websitetemplate.org - australiana
Wie ben ik ? > Reizen > Reisverslagen 2001 > Pisa-Firenze (juni)
 
 

Pisa-Firenze (juni)

  Zaterdag 30 juni 2001

Onze vlucht met Ryanair stond geprogrammeerd om 9 uur 20 zodat we 's morgens rond halfzeven vertrokken in Kortrijk. Omdat we toch jaarlijks een paar keer vliegen, moeten we altijd iemand lastigvallen om ons weg te brengen en af te halen. Nu beslisten we zelf te rijden, ook omdat de faciliteiten in Charleroi best te doen zijn.

Op de autostrade staat Charleroi Airport mooi aangeduid zodat je zonder problemen ofwel Car Park 1 (dichtste én duurste: 350 BEF per dag) ofwel Car Park 2 (300 BEF per dag - 700 voor 3 dagen) kan vinden. Van deze parkeerruimte vertrekt er een shuttlebusje naar de vertrekhal. Het inchecken in deze kleine luchthaven verliep heel vlot.
Van de al dikwijls vernoemde agressieve verkoop van Ryanair was op de heenvlucht helemaal niets te zien. Er werd zelfs geen poging gedaan om wat dan ook te verkopen.
Net voor het uitstappen vond ik nog een heleboel muntjes onder de stoel van de mensen voor ons. De 153 BEF zou wel van pas komen.

Om 11 uur hadden we een zachte landing in Pisa waar we vlug de luchthaven achter ons konden laten omdat we alleen handbagage bijhadden.

Net buiten de luchthaven namen we Citybus 3 (oranje bussen) die ons naar het centrum en ons hotel zou moeten brengen. Eens opgestapt zagen we dat we al tickets gekocht moesten hebben en dat ons een zware boete boven het hoofd hing als zwartrijder. We bleven dus niet het hele traject zitten en verlieten na enkele haltes de bus. Veel te vroeg natuurlijk. We moesten nog een half uur door de hitte stappen en zoeken tot we plots door een soort triomfboog zicht hadden op ons doel: De Torre Pendente.
"Wauw, hij staat inderdaad scheef", was de kreet die het zicht mij ontlokte. Ik had al zoveel foto's van dit monument gezien en er al zoveel over gehoord en gelezen dat het mij een opgeklopte hype leek. Ik verwachtte er helemaal niets van en misschien juist daarom was het zo een aangename verrassing.
Als doorgewinterde reiziger sta ik niet zo vlug meer versteld maar ik was erg onder de indruk en zou dat drie dagen blijven.
Hotel ("Albergo") Gronchi ligt letterlijk op een steenworp van Hare Scheefheid en ik had voor twee redenen gekozen voor dit hotel. Ten eerste omdat het het goedkoopste was van Pisa (én stukken goedkoper dan overnachten in Firenze) en ten tweede voor de onovertroffen ligging - Lonely Planet noemt het 'a steal'.

We hadden niet gereserveerd maar vonden tot onze niet geringe verbazing toch plaats. We lieten onze reispassen achter bij de vriendelijk oude man aan de balie en trokken naar het eerste piano waar we de donkere kamer 25 (venti cinque) binnengingen. Door het draaien en keren op de trap waren we onze oriëntatie kwijt en doordat de zonneblinden toe waren, waren we ervan overtuigd aan de achterkant te zitten. Ik haastte me zo snel mogelijk terug naar beneden om una camera con vista per torre (of zoiets) te vragen. De uitbater keek me verbaasd aan en zei dat we wel degelijk op de goede kamer zaten. Een heel klein beetje beschaamd ging ik naar boven, opende de blinden en ja hoor, De Op Maandagochtend Gebouwde stond er en nog altijd scheef bij.

Albergo Gronchi (op 100 m. van de toren)
Prijs : L 62.000 per kamer per nacht (= 1240 BEF)
King size bed + eenpersoonsbed - Lavabo, spiegel, handdoeken, bidet, douchecabine - Toilet en badkamer op de gang (geen slot op deur!)
Waardering : excellente prijs-kwaliteit verhouding

We verfristen ons wat, wisselden de lange broeken voor iets luchtiger en gingen een broodje tonijn eten in een bakkerij annex gelateria (da's voor later) en bleven ondertussen maar naar Hij Die Als Een Echte Man Links Draagt kijken.

