauze in van een uur en stapten dan door naar rechts en kwamen al spoedig aan het kerhhof.

Shar-i-Zindah
De dodengang (zoals ik hem noemde) van zestien gebouwen op een afstand van 70 meter is te betalen maar de entree kun je vermijden door over het kerkhof te lopen. Er zijn verschillende ingangen en je geraakt hoe dan ook aan de Mausolea. Op die manier kun je maar een deel zien, van de toegangspoort tot aan het graf van Ibn -Abbas (neef van de Profeet Mohammed). Dan komt het onvermijdelijke 'Mister, ticket'. We hadden genoeg gezien, draaiden ons om en liepen via het schitterende kerkhof terug naar de grote straat.

We dachten juist te zijn als we dezelfde weg volgden om naar Ulughbek Observatory te gaan maar beseften te laat dat we op de verkeerde weg aan het stappen waren. Teruggekeerd tot aan kruispunt en andere straat genomen. Het is een zeer lange, vervelende weg en het was zeer heet. Zeker meer dan een half uur wandelen.

Ulughbek Observatorium
Normaal 1900 sum per persoon maar - na een tip uit het gastenboek van ons hotel - gevraagd of we zo mochten betalen zonder ticket. Ja, het mocht: 3000 sum voor ons twee. Eigenlijk een soort corruptie van die mensen maar één die we moeilijk kunnen weerstaan

Om niet dezelfde vervelende weg terug te moeten, namen we een marshrutnoe tot aan de bazar voor 100 sum elk. Om half vijf waren we in ons hotel, spoelden het stof van ons af en lieten kort daarop twee Françaises een foto van ons nemen voor het Registan. We dronken een aperitief in den Tap, namen een busje naar Kryytty Bazar (150 sum), mailden en belden.
Veel eten was er daar al niet meer te krijgen en heel per toeval paseerden we aan een naam die ik van uit de Lonely Planet herkende

Gloria
Klein restaurant maar wel gezellig en héél proper. De serveuze kon ons met moeite uitleggen wat er allemaal op het menu stond maar uiteindelijk kregen we biefstuk met eieren voor 1000 sum met frieten (extra 350). Jaak kreeg en vroeg kip met champignons (1900 en 350 extra voor de frieten). Het local beer kostte er 750 sum.
Vreemde ervaring: bij het naar het toilet gaan passeerden we twee met gordijnen afgesloten niches waar blijkbaar privé-etentjes kunnen geregeld worden. Wij dachten dat daar niet de frieten maar de meisjes extra moesten betaald worden. Onze mening werd nog versterkt toen het toilet zich in een luxueus ingerichte badkamer bevond.
Bij de afrekening van het eten heb ik nog eventjes spel moeten maken omdat het bedrag heel wat hoger lag dan ik voorgerekend had. Haar uitleg was dat wij de 'oude' menukaart hadden en dat de prijzen ondertussen verhoogd waren. Niet akkoord en slechts betaald wat onze 'oude'' kaart aangaf. Scheelde toch bijna 1000 sum.

Het kwartierje stappen naar het Registan deed ons deugd. We dronken een slaapmutsje in ons Tapcafé waar de tap al lang weg was en betaalden in plaats van 400 sum voor een halve liter nu 2000 sum voor een Baltica.

Bibi Khanym van in de bazar gezien
De indrukwekkende dodengangnieuw kerkhof met oude dodengang op achtergrondsextant van Ulughbek
Twee Duvels voor het mooiste plein ter wereld

Dag 14 : donderdag 30 oktober 2003

Om half negen, na het weeral uitgebreide ontbijt, al op weg naar

Guru Emir
Waar we elk 1900 sum entrée betaalden. Eerst niet betaald voor foto's maar het was er te mooi, dus 600 extra voor de foto's. Om de crypte te bezoeken moet je nogmaals 1000 sum per persoon betalen aan een onvriendelijk vrouwmens die je voorgaat met de sleutel. Het is er klein maar omdat het zo'n historische plek is kan je het toch niet maken er niet naar toe te gaan.

