websitetemplate.org - australiana
Wie ben ik ? > Reizen > Reisverslagen 1998 > 1 Turkije (jun)
 
 

1 Turkije (jun)

Voorwoord

Omdat het reizen mij in het bloed zit, wil ik deze plezierige ziekte ook overdragen aan mijn dochter. Na twee strandvakanties in Spanje (de Costa del Sol) en een vlucht naar het door Duitsers geterroriseerde Mallorca, werd het stilaan tijd om deze zevenjarige schat wat cultuur bij te brengen. Voor de laatste keer boeken we een hotel uit de diverse reisbrochures die de markt overspoelen. Omdat niet alle touroperators kortingen toestaan voor één volwassene en één kind en de eventuele kortingen nogal verschillen, werd het dus een lange avond met de rekenmachine in de hand. De keuze viel uiteindelijk op Turkije omdat het ten eerste een goedkoop vakantieland is en ten tweede omdat het door mij gekozen Kusadasi niet ver ligt van enkele bezienswaardigheden.

Ik besef wel dat dit reisverslag de doorgewinterde trekker niet veel zal bijbrengen maar hier en daar hoop ik dat iemand er een tip zal uithalen om zijn vakantie interessanter te maken.

Ik zal jullie dus maar niet vervelen met de informatie over hoeveel uren we aan het zwembad gelegen hebben, hoe flink mijn dochter wel geweest is. Alleen dit nog: het is een schitterende en onvergetelijke week geworden.

Eerst en vooral schrijf ik dit reisverslag voor mezelf, dan voor mijn dochter en tenslotte voor de leden van het onvolprezen Wegwijzer.

Efese

Ligging : op 18 km van Kusadasi (20 min. met de bus)

Hoe :
* georganiseerde uitstap met één van de vele reisbureaus uit Kusadasi
gemiddelde prijzen : 620 Bfr. halve dag (zonder lunch, gids, ruïnes, Artemis tempel
930 Bfr. hele dag (met lunch + Huis van Maagd Maria)

* openbaar vervoer : vanuit Kusadasi met dolmus (er zijn er genoeg)
prijs : 150.000 TL dolmus + 500.000 TL entréeprijs (samen dus 160 Bfr.)
Met de bus stop je langs de hoofdweg. Van daaruit is het nog 1 km stappen tot aan de ingang van de site zelf. Het hele Efese (spreek uit éfès) is dan zo’n drie kilometer heen en natuurlijk evenveel terug.

 

Het huis van de Maagd Maria is (van horen zeggen) een doodsimpele kapel zoals je die bij ons op iedere straathoek ziet. De symbolieke waarde voor katholieken is niet aan mij besteed, dus niet gezien.

De grot van de zeven Slapers lag ook te afgelegen om te bezoeken en van de Artemis tempel (een van de legendarische ZEVEN WERELDWONDEREN uit de oudheid) staat alleen nog één zuil recht, omringd door enkele brokstukken en puin. Helemaal niet interessant zegt iedereen. Ook niet gezien dus.

WEL GEZIEN

Het Amfitheater waar regelmatig nog optredens plaats vinden (bewijzen zijn de lelijke stalen buisconstructies die het vermoedelijke podium ontsieren. Het is goed bewaard gebleven maar toch niet echt indrukwekkend.
De Celsius bibliotheek : gedeeltelijk gerestaureerd met mooie beelden. Als bibliothecaris was ik toch niet van plan onmiddellijk mijn mutatie aan te vragen vanwege geen boeken.
De Openbare toiletten : publiekstrekker voor kinderen
De Tempel van Hadrianus
Schitterend voorbeeld van de Griekse stijl die twee eeuwen geleden Turkije overheerste.

Het kan daar wel verschrikkelijk warm zijn : neem dus voldoende drinken mee want in de winkeltjes aan de ingang durven ze woekerprijzen vragen. Een visueel mooie maar in schabouwelijk Nederlands (goed om je lachspieren te laten werken) opgestelde gids koop je daar voor slechts 150.000 TL. Een koopje.

Je kan met een paardenkar ook delen van het domein bezoeken en je kan zelfs een foto van je laten nemen bij of op een kameel (150.000 TL). Gelukkig is mijn dochtertje al zo verstandig om niet aan die platte commercie te willen meedoen.