Het Piazza dei Miracoli is volgens Lonely Planet het tweede mooiste van Italië, na de Piazza San Marco in Venetië en dat kan ik alleen maar beamen. Op een immens stuk gras staan drie wondermooie gebouwen netjes naast elkaar: de Battistero, de Duomo en Hij Die Zo Scheef Staat Als Een Dronken Zwitser.
De eerste twee kunnen samen met de Camposante Monumentale en twee musea bezocht worden voor de schappelijk prijs van L 19.000. Hij Die Voor Paus Wil Spelen Maar Niet Aan De Grond Geraakt is jammer genoeg nog niet toegankelijk tot het einde van 2001. Combitickets zijn normaal in ieder van de vijf gebouwen te krijgen maar blijkbaar nemen de Biglietteria elk om beurt en onaangekondigd een uitgebreide middagpauze zodat we van het kastje naar de muur gezonden werden. Uiteindelijk lukte het toch.

Camposanto Monumentale: begraafplaats van de rijken van Pisa. Sober, eenvoudig gebouw aan de buitenzijde met alleen een mooi gesculpteerde kapel met torentjes. Binnen veel marmeren en graven en nog wat overgebleven fresco's. Oase van rust en stilte.

Ik had van een collega zijn digitaal fototoestel meegekregen om het eens uit te testen. Ik ben immers ook geïnteresseerd in de allernieuwste technologie maar stond nu voor een serieus probleem. Alle foto's waren ofwel overbelicht (buiten) of onderbelicht (binnen). Ik vreesde dat de batterijen al op waren Dus liep ik maar eens de tweehonderd meter heen en terug naar ons hotelletje om de batterijen in de lader te stoppen. Misschien lag daar de oorzaak van alle kwaad. Of was het Murphy ? Op hoop van zegen. Het was nog maar halftwee. Tijd zat.

De Duomo: mochten we niet binnen in T-shirt zonder mouwen en korte broek. Dus voorlopig maar niet.

Museo delle Sinopie: schetsen van de frescocyclus die ooit in het Camposanto hing. De fresco's zelf werden weggebombardeerd maar de onderliggende schetsen bleven bewaard. Redelijk interessant om zien. Maar ook niet meer dan dat.

Battistero: mooi met prachtige preekstoel van Pisano (zeshoekig in marmer op onderstel van dieren). We zijn tot boven in de toren geweest en hadden van daar uit weer eens een ander zicht op de Duomo en Hij Die Neerbuigend Toekijkt Op De Toeristen.

Museo dell' Opera del Duomo: beelden en versieringen die uit de Duomo en het Camposanto werden gered om hier tentoongesteld te worden. Let vooral op de bronzen, islamitische hippogrief (half paard, half griffioen) en de ivoren Madonna van Pisano.

Ondertussen waren de batterijen van het fototoestel opgeladen. We stopten een T-shirt in onze rugzak om het straks voor ons bezoek aan de Duomo aan te trekken. Eerst wilden we nog op zoek naar de Piazza dei Cavalieri maar we liepen ergens verkeerd en arriveerden aan de Arno. Het T-shirt van Arno's cd Ratata dat ik al zeven jaar op iedere reis meenam (weegt niet veel meer door de vele gaten), kon nergens beter op zijn plaats zijn dan hier, nietwaar.

Langs de mooie, verkeersvrije wandelstraat terug naar het centrum. Onderweg passeerden we enkele boekhandels waar ik trachtte mijn Raymond Chandlerverzameling aan te vullen. Vergeefse moeite, alleen nieuwe boeken te krijgen, geen tweedehandse.


Dan uiteindelijk maar terug naar de
Duomo: overvloedig marmer, zandsteen en bronzen deuren van Pisano. Mooie koepel binnenin. Er was een mis bezig, dus tijd om een kaarsje aan te steken en te wachten tot het napraten van de gelovigen gedaan was om overal bij te mogen. Jammer genoeg konden we niet naar boven…

Met de verse batterijen deed ik nogmaals mijn toer om alles opnieuw te fotograferen wat ik in de vroege namiddag al gedaan had. Niet veel beterschap met de foto's. Er was wellicht ergens een beeldinstelling verkeerd maar ik ken er niet genoeg van om de oplossing te vinden.