Timur bouwde de crypte (voltooid in 1404) voor zijn familie maar werd er ook begraven omdat hij, ziek na een veroveringstocht, door de besneewde bergpassen niet meer in zijn geboortestad Shahrisabz geraakte.
Ook de fameuze Ulugheb ligt hier begraven
.

Doorgewandeld tot aan de

Alexi Cathedral
een van de weinige Grieks-Orthodoxe kerken in Oezbekistan. Niet veel zaaks om te bekijken binnenin maar toch de kans gezien om een kaarsje aan te steken voor mijn 88-jarige moeder die wel heel erg ziek is. Duimen maar.
Straat overgestoken naar

Gorky Park
dat eigenlijk niet meer of niet minder is dan een ouderwets speelplein, een pretpark voor kinderen. We vroegen hier en daar prijzen in resto's maar het leek me allemaal nogal duur.

Op het einde van het Park (hoek met Amir Temur) hielden we onze bijna dagelijkse chaipauze en wandelden we na een uurtje naar de

GUM
waar ik souvenirs hoopte te vinden. Pech: alleen kledij, schoenen, electro, drogisterij maar niet wat ik zocht. Ook in de

Krytty Bazaar
was er niets van die aard te vinden. We kochten dan maar anderhalve kilo appels (600 sum per kilo) en keerden op onze schreden terug tot aan het Registan waar de bouwvallige muren ondertussen weer enkele stukjes mozaïek hadden prijsgegeven. Toch een paar gratis maar onbetaalbare souvenirs.
We gingen door tot aan ons hotel, wasten onze voeten, laadden de appels uit en dronken... een potje chai.

Moe waren we nog helemaal niet en het volgende dat op onze dagmenu stond was het

Afrosiab Museum
Op 30 minuten stappen van het hotel. We betaalden elk 1900 sum en kwamen terecht in een ultramodern museum met deskundig opgestelde displays die de geschiedenis van de vroeger nederzetting van Samarkand uitbeelden. In een zaaltje apart zijn er framenten te zien van fresco's uit 7° eeuw (1000 sum om te mogen fotograferen).

Buiten kun je, tussen zand en stof (volg het weggetje) tot aan de opgravingen gaan. Er is eigenlijk niet veel te zien (je kan je geen voorstelling maken van hoe het er ooit moet uitgezien hebben) maar je loopt tussen de scherven en de beenderen. Het uitgestrekte domein moet een verrukking zijn voor archeologen. Ik speelde mini-archeoloogje en wrikte met mijn zakmes toch enkele mooie potscherven uit de leem/zandgrond. Leuke, persoonlijke souvenirs.

Ik had in de Lonely Planet gelezen dat er een chaikhana zou zijn aan de Siabrivier en daar wilde ik naar toe. Jaak kon zich niet voorstellen dat daar ergens water te vinden zou zijn maar moest me gelijk geven toen we, na een halsbrekende afdaling, konden pootje baden in heerlijk, lekker fris. De thee vonden we wel niet maar een vrouw aan de overkant van het riviertje riep dat we haar moesten volgen naar

Daniel's Tomb
We waren het bordje op de grote weg al gepasseerd op weg naar Ulughbek maar hadden het niet begrepen. Als je "Xoja Donyor" op de brug ziet, weet dan dat dit naar het graf van Daniël leidt.
We moesten weeral entrée betalen maar zo katholiek zijn we nu ook weer niet dat we hier persé binnen moesten. Leuke legende: het is een graftombe van 18 meter lang; het lijk zou ieder jaar met een halve inch groeien zodat de sarcofaag regelmatig vergroot moet worden. Een foto van de buitenkant was genoeg voor ons.

Op de grote weg lieten we een marshrutnoe stoppen, reden we naar de Bazaar en vandaar stapten we (eerst steentjes rapen aan het Registan) naar Afrosiab Hotel waar we geld wilden wisselen. We waren een paar minuutje te laat want het wisselkantoor was gesloten. De Security Officer is blijkbaar late klanten gewoon en wisselt (tegen een klein beetje minder goede koers) in zijn bureau. Klein bijverdienstje voor die man.