PAMUKKALE


Verschillende reisbureaus organiseren de daguitstap naar dit natuurwonder.
Ik heb er een paar genoteerd met hun prijzen en de dagen waarop ze rijden
Alenna Tours : 810 Bfr. (ma-di-woe-do-zat), Kahramanlar Cad. N° 62
ITW : 820 Bfr. (ma-do-zat), Sgalik Cad. N° 58
Panda : 880 Bfr. (elke dag), Saglik Cad. Ozsürücü Sk. N° 2/A
Sun Wind : 600 Bfr. (ma-do-zat), Celal Atik Sok. N° 10

Wij opteerden toevallig voor de duurste (omdat we dachten de beste service te krijgen : beste airco bus, beste eten...) maar kwamen erg bedrogen uit.
Blijkbaar organiseren deze maatschappijen (er zijn er nog veel meer dan de bovenvermelde vier) samen hun uitstappen want al de kleine busje verzamelen op één centraal punt en de toeristen worden overgeladen in een grote bus. Ik zou dus in het vervolg de goedkoopste kiezen. De service (wel of niet aanwezig) blijft toch dezelfde.


Het alternatief is veel aantrekkelijker : met het openbaar vervoer gaan. Je moet ergens in Kusadasi om 8h45 staan en je komt ongeveer op dezelfde tijd (17h) terug naar Kusadasi gereden. Waarschijnlijk betaal je nog een stuk minder.

BUSRELAAS

Om 8h10 kwam de chauffeur ons ophalen aan ons hotel dat een paar kilometer buiten het centrum lag waardoor we de eersten waren op de bus. Na ons kwam hotel Türtel, dan nog een paar andere tot we om 8h30 in het centrum van Kusadasi stonden. Daar kwam er regelmatig nog een busje aan terwijl minstens vier of vijf personeelsleden van de Travel Agency Yücel Tourism (of iets dergelijks) druk aan het GSM’en waren. Na een kwartier geduld kwamen ze ons zeggen dat nog een ander busje vast zat in de wekelijkse vrijdagse markt. Er is iedere vrijdag een enorme markt in het centrum. Waarom voorzien die chauffeurs dat niet en nemen ze een alternatieve route ?

Soit, bij het vergelijken van minstens drie formulieren van mensen die mee moesten, kwam de chef tot de conclusie dat we nog eens drie mensen moesten gaan oppikken in Hotel Türtel, jawel, hetzelfde waar we drie kwartier gestopt waren.

Kortom, om een lang verhaal kort te houden : het was kwart voor tien als we rechtover de ingang van ons hotel halt hielden om benzine in te doen. Anderhalf uur waren we onderweg en hadden figuurlijk alleen maar de straat overgestoken.

De chauffeur van de bus had waarschijnlijk voor de eerste keer in zijn leven zo’n gevaarte onder zijn goedgevulde billen en was het nu door zij gewicht of door iets anders maar dit werd de traagste busrit die ik ooit heb meegemaakt. Volgeladen tientonners staken ons fluitend voorbij op de frequente hellingen die wij aandeden.

Om kwart voor één waren in Hierapolis waar de gids ons vijftien minuten de tijd gaf om foto’s te nemen. Deze oude stad is wel iets groter dan mijn achtertuin zodat ik wel wat meer tijd had gewild maar enkele foto’s konden er toch nog van af.

Tien minuutjes bus en we waren in Motel Koru waar we na een kwartier wachten (het was dus al bijna 14 h) ons eten kregen. Ik heb het binnengeslokt om toch nog maar iets te kunnen doen. De overigens vriendelijke gids had ons ‘s morgens verteld dat alles die dag inbegrepen was (uitgenomen het drinken). Ik heb maar niet gewacht op de rekening voor de twee cola’s die wij gedronken hebben - ik weet of ze er gekomen is - en we zijn ons gaan omkleden voor een deugddoende zwempartij. De gids had ons pas verteld dat we niet buiten in de meertjes mochten baden vanwege het natuurbehoud van deze unieke site. Velen waren ontgoocheld omdat ons dat niet op voorhand gezegd was maar eigenlijk is het heel begrijpelijk dat die hordes toeristen al dat prachtigs niet meer in mogen.