Het werd stilaan tijd om in de inwendige mens te versterken. We wilden absoluut buiten zitten en vonden nog de meeste restaurantjes in de toeristische buurt. Jammer, want ik ga liever ver weg van het gewoel. We bekeken enkele prijslijsten en lieten ons overtuigen om een tafeltje te nemen in

Tarttoria-Pizzeria Toscana, Via S. Maria 163 waar de pizza's tussen de 6 en de 12.000 lira kostten. De Gorgonzola en 4 Formaggi smaakten overheerlijke en waren ruim voldoende. Bier kost er 6000 Lira, evenveel als een half litertje (mezzo liter) witte of rode tafelwijn. Heerlijk fris en lekker. Alles inbegrepen (je betaalt er overal extra 15% servies en/of 15 % bestek) bedroeg de rekening 28.350 Lira (570 BEF).
Gratis bij de maaitijd was het 'concert' van een Italiaanse oude, verlepte charmezanger. Hoefde niet echt voor ons, wel leuk voor het kleine meisje naast ons dat haar verjaardag in het Italiaans bezongen hoorde.

We lieten ons nog niet kennen en stapten via de Piazza dei Cavalieri (vonden we nu wel direct) naar de Piazza Garibaldi waar ons doel de Bottega de Gelato was. Volgens de Lonely Planet de beste ijstent van Pisa. Inderdaad, het smaakte overheerlijk. Je hebt de keuze tussen ongelooflijk veel smaken en betaalt slechts 2000 L per bol (bol = gusti= smaak). Coco, ananas, cibielma smaakten lekker, de zuppa inglese was net iets te zoeterig.


Vooraleer naar het hotel te gaan (rond negen uur), nam ik nog enkele foto's in het halfdonker. Ze zagen er redelijk uit, ik zag tenminste iets op het beeldschermpje..

Om halftien waren we al op de kamer waar na drie pagina's in ons leesboekje letterlijk en figuurlijk het licht voor Katrien uitging. Ze viel in slaap als een blok Cararamarmer.

zicht vanuit ons hotelbinnenzicht Duomo Pisadorst lessen bij de Cavalieriarmenluikje ?lekkerste ijs van Pisa

Zondag 1 juli 2001

Vroeg wakker om te gaan ontbijten (één van de hoogtepunten van Katriens reizen) in New York, het Pisaanse dan wel. Gisteren hadden we enkele huizen verder een prachtig oud gebouwtje gezien waar lekkere koeken enz. te krijgen waren maar waar geen plaats was om te zitten. In New York staan twee tafeltjes buiten, is de koffie (Café Americano = grote tas mét warm water) goed en het eten navenant. Naar Italiaanse normen ook heel schappelijk van prijs.

Onderweg zagen we toevallig in de muur een gaatje waar de mensen vroeger iets konden insteken voor de armen (waren die er dan in Pisa?). Dat deden we natuurlijk ook - slechts een klein muntje.

Vandaag wilden we naar Firenze en gingen dus vervoer zoeken. Na wat rondgelopen te hebben, kwamen we terecht in de verzamelplaats van de lokale bussen. In gebarentaal maakte de loketbediende ons duidelijk dat we bij hem aan het verkeerde adres waren. Firenze was te ver voor een lokale bus. Hij stuurde ons enkele straten verder naar een soort Eurolines. Hun eerstvolgende bus zou pas tegen 11 uur in Lucca aankomen en om 14 uur in Firenze. Niet te doen dus. Veel te laat. Die mensen raadden ons zelf aan de trein (één uur rijden, om het uur) te nemen. Het station was maar vijf minutenverder stappen en we waren daar om halfnegen. De trein naar Firenze was juist vertrokken (9.28) zodat het een uur wachten was op de volgende. We verzamelden ondertussen de nodige informatie over terugtijden. Tickets voor 2: 19.000 L
Naast de loketten staan er valideringsapparaten en de reizigers worden verzocht dat zeker te doen voor ze op de trein stapten. Wij probeerden maar het lukte niet echt zodat we het maar riskeerden.
Op de trein kregen we boze blikken van de kaartjesknipper maar toch geen boete (kan volgens stickers oplopen tot 30.000 Lire).

Om halftwaalf waren we in Firenze.