Na onze aperitief in den Tap gingen we, zoals gewoonlijk, naar de Krytty Bazar om te mailen. Ontgoocheling: iedereen antwoordde dat ze gisteren wel een mailtje gekregen hadden maar dat er geen tekst in stond. Dan maar nog eens proberen.

Het was 19 uur en bijna alle straatrestaurants waren toe. Alleen die van onze chai deze middag (hoek Amir Temur) was nog open

Naamloos
We bestelden een laghman: dikke noodles met een beetje vlees en veel warme groenten, opgediend in een grote soepkom mét brood. 800 sum : zeer lekker.

We kochten onderweg een slaapbiertje, staken het in het hotel in de frigo en gingen eerst douchen.

Graf van de alomtegenwoordige Timur
Guru's Emir: mooi
Alexi Cathedral
Pootje baden met Afrosiab op achtergrondDaniel's Tomb: 18 meter legende

Dag 15 : vrijdag 31 oktober 2003

Vandaag was de hamvraag: wat hebben ze nu onder de eieren verstopt. Warme granen was het antwoord.

Volgens Bahodir van ons hotel moesten we om naar Hoja Ismail te gaan in de straat van het Afrosiab Hotel bus 27 nemen. We bleven daar een twintigtal minuten staan, zagen geen enkele bus passeren en lieten ons dan maar voeren naar de bazaar van waar je altijd weggeraakt naar om het even waar, redeneerde ik. Daar moesten we nog een marshrutnoe nemen en konden uiteindelijk mee met een taxi (1000 sum). Wat omslachtig gedoe en het kan zeker beter maar ik weet niet hoe. Misschien is de bestemming beter gekend onder de naam Al-Buchari

Hoja Ismail
Dorpje op 30 km van Samarkand, gratis ingang.
Pelgrimsplaats voor Al-Buchari (9° eeuw), één van de grootse koranwetenschappers uit de geschiedenis.
Net onderhouden domein met een zeer klein mausoleum waarvoor 3 kilo goud werd gebruikt. Het dateert slechts uit 1995. Je moet wel 1000 sum betalen om foto's te mogen nemen. Deden we dus niet.
Voor het museum betaalden we wel 1000 sum per persoon omdat we leergierig zijn, natuurlijk. Ferme ontgoocheling: er liggen alleen (weliswaar mooie) korans maar allemaal heel recente - giften van de presidenten van andere moslimlanden. Helemaal niets over de geschiedenis van de bekende schriftgeleerde

Volgens de LP zijn er 's middags weinig bussen maar wij vonden direct een marshrutnoe voor 300 sum naar de bazar waar we om helf twee iets aten en weeral veel thee dronken. Jaak ging met zijn videocamera op stap waarna ik enkele foto's ging nemen. Foto's van ver en van de jongere personen mogen maar de meer fotogenieke, oude mensen (met hun gouden tanden) hebben het niet graag. Ja, moslims hé.

Onderweg naar het hotel kochten we enkele, kleinere souvenirs en een paar pakjes sigaretten (950 sum voor 3 pakjes) voor Katrien. In ons hotel verorberden we een appeltje met een potje chai.

Om drie uur gingen we naar het museum met de hoogdravende naam

State Museum of the Cultural History of Uzbekistan
waar we eerst stopten aan een nagemaakte yurt die nu een souvenirshop is. Aan de overkant vind je een instrumentenmaker waar je ook instrumenten kunt kopen. Redelijke prijs.
Het Museum zelf (1900 sum) hebben we niet gedaan omdat het volgens de Lonely Planet wat teveel zelfverheerlijking en propaganda is en de expositie bijna alleen maar uit schilderijen over Buchara, Samarkand bestaat. Als je het echte hebt gezien, waarom zou je dan nog naar een kopie kijken?

