We waren wellicht wat verwend, na Barcelona, Praag, Firenze en Rome zodat deze citytrip ons wat is tegengevallen. Redenen: niet genoeg cultuur te zien en enorm slecht weer.
Wat heeft het ons gekost voor onze drie dagen (twee nachten)? vliegtuig 105 euro - hotel 103 euro (2 nachten)- eten 70 euro (3 maaltijden)- entrees 31 euro (St Michan/Writers House/Book of Kells),- snacks, tussendoortjes, drank en souveniers misschien 50 euro samen zeker niet meer dan 400 euro (voor 2 personen, natuurlijk)
Zaterdag 19 oktober 2002
De avond voor ons vertrek hebben we de kindjes (nou, ja - 12,13 en 15) weggedaan om 's morgens op ons gemak te zijn. Toch moesten we rond vijf uur opstaan om tijdig in Charleroi te zijn. Om kwart voor tien vertrokken we namelijk zodat we (theoretisch) twee uur op voorhand ter plaatse moesten zijn. Ik weet wel dat als je er een kwartier op voorhand zijt dat je dan nog op het vliegtuig geraakt maar dat is één van de weinige dingen waar ik bang van ben - een vliegtuig missen (en je geld kwijt zijn). Alles verliep zoals het hoorde en om kwart voor tien stegen we op om een uur en een kwartier later te landen in de Ierse hoofdstad. Omdat er een verschil is van een uur was het nog maar tien uur in de ochtend en hadden we nog een lange dag voor de boeg.
Een vriendelijke Ier wees ons de goede bus naar het centrum aan en zei dat we die naar O'Connell street moesten nemen. Toen wist ik nog niet dat deze straat inderdaad het referentiepunt is waarnaar alles verwijst, waar alles vertrekt én toekomt. Voor 4,50 euro per persoon stonden we twintig minuten later in het centrum, op vijf minuten van het hotel dat we verbazend gemakkelijk vonden.
Mount Eccles Hotel geboekt op voorhand op internet: www.eccleshostel.com Ik moest wel drie mails sturen voor ze me antwoordden. Heb dus geduld. Ik betaalde 50 euro per nacht per kamer met een toeslag van 3 euro voor de zondagnacht. Sobere kamers, geen handdoeken. Douche op de gang. Overal rookverbod uitgenomen in de lounge beneden. TV in de lounge. Tijdens het WE gratis thee en koffie uit een drankautomaat. Op vijf minuten wandelen van de Liffey (de rivier die Dublin in twee snijdt). Goed gelegen dus en beter dan een hotel in Temple Bar waar het 's avonds en 's nachts wel wat lawaaierig moet zijn. Kamers direkt te betalen, met 5 euro key-deposit... We waren tevreden.
Nadat we ons klein valiesje op de kamer achtergelaten hadden, begonnen we aan onze citytrip ten noorden van de Liffey
Saint Michan's Church Church Street Het bezoek van de kerk gaat samen met een bezoek aan de cryptes waar een gids je de nodige uitleg geeft voor de drie euro die je per persoon betaalt. In een lugubere gang zijn enkele kleine nissen met de geraamten van personen die al honderden jaren het tijdelijke met het eeuwige verwisseld hebben. Hun lichamen zijn zo goed bewaard door de uiterst constante en droge magnesiumlucht. De gids is een echte stand-up comedian en is een plezier om naar te luisteren. Zijn mimiek spreekt boekdelen. Ieder om beurt mag de handen van een achthonderd jaar oude mummie aanraken - brengt geluk...Wel duurt het allemaal net wat te lang zodat we te laat waren om de kerk te gaan bezoeken.
dan maar te voet naar de in een nummer van Elders & Anders aangeraden interactief museum van de muziek
Hall of fame We hebben drie maal dezelfde straat op en neer gelopen en het uiteindelijk toch maar gevraagd aan een 'bobby' (heten die in Ierland ook zo?). Die wist ons lakoniek te melden dat de beruchte Hall al meer dan een jaar toe was en dat er nu een bloeiende nightclub gevestigd was in dat gebouw. Net wat wij niet nodig hebben... Op naar de volgende stop
St. Mary's Church Hoge afsluitingen stonden langs de kerk zodat we maar het hele gebouw rondwandelden op zoek naar de ingang die maar niet te vinden was. Blijkbaar is er een grote restauratie aan de gang. Zal voor de mensen na ons zijn. En wijle weer weg, hopend dat we Murphy konden afschudden.
We stopten ergens niet ver van de Liffey voor enkele broodjes en vonden een bakkerijtje waar ze warme snacks verkochten. Ik vroeg een gepaneerd spul met chicken and ham en Katrien vroeg iets anders. Beiden smaakte het ons niet al te goed maar we hadden iets binnen en hadden weer genoeg energie om over de
Ha'Penny Bridge Liffey te stappen, door de Merchant's ark en op weg naar het bruisende, levendige centrum van het nieuwe Dublin: Temple Bar. O ja, Ha'penny bridge kreeg zijn naam omdat er vroeger een halve penny tol moest betaald worden. De brug werd later gerestaureerd en met de originele straatlampen aangekleed waardoor de voetgangersbrug een van de grote toeristische attracties is geworden. Temple Bar is natuurlijk heel druk. We wandelden wat willekeurig door de straatjes, stapten eventjes de legendarische Temple Bar Pub binnen ( gingen daar naar het toilet) en brachten ook The Clarence een bezoek. Dit hotel in de straat was het schouwtoneel van een legendarisch dakoptreden van U2 die verliefd werden op de locatie en het hotel aankochten. Het was er iets te duur voor ons (vanaf 285 euro per nacht)....Meer info op www.theclarence.ie Katrien is fan van U2, vandaar ons bezoek. We stapten door naar de
City Hall Lord Edward Street die we alleen een blik van buitenuit waardig achtten en vervolgden onze weg naar het fameuze
Dublin Castle Palace Street waar we tegen 15 uur aankwamen. De kapellen waren toe, alles wat we maar hadden kunnen bezoeken was gesloten. We hebben ons dan maar neergezet op een trapje, sigaretje gerookt, eventjes verwaterd in onze reisgids en de naam Murphy meer dan eens uitgesproken. Gelukkig was het goed weer en moesten we niet ver stappen naar de
Chester Beatty Library Stable Yard, Dublin Castle meer info op www.cbl.ie (schitterende site) Prachtige bibliotheek van een Amerikaanse mijningenieur die op zijn reizen naar de Arabische en Aziatische landen verliefd werd op alle soorten van boeken, handschriften, miniaturen en vooral Koranverzamelingen. Prachtig gepresenteerd en zoals veel musea en bezienswaardigheden in Dublin...gratis. Ultramodern gebouw met verschillende verdiepingen, toiletten en een coffeeshop. Zeer aangename stop. En de boer hij ploegde