Gisteren had ik een soort schema, een planning opgemaakt. Je moet immers rekening houden met openingstijden én vooral met de sluitingsdagen (veel dingen zijn ofwel op zondag ofwel op maandag toe). We hadden tien hoogtepunten uitgekozen, vijf voor zondag en vijf voor maandag. Daarbij moet je nog rekening houden met de openingsuren zoals je die vindt in de LP maar niet alles staat erin. Het is bvb dwaas een half uur te stappen om ergens toe te komen en te constateren dat het gesloten is…

Onze eerste halte was de Basilica de Santa Maria Novella. Het was vijf na twaalf dus was ze al toe. Sterk begin.

We namen de kortste weg tot aan de Arno en zagen de Ponte Vecchio van ver al liggen. De wereldberoemde brug, uithangbord van het toerisme in Toscane, is niet meer dan een toeristische attractie en pure commercie. Toch konden we het niet laten om er ook even enkele stapjes op te zetten. De juweliers daar ter plaatse waren niet aan ons budget besteed.

Uffizi Een klein beetje verder sloegen we af, landinwaarts en zagen met ontsteltenis de ellenlange rijen wachtenden. Ik heb ze niet geteld maar Belgacom zou het wel geweten hebben: "Er zijn nog een paar honderd wachtenden voor u".
Omdat onze maag begon te protesteren wisten we dat het ondertussen al half een was Ik liet Katrien maar aanschuiven terwijl ik de buurt verkende om iets eetbaars te vinden. Aan het einde van de rij stond een bord met de heuglijke melding dat de file ongeveer anderhalf uur zou duren. Daarenboven konden we nog rekenen op een half uurtje wachten binnen.
Terwijl Katrien stond te wachten kon ze zich blijven vergapen aan het spelletje dat de illegale verkopers van souvenirs (tekeningen, handtassen van Gucci? …) speelden met de plaatselijke politie; Keer op keer was er een invasie van de brigadieri en een wegstuiven van de louche figuren die enkele minuten daarna weer hun plaats innamen. Tegen haar gewoonte in verliet Katrien plotseling de rij om me paniekerig te vertellen dat ze haar geldzakje vergeten was mee te nemen. Het lag nog op de kamer in Pisa onder haar hoofdkussen…
Het had geen zin ons er druk in te maken, we konden er nu toch niets aan doen. Uiteindelijk moesten we maar een uurtje wachten en ging het binnen ook nog redelijk vlot. Om daar te tijd te doden, snuisterde ik wat in het souvenirwinkeltje en kon daar een schitterende, geplastificeerde plattegrond van het museum op de kop tikken voor slechts 3000 L. Alle zalen stonden mooi aangeduid met bij ieder zaalnummer de foto van het mooiste werk (beeld of schilderij) eruit. Dat bespaarde ons het gezoek op de naamkaartjes naar wat in de reisgidsen als meesterwerken werden omschreven.
Er zijn zoveel zalen dat we dachten ze niet allemaal te kunnen doen maar met ons plan in de hand viel het reuze mee en konden we alles op het gemak doen. We genoten van Botticelli, Da Vinci, Michelangelo maar ook van veel ons onbekende schilders. Op zijn eigen al een prachtig gebouw, vooral door de magnifieke fresco's in de gangen.
Jammer genoeg mochten we binnen geen foto's nemen, maar we hadden ze op onze folder in kleinere vorm.

Het was nog geen drie uur toen we weer buiten stonden.

Next stop was het immense, indrukwekkende Palazzo Vecchio op maar enkele stappen afstand. De David van Michelangelo die samen met nog enkele beelden en een prachtige Neptunusfontein voor het gebouw staan, is een kopie. Het origineel krijgen we later dit weekend nog te zien.
De binnenkoer van het Palazzo is ook magnifiek maar als je verder het gebouw binnenmoet, moet je weeral betalen. Niet dat we het daarvoor lieten maar je moet in Firenze een keuze maken. Alles is mooi maar je kan niet alles bezoeken. Palazzo Vecchio stond niet in mijn Top Tien zodat we het maar met spijt in het hart links lieten liggen.
Gelukkig was er voor Katrien een toilet net voor de eigenlijke ingang.

Wat ik nooit voor mogelijk had gehouden in Italië, gebeurde daar dan toch. Het begon te donderen. Twee uur lang zou het gestadig grote druppels regenen. Niet genoeg om echt nat te worden maar genoeg om opgefrist te geraken.

We wandelden tot aan de Duomo maar haakten af toen we de ellenlange wachtrij zagen staan. We hadden genoeg aangeschoven vandaag. Zelfs een ferme plensbui deed de rij niet slinken.
Het Battistero naast de Duomo stond ook op ons verlanglijstje maar het gebouw was vandaag gesloten, zonder de minste uitleg. Raar.