Dan onze dagelijkse trip naar Krytty Bazar waarbij we onderweg eens wuifden naar het beeld van de zittende Timur. Voor de verandering gingen we, een uurtje later, aperitieven in den Tap waar we al goed gekend waren en zelf mochten tappen. Jaak mocht zelfs shaslicks barbecuën. Als dank bleven we daar maar eten.

Tap (bij buitengaan van Registan: straat oversteken en 100 meter naar rechts)
Laghman gegeten voor 600 sum pp (plov en shasliq kosten 800). Lekker maar heel andere smaak dan gisteren
Weer al verschillende dingen niet meer te krijgen om 19 uur. Vroege eters hier allemaal.

We dronken het vat leeg en gingen dan maar vroeg slapen

Hoja Ismail
Kinderwagens met brood op bazar
Typisch Samarkandboor dmet sesamzaadjespatroon
Tapper van het jaar in OezbekistanLaatste pint van 't vat

Dag 16 : zaterdag 1 november 2003

Oei, het is bewolkt deze morgen. Om het thuisfront letterlijk te doen verwateren filmden we het uitgebreide ontbijt. Een aanwijzing dat je vakantie aan het inkorten is dat je moet bellen om je terugvlucht te confirmeren. Het was nog wat te vroeg maar om 9 uur mocht ik (gratis) bellen met de telefoon van Bahodir naar Uzbekistan Airways in Tashkent. Na de gebruikelijke taalproblemen een ander nummer gekregen en de verzekering gekregen dat onze vlucht op het voorziene uur zou vertrekken.

Aan de overzijde van het einde van de Tashkent Road (kant Museum) staan er veel minibusjes die naar Shahrisabz rijden. Hun eerste vraagprijs (20 $ pp) lachtten we weg. Ze verminderden tot 10 maar wij wilden maar 8000 sum pp geven. Dit was de prijs die diverse voorgangers in ons hotel hadden betaald en in het gastenboek hadden neergeschreven. Na tien minuten ronddraaien zonder ook nog maar iets te vragen kwamen ze uiteindelijk zelf over de brug. We mochten mee met een taxi maar moesten wachten tot er nog een paar mensen meewilden. Geen probleem, wij hadden tijd.
Anderhalf uur rijden, over o.a. prachtige bergpassen. We arriveerden in Shahrisabz om half twaalf en spraken af dat de chauffeur ons zou komen oppikken tegen 14 uur. We vermoedden wel tijd genoeg te zullen hebben. Alle bezienswaardigheden in dit stadje liggen op één as. We werden afgezet aan en begonnen dus met

Ak-Saray
Entrée: 1000 sum. Oorspronkelijk het Zomerpaleis van Timur en tegelijkertijd zijn meest ambiteuze project, Slechts de monumentale toegangspoort is bewaard gebleven. Het domein is zodanig klein dat je er in vijf minuten binnen en buiten bent. De poort is langs de binnen- en achterzijde mooi bewerkt.
Je kan eigenlijk rond de poort lopen zonder te betalen. Ze vragen 500 sum om de minaret te beklimmen.

Kok-Gumbaz
Op vijftien minuten stappen van Ak-Saray. Deze grote Juma (Vrijdag) Mosque is tegelijkertijd een mausoleum voor enkele van Timur's spiritiele leiders. We wandelden op ons gemak binnen, bekeken enkele souvenirs (heb nog bijna niks gevonden tot nu toe). We wilden een blik gooien in de mausolea maar dan hoorden we het obligate "Hey, mister - ticket". We waren toch al bijna rond, negeerden de vrouw en stapten weer naar buiten.

Khazrati Mosque
Achter de vorige. Het is de tombe van Jehangir, Timurs liefste zoon. Niets speciaals te zien
We hebben nog eventjes gezocht naar de bunker met de groene deur waar de Crypte van Timur zich zou bevinden maar we hebben niet veel moeite gedaan. Het lijkt op den duur of Oezbekistan uit niets anders dan mausolea en cryptes bestaat.