Motel Koru is een prachtig nieuwbouw complex met restaurants, bars en drie outdoorwembaden en één poel binnen waar zich natuurlijk niemand in waagt. Het water komt uit dezelfde bronnen als de natuurlijke kalkmeren buiten het hebben en is dus gemiddeld meer dan 30 ° warm. Eigenlijk te warm om te zwemmen dus en helemaal niet verfrissend. In de ondiepe kinderbaden voel je dat je geen fabeltjes wijsgemaakt werden want de kalkafzetting op de grond is duidelijk voelbaar.

Zelfs zonder dat je daar logeert kan je zwemmen in Hotel Koru, je betaalt wel 400.000 TL (per dag, vermoed ik). Er loopt één security man rond de zwembaden zodat theoretisch je bezittingen veilig zijn maar ik zou daar maar niet teveel geloof aan hechten. Bij de ingang van het motel is er bijna nooit een bewaker te zien zodat je waarschijnlijk gratis kan gaan zwemmen. Omkleedkabientjes staan rond het zwembad opgesteld. Er zijn ook openluchtdouches voorzien om het kalk van je af te spoelen.

Bijna iedereen stond om 16h15 klaar aan de ingang om te voet naar de badjes te wandelen die wel nog mochten bezocht worden door de toeristen. Een kwartiertje rondplensen was alles wat we konden doen. O ja, we mochten ook nog enkele foto’s nemen van onze gids. Vriendelijke man.

Natuurlijk waren de Engelsen weer te laat (English time, my friend) zodat we pas om 17h15 i.p.v. een kwartier vroeger de terugreis konden aanvatten.

Op de terugweg reed de chauffeur een paar keer mis maar kon gelukkig nog vlug zijn fouten herstellen tot hij op een wegje belandde waar zelfs de dromedarissen nauwelijks plaats hadden om vooruit te schuifelen. Vrezend voor een lekke band of om in de beek te belanden kwamen we tenslotte terug op de grote weg. En daar moet gezegd worden dat hij zijn best deed om de verloren tijd in te halen. Hij zweette en reed als een gek zodat zijn tachygraaf (of hoe heet dat controlebakje in een bus ook al weer) hem regelmatig luid piepend tot de orde moest roepen.

Soit, om 8h30 stonden we aan de voet van de berg die ons naar ons hotel leidde. We waren gelukkig de eerste die van de bus mochten. Wie weet wanneer de anderen gearriveerd zijn ?

PAMUKKALE

De site zelf is een wonderbaarlijk natuurwonder waar warmwaterbronnen vanuit de bergen naar beneden stromen, beekjes vormen en later meertjes Het water stroomt in kleine watervallen van het ene terras naar het andere en laat de witte kalksteen achter. Dit natuurfenomeen gaat al meer dan 14.000 jaar door . De kalksteenterrasvorming tegen de berg is prachtig om te zien. Van op een korte afstand heb je de indruk dat je je in een sneeuwlandschap bevindt.

De site is anders één al toerisme waar je tot drie maal meer betaalt voor primaire behoeften als eten of drinken dan elders.

CONCLUSIE
Ik zou het nooit meer met een dagtrip doen (maar ik had nu eenmaal een dochtertje mee) maar ik zou er een tweedaagse op eigen houtje van maken. Het uitzicht moet het mooiste zijn van beneden de berg (niet van boven waar alle toeristen staan). Dit vraagt waarschijnlijk (het is nu speculeren geblazen) wel een ferme wandeling naar beneden en later naar boven maar ik kan me inbeelden dat het duizend maal mooier moet zijn.

VERVOER

Organisatie is niet het grootste talent dat de Turken hebben maar ze hebben wel een efficiënte uitvinding op hun naam staan : de DOLMUS. Dit is de naam van een soort minibusje dat pendelt tussen verschillende bestemmingen. Van ons hotel bijvoorbeeld naar het centrum van Kusadasi (zo’n 3 à 4 km.) stoppen er om de vijf minuten busjes die normaal

 

voorzien op een vijftiental passagiers maar meestal heel wat voller zitten. Je gaat gewoon langs de weg staan, steekt de hand op, stapt in en betaalt wanneer het je past (direkt of bij het uitstappen). Pas wel op want deze drivers zijn soms echte zotten omdat ze zoveel mogelijk ritten per dag willen doen. De eerste keer dat wij zo’n busje namen, lag mijn dochter er bijna uit omdat de chauffeur al aanzette toen wij nog maar half ingestapt waren en de deuren nog open stonden. Die moet je namelijk zelf openen en toedoen.