Dan maar op naar het volgende monument dat open zou moeten zijn. Het begon echter op onze traditionele pechdag te gelijken want ook de Basilica di San Lorenzo was potdicht vandaag. Morgen zou ze open zijn, verzekerde ons een bewaker. Zo wordt het morgen nog een drukke dag.

Met de kaart in de hand geraakten we op het San Marcoplein waar een wegwijzer ons de verkeerde kant naar de Chiesa di SS Annunziata opstuurde. Na tweehonderd meter was ik er zeker van dat we naar de verkeerde kant aan het wandelen waren zodat we op onze stappen keerden. En inderdaad, voor de eerste maal in mijn leven had ik gelijk in mijn discussie met een wegwijzer. Ik had zin om de wegwijzer om hem om te draaien maar dat doe je niet in een vreemd land, nietwaar.

Chiesa SS Annunziata is een heel mooie kerk van de Medici's met prachtige fresco's in het atrium. Het veel vereerde schilderij dat door een engel zou geschilderd zijn, is er niet meer maar wordt elders bewaard. Een 'hunchback of Notre Dame-ype' van een bewaker nam ons mee op de normaal niet toegankelijke binnenkoer en liet ons een prachtige kapel zien. Beelden, fresco's en schilderijen zijn intact bewaard maar de omstandige uitleg was er teveel aan voor mij. Ik liet duidelijk mijn ongenoegen blijken en wilde geen uren naar zijn ongetwijfeld voor specialisten wel boeiende uitleg luisteren. Eens buiten werden we van een fooi gered omdat er nog andere toeristen toekwamen.

In de onmiddellijk omgeving ligt ook de
Galleria de l' Academia. Ook hier stond er een immense wachtrij. Ik heb het al gezegd, het was genoeg geweest voor vandaag. Aan de Uscita (uitgang) stond niemand zodat we maar probeerden binnen te glippen. Het was bijna gelukt maar op het laatste moment hield een bewaakster ons tegen. Om ons gezicht te redden vroeg Katrien waar we telefonische reservaties konden maken om morgen niet zo lang te moeten aanschuiven. Dit was niet mogelijk want morgen (maandag) is de Galleria gesloten. Shit, ik wist het en had de Galleria daarom op mijn bezoeklijstje voor vandaag genoteerd maar was het in de veelheid van monumenten vergeten.
Dus toch maar aanschuiven.
De rij liep over twee straten en één plein én het regende. Nat werden we echter niet omdat bijna alle gebouwen een enorm brede goot hebben om alle ornamenten op de muren te beschermen. Die goot beschermde ook de toeristen tegen de regen. Gelukkig maar. Katrien begon aan te schuiven maar ik kon natuurlijk weer niet blijven staan. Op weg naar San Marcoplein waren we een boekhandeltje gepasseerd dat er me veelbelovend uitzag maar dat op dat moment nog gesloten was. Ik hoopte het nog terug te vinden en liet mijn Katrien maar staan. Na wat zoeken, vond ik waar ik moest zijn maar tweedehandse Raymond Chandlers waren er niet op te sporen.
Om Katriens leed wat te verzachten had ik toch twee dingen mee: een onderleggertje van de plaatselijke McDonald's (haar zus werkt in zo'n etablissement in Kortrijk) en een ijsje met amandelsmaak. Ik was welgekomen, zoals altijd.

Tussen halfvijf en halfzes stonden we aan te schuiven. Intussen was de rij opnieuw zo lang of nog langer dan toen wij begonnen aan te schuiven. Die mensen zouden nooit meer op tijd binnen geraken, dat was zeker.
Net als in Uffizi kochten we ook hier zo'n kleurrijke plattegrond. Na het voornoemde museum valt de Galleria qua kwaliteit en kwantiteit wat magertjes uit maar het is wel een must omdat de David van Michelangelo er staat. Dit marmeren, metershoge beeld is van een verbluffende schoonheid. Jammer genoeg mogen er ook hier geen foto's genomen worden. Ondergetekende kon het toch niet laten, zette zijn flash af en haastte zich om David voor het nageslacht vast te leggen. Ik was al mijn fototoestel aan het wegsteken toen een bewaakster me vriendelijk maar kordaat kwam zeggen dat er geen foto's mochten gemaakt worden. Met een pseudo-verbaasd gezicht prevelde ik scuzi en was weer weg.