Om 13 uur hielden we onze stilaan tradiotionele chaipauze, vulde ik mijn dagboek aan en lazen we wat. Jaak realiseerde zich plotseling dat we dicht tegen de Afghaanse grens zaten - de volgende stad Termiz - is verbonden gebied voor toeristen en dat we dus maar een paar honderd kilometers verwijderd waren van het vermeende hoofdkwartier van Osama Bin Laden in de bergen van Shar-I-Maroef of zoiets. Om die ietwat angstaanjagende vaststelling vlug te vergeten liep ik terug naar de Kok-Gumbaz om toch een zilveren armband te kopen voor Katrien.

Om 14 uur stonden we terug aan de taxi die na 15 min al stopte om te wachten op andere passagiers. Het half uur wachten konden we met niets vullen: er was daar niets. Gelukkig zijn wij geduldige mensen.

Tegen 16 uur stonden we terug in Samarkand waar we vlug eens binnensprongen in ons hotel om naar het toilet te gaan en twee lege waterflessen mee te nemen. Waarom horen jullie binnenkort. Voor de zoveelste maal steentjes gaan rapen langs de muren van het Registan en eindelijk een foto laten nemen met mijn Arno-T-shirt aan.

De wisselkoers bij de Security in het Afrosiab Hotel was gezakt van 950 naar 940 sum voor één US $.

Aperitieftijd (dagelijks ritueel) in den Tap. We lieten daar onze twee lege flessen vullen met het heerlijk frisse vocht.Voor de laatste keer mocht Krytty Bazar ons verwachten om een rondje te mailen en te telefoneren.

We hadden verwittigd dat we zouden blijven eten in ons hotel en kregen een soort soep met veel patatten, groenten en tomaten. Lekker voor slechts US $ 1 per man. Ondertussen kraakten we een flesje 'water'.
De twee Japanners die naast ons zaten leken ons niet dronken maar hadden misschien wel een of andere geestesverruimend middel genomen en zaten daar te giechelen als pubermeisjes. Aan hun slappe lach kwam gewoonweg geen einde. Zelfs toen we boven op onze kamer zaten bleef het ons storen.
Toen ik tegen twaalf uur wakker werd om te gaan plassen, hoorde ik ze nog giechelen. Sorry, maar ik kon het niet laten om eerst vriendelijk 'Shut up', dan minder vriendelijk 'Fuck up' te roepen om te eindigen met het lelijke maar op dat moment welgemeende 'Harakiri'.

Ontbijtje bij Bahodir B&B
Alomtegenwoordige Timur voor zijn poortje
mausoleum en moskee in ShahrisabzGezelschapsspelende ouderlingen
Arno voor het Registan

Dag 17 : zondag 2 november 2003

Als ontbijt kregen we een kleine maar héél lekkere laghman, natuurlijk naast al het ander lekkers.
Om kwart na acht waren we al op weg naar de bazar waar we direct een marshrutnoe vonden die ons naar het busstation (Otobus Vokzal) wilde brengen voor 100 sum.
Daar hadden we onmiddellijk geluk (een van de bussen was bijna vol en we hadden een goeie plaats).
Tussen tien voor negen en half drie reden we voor 2000 sum elk door de steppe naar het ons ondertussen een kleine beetje bekende Tashkent

De taxichauffeurs probeerden het ons natuurlijk af te klappen te voet te gaan maar we vonden toch gemakkelijk onze volgende bestemming

Hotel Tara (steek na aankomst in Metrostation Sobir Rakhimov de straat over en volg de tramsporen tot aan drie grote blauwe woonblokken. Op de middelste staat in zwart verf Tara geschilderd, 10-15 minuten stappen)
Goede kamer met 4 bedden, handdoeken en verse lakens. Wc en douche (apart) op gang en niet al te proper maar goed doenbaar. Klein terrasje om was op te hangen. Tafel en stoel, kleerkast.
2300 sum pp