De prijzen zijn soms geafficheerd binnenin de bus maar meestal niet. De dolmussen die de diverse hotels verbinden met het centrum, de populaire stranden of het grote busstation kosten tussen de 30 en 65.000 TL (afhankelijk van je bestemming). Let wel altijd op want zelfs na een paar dagen proberen ze je er op te leggen door niet te kunnen of willen teruggeven.
Op de zijkant van de busjes zie de namen van de hotels waar ze stoppen. Vanuit het centrum gaan ze bijvoorbeeld noordelijk, of zuidelijk. Let dus op welke richting je uit moet.

Het busstation van Kusadasi ligt iets buiten het toeristische centrum maar is gemakkelijk te voet te bereiken. Van daar uit kun je uitstappen plannen naar Pamukkale, Efese enz. maar kun je ook verdere bestemmingen aandoen. Voor meer uitleg over onze trips zie de latere besprekingen.

De bussen voor langere afstanden zijn zogezegd voorzien van airconditioning maar stel je daar maar niet te veel van voor.

Hotel

Geboekt met Sunair : Hotel Zinos was het goedkoopste uit de voorjaarsbrochures tijdens de vakantiemaanden. Die verdomde schoolplicht ook. Klein beetje kinderkorting. Ben achteraf blij dat ik niet in het centrum van Kusadasi terecht gekomen ben.

Ligging : Op zo’n drie à vier kilometer van Kusadasi . Niet ver zul je zeggen, maar onder een zon van 35° C is dit veel te ver. Het hotel bereik je vanaf de weg na een enorm steile klim van misschien slechts 100 m maar ik kan je verzekeren dat zelfs Merckx in zijn beste jaren er moeite zou mee gehad hebben. Gelukkig is er beneden langs de straat een cafetaria waar je goedkoop water kan kopen. Een fles van anderhalve liter ging nipt mee tot boven, niet verder want je mag geen eten of drinken meenemen naar het hotel ‘wegens redenen van hygiëne’. Snap je het plaatje: ze verkopen alles zelf liever driemaal duurder. Dus ging ik soms gewapend met drie flessen water, twee cola’s en twee flessen bier de berg op.

Hotel zelf : schitterend ingeplant tussen twee rotsen in zodat je vanop het vijfde verdiep (waar wij zaten) een prachtig uitzicht hebt op de zee. De kamers waren sober, eenvoudig maar toch met TV (niet geprobeerd) en telefoon (idem). Een minder propere douche dan je zou verwachten van een hotel, geen bad. Aangenaam terras. Geen airconditioning maar ‘s nachts koelt het voldoende af om goed te kunnen slapen. Goed zwembad (wordt iedere avond ontsmet). Twee bars (één boven en één beneden) : schrikkelijk duur. Voldoende ligzetels aan zowel zwembad als aan zee (woelig). Eten : als ik jullie vertel dat ik helemaal niet vies val en normaal overal vlug mijn buik vol eet maar dat ik toch op één week drie kilo’s vermagerd was kan dit niet alleen aan het zweten en de hitte liggen. Er is een buitenlift maar zoals het woord het zelf zegt was ze meer buiten dan in gebruik.

 

Souvenirs

Het zeer toeristische Kusadasi is gespecialiseerd in leer (jassen, handtassen, riemen...), juwelen (geen verstand van), horloges (vanaf 100 Bfr.) en ook van T-shirts en jeansbroeken. Let wel: alle kledij is namaak : ze verkopen daar schitterende kledij van Levi 501, Calvin Klein en zelfs Versace. Veel van de andere merken ken ik zelfs niet.

Ik beperkte mij tot de aankoop van een maskertje in kamelenleder (na drie dagen onderhandelen van 3.500.00 Tl op 2.000.000 gebracht), een ‘juwelenkistje’ uit kamelenbot voor mijn dochter (van 1.100.000 op 700.000 TL gebracht) en vijf onnozele T-shirts voor 1.000.00 (250 Bfr.) uit de bazaar.

Andere specialiteiten van Turkije zijn onder andere thee (in alle mogelijke smaken) en Turkish delight (snoep, koekjes en dergelijke zoetigheden). Deze laatste worden in bulk aangeboden tegen onklopbare prijzen.