Om kwart na zes stonden we weer buiten en wandelden langs de nog altijd gesloten San Lorenzo naar het station.
Ondertussen liep onze tweede poging om de Santa Maria Novella te bezichtigen met een sisser uit (ze was vanmiddag gesloten en was opnieuw dichtgegaan om 17 uur). Pech.

We schoven aan in de rij voor ons treinticket, kochten het exact om 19.00 en hoorden dat onze trein om 1904 zou vertrekken. Haast en spoed is zelden goed maar nu wel. Op een drafje zonder ons biljet te valideren de trein op. Efkens de zenuwen toen de conducteur eraan kwam maar alles liep weeral goed af.

In Pisa (aangekomen om kwart na acht) direct naar de kamer gaan kijken of Katriens geld er nog lag. De kamer was gereinigd, het bed was opgemaakt en…. Het geld lag er nog. Oef.
Gisterenavond hadden we per toeval de Jackson Pollock, een leuk restaurantje gevonden op een pleintje in een zijstraat van de Borgo Stretto, de Jackson Pollock. We waren al sinds gisteravond dag van plan daar te gaan eten maar het bleef een dag van ups en downs. Chiuso - gesloten.

Dan maar terug naar Pizza Toscani waar we gisteren zo lekker gegeten hadden. Weer elk een pizza en een half litertje frisse witte wijn. Nog een half litertje om goed te kunnen slapen.

Tegen die tijd hadden we al zoveel kilometers afgelegd dat onze voeten oververhit, onze benen moe waren en de zin weg was om nog tot aan de Bottega de Gelati te stappen om de dag af te sluiten met lekkerste ijs van de wereld.
Dan maar aan de overkant van ons restaurant een ijsje gelekt. Het smaakte meer naar ijs dan naar een ijsje maar smaakte toch. Pina colada- limone en limone en pesca.

Het liep tegen 23 uur toen we het zweet wegspoelden onder de douche en probeerden te slapen.

Battisterio di FirenzePonte VecchioWachtrij voor Uffiziwelverdiende pizza en vino blanco 

Maandag 2 juli 2001

We waren vroeg op, keken door het raam, bewonderden Hij Die Nog Net Niet Lijdt Aan De Vallende Ziekte en maakten nogmaals de verplaatsing naar New York waar we nogmaals goed bediende werden.
We mochten zeker onze souvenirs voor onze kinderen niet vergeten en deden onze ronde om de kinderen en andere familieleden blij te maken. Het ging tegen onze gewoonte in, tamelijk vlot zodat we tegen tien uur weer aan het hotel stonden om te betalen en onze bagage op te halen.

Te voet naar het station waar we op hetzelfde uur als gisteren (10.34) de trein naar Firenze namen.
Daar kochten we eerst en vooral ons retourticket naar Pisa Aerporto. Om 17.00 vertrok de laatste trein. Daarna deponeerden we ons valiesje in de locker room (L 5.000 per stuk per dag) en deden zelfs de moeite niet om te gaan kijken of de Santa Maria Novella open was of niet.

We richtten onze schreden naar dé must voor vandaag en konden daar direct binnen zonder aan te schuiven, mét T-shirt zonder mouwen en zonder te betalen.
Duomo di Firenze: prachtige voorgevel met terracotta deuren (Pisano) en veelgekleurd marmer. Indrukwekkende koepel van Brunelleschi. Om die te kunnen beklimmen moet je weer naar buiten en aanschuiven en betalen (L 10.000). Katrien heeft wat hoogtevrees en zag het niet zitten en ik vond het de moeite niet waard omdat je, naar ik vermoed, alleen langs de buitenkant klimt en dus alleen een zicht op de stad hebt en niet op de fresco's van Vasari in de koepel. Niet gedaan dus.

Terug buiten hadden we wel geluk aan ons volgend doelwit:
Battistero: doopvont (achthoekig net als het gebouw zelf) waar Dante gedoopt is. Prachtig is de met fresco's beschilderde binnenkant van de koepel. Wij letten vooral op de immens grote en mooie Christus (Katrien) en de monsterachtig leuke duivel (ikke).
Bijna alle gebouwen in Firenze hebben mooie poorten maar deze hier van Ghiberti zijn wel van de allermooiste.