Op de benedenverdiepingen van het hotel is een buffet waar we om half vier onze Afternoon Tea namen. Bij het stappen naar Hotel Tara dachten we in een pure woonwijk te zitten met weinig kans om iets te vinden om te eten. We gingen ons hotel uit, draaiden rechts af en begonnen zomaar wat te wandelen om de buurt te verkennen. We passeerden een moskee die we links lieten liggen maar zagen langs de wel heel lange, rechte straat toch enkele eethuisjes en winkeltjes. We zouden hier niet verhongeren, dat was al wel zeker.
Het begon te miezeren maar gelukkig hadden we onze regenjasjes bij. Het werd toch te nat zodat we maar een stopten aan een restaurantje en nog maar eens chai dronken. Een toilet vragen kon ik, maar begrijpen wat ze antwoordden was een ander paar mouwen. Ik liep rondjes en blokjes tot ik het niet meer kon inhouden en maar naast een garage, net uit het zicht, neerhurkte en de herfstbladeren gebruikte om mijn hoopje toe te dekken.
Aan de overkant van ons hotel en zowat 200 meter naar rechts is een kleine bar waar buiten 'pivo 250 sum' staat geafficheerd. Dat moesten we natuurlijk op zijn waarheidgehalte controleren. Jaak bestelde eerst gewoon 'twee pivo's' zodat we Baltica kregen. Niet slecht maar daarmee was ons vergelijkend warenonderzoek nog niet afgelopen. De Vlaamse eetwareninspectie keurde de halve liters goed met de vermelding 'smaakt naar meer'
Onze honger was gescherpt en tegen de klok van zevenen gingen we eten.


Naamloos (200 meter rechts bij buitenkomen van Hotel Tara, overkant straat - te herkennen aan grote rokende over op voetpad)
Zeer vlotte en vriendelijke bediening. We bestelden elk 2 shasliqs die we konden gaan kiezen aan het vuurtje. Met nog een biertje en brood betaalden we voor alles slechts 1800 sum. En het was lekker.


Veel was er daar niet meer te doen of te beleven zodat we vlug op de kamer waren en even vlug sliepen.

Afternoon tea tijdens regenbui in Tashkent

Dag 18 : maandag 3 november 2003

Vroeg op, vroeg beneden maar buffet was nog toe. Zou slechts om 9 uur open gaan. Vijf minuten later gingen de deuiren toch open. Begrijpe wie begrijpen kan...
Jaak at zijn dagelijks portie eieren en voor één keer deed ik mee. Het harde brood spoelden we door met chai. We stapten tot aan metrostation Sobir Rakhimov, zaten 15 minuten op de metro en arriveerden zonder problemen in de Chorsu Bazar.
De Old City van Tashkent staat uitgebreid beschreven in de Lonely Planet maar staat eigenlijk niet meer op het plannetje. We dachten de goede richting gevonden te hebben maar moesten na drie kwartier constateren dat we nergens geraakten. Een vriendelijke student bood ons aan (met de trolleybus) mee te gaan naar de Old City. Hij studeerde archeologie aan de unief en zou het dus wel weten.
Tien minuten later stonden we weer aan Chorsu bazaar. Shit, hij kent er niets van. Soit, we gaven onze poging op, zochten souvenirs maar vonden er natuurlijk geen en stapten richting centrum. We dronken thee in het café-restaurant waar we onze eerste Oezbeekse avond gegeten hadden. Ik wist de WC daar zijn en het was plotseling dringend, dus... De Imodiumpilletjes zitten de laatste week niet ver meer en minderen dagelijks.
We stapten nog een half uur door tot aan het

Amir Temurplein
waar onze befaamde en beruchte krijgsheer letterlijk en figuurlijk op zijn paard zit. Favoriete fotografeerplaats voor de Oezbeken maar wij hebben de man al zoveel gezien dat we het niet meer nodig vonden hem te vereeuwigen. De Open Air Gallery die in de Lonely Planet staat is meer een commerciële straat met eethuisjes dan een kunstenaarscentrum. O ja, er zijn enkele souvenirs (koranhouders, wereldbol, keramieken bord, juwelendoosjes...) te vinden en eindelijk vond ik mijn goesting.

Twee politieagenten vonden het nodig om ons eens te controleren. Geen probleem, wij hebben toch niets te verbergen. Ze verontschuldigden zich uitgebreid voor het ongemak maar er was blijkbaar een 14-daagse peventieactie tegen terrorisme aan de gang. Kwam er groot en belangrijk bezoek? Nog twee agenten kwamen zich erbij voegen maar pas toen ze ons vroegen mee te gaan naar hun bureau werd ik eventjes achterdochtig. Probeerden ze nu toch ons enkele dollars af te troggelen?
Nee hoor, ze schreven gewoon onze naam, paspoortnummer en visumnummer op een briefje. Na een vluchtige controle van mijn dagrugzak en van de weinige dingen uit mijn broekzak (o.a. mijn zakmes) liten ze ons - met nog veel verontschuldigingen - gaan. Mijn pakje roltabak kreeg wel wat belangstelling: 'No narcotics ?". Ik presenteerde er een tje te rollen voor hen maar dat wuifden ze lachend weg.

Jaak liet zich een Hot Dok van 300 sum smaken we weg waren we. Het was bijna een uur stappen naar het

Museum of Applied Arts
waar we slechts 800 sum betaalden om een prachtig gebouw te betreden. Het was meer de moeite waard voor het gebouw zelf dan voor wat er in stond. Hoedjes, tapijten enz...

Om 16 uur reden we met de metro naar Sobir Rakhimov om kort daarop vast te stellen dat er geen electriciteit was in ons hotel. Lang bleven we daar dus niet en gingen op dezelfde plaats van gisteren aperitieven. Een stamcafé hou je in ere, nietwaar.
We aten hetzelfde als gisteren en gingen vroeg slapen, vanwege niets meer te beleven.

Dag 19 : dinsdag 4 november 2003

We sliepen uit tot half acht omdat we eigenlijk geen programma meer hadden die dag. Het was te ver om naar het centrum te stappen en te rijden en daarenboven hadden we Tashkent al wel gezien. Om half acht stonden we toch al beneden voor het ontbijt. Ik beperkte me tot thee omdat ik de eerste zeventien maanden 's morgens geen eieren meer wil zien. Jaak daarentegen volhardt in de boosheid.
We maakten op ons duizendste gemak onze bagage, zaten verveeld door het raam te kijken en gingen nog maar eens een klein beetje wandelen. In een supermarktje kochten we onze laatste Oezbeekse sandwiches en een fles water (ons middageten voor vandaag).
Ja, wat nu gedaan. Het regent nog en er is hier helemaal niets te zien.
Chai-pauze dan maar voor een uur. We gingen binnen zitten omdat het buiten te koud werd maar daar zaten we na bijf minuten in het donker omdat Om elf uur zaten we weer op de kamer. We moesten maar tegen 15 uur in de luchthaven zijn en beslisten regelmatig buiten te kijken en te vertrekken wanneer het niet meer regende, om het even hoe laat het dan was. Het was natuurlijk slechts 15 minuten stappen tot aan Sobir Rakhimov waar waarschijnlijk genoeg taxi's zouden staan, maar de rest van de namiddag in natte kleren rondhangen, zagen we niet echt zitten.


Soit, we arriveerden droog en versierden, na lang onderhandelen en het been stijfhouden, een taxi voor 1000 sum per persoon naar de Aeroporti waar we al om 13 uur arriveerden.


De rest was wachten tot na drie uur om in te checken, tot kwart na vijf om te vertrekken en 's avonds (de uren tijdverschil, hé) om in Paris Charles de Gaulle te arriveren. Met de TGV stonden we op het voorziene uur (23 uur 15) in Lille Europe waar Katrien ons stond op te wachten. De rest is niet voor jullie ogen bestemd....