We kenden ondertussen al redelijk goed onze weg tussen de kraampjes door tot aan de
Basilica di San Lorenzo: parochiekerk van de Medici's die in deze buurt woonden. Rijkelijk versierd dus. Kapellen apart te bezichtigen en te betalen (niet gedaan).

We hadden geen zin om uitgebreid te gaan eten om geen tijd te verliezen maar wilden toch iets warms achter de kiezen zodat we maar een snackbar binnenstapten en een groot stuk pizza vroegen. Op de trappen van de San Lorenzo sneden we het stuk in tweeën en verorberden het tussen de graatmagere duiven.
Onze vertrouwde fontein waar we ons dagelijks opfristen en ons flesje bijvulden was bijna volledig ingenomen door andersgekleurde medemensen die o.a. Peulhoeden uit Mali verkochten. Ik herkende ze direct (de hoeden, niet de mensen) van mijn laatste grote reis naar dit West-Afrikaanse land.

Het was pas twee uur en we hadden al de musts op ons programma afgewerkt zodat er eventjes wat tijd overbleef om te slenteren tussen de kraampjes en een lederen riem (L 10000) en een zijden sjaal (L 25.000) te kopen.

We slenterden wat rond en botsten toevallig op de fameuze bibliotheek van een van de Medici's.
Bibliotheca Riccardiana was gesloten op maandag maar mijn allerchamantste glimlach en stuntelige woordjes Italiaans deden het autoritaire in de bibliothecaresse smelten zodat ik een blik kon werpen in één van de prachtige zalen. Het manuscript van de Divina Commedia van onze vriend Dante Alighieri heb ik wel niet mogen bezichtigen. Pech, maar toch een beetje gelukkig.

Op mijn oorspronkelijke verlanglijstje stonden nog een paar bezienswaardigheden maar ik vreesde dat er niet veel meer van in huis zou komen. Het Museo di San Marco zou normaal toe zijn op maandag maar we wilden het toch nog eens proberen omdat we in Firenze al voor meerdere verrassingen hadden gestaan. Ons bleekblauw vermoeden was juist. Toe vandaag.

Op het plein zelf hebben we dan een Italiaanse koffie gedronken op een terrasje, onze eerste én tevens laatste. We kregen elk een kopje dat maar voor een derde gevuld was en kregen geen karafje water. Nadat ik aqua gevraagd had, krijg ik koud spuitwater. Om in de koffie te doen? Smaakte nog slechter dan anders. Het prijskaartje was ook niet mis: L 5000 per tasje, voor die drie slokjes dus. Kwam op 33,33 BEF voor een piepklein slokje koffie. Schandalig.

Op de Via Cavour had ik al de hoofdzetel gezien van Feltrinelli, de boekhandel en uitgeverij die de meeste Raymond Chandlers in het Italiaans uitgeeft. De allernieuwste uitgaven had ik bijna allemaal, ons geld was serieus geslonken en dus kocht ik maar één boekje.

De zoveelste poging was raak bij de
Santa Maria de Novella was open. Er hangt een prachtig schilderij van Massaccio (De Drievuldigheid) dat een van de eerste pogingen was om dieptezicht, perspectief in een schilderij te brengen. Ook een prachtig houten kruisbeeld van Giotto. Deze kerk was dus voor die twee dingen alleen al onze inspanningen waard.

Een kwartiertje later zaten we voor de voorlopig laatste keer op een Italiaanse trein. We hadden onze ticketten gevalideerd en waren op ons gemak.
Kwart na zes in de luchthaven, nog veel te vroeg dus om dat het vliegtuig pas om twintig voor negen zou opstijgen. We bleven eerst een beetje buiten zitten, kochten dan een broodje binnen en doodden de tijd op het zonovergoten terras van de luchthaven. Met mijn laatste 8000 lire (160 BEF) ging ik op stap om nog een allerlaatste souveniertje voor Katrien te kopen. Verder dan een reep lekkere nougat kwam ik niet. Met wat nog overschoot kon ik zelfs geen pakje kauwgum meer kopen. Ik had nog zestien frank over.

Om half elf waren we weer in Charleroi waar we nog een tijdje moesten wachten op de navettebus.

Ons romantisch weekendje zat er tegen middernacht op.
En Hij Die Alles Met Een Scheef Oog Bekeek zag dat het goed was geweest…
met ons laatste geld

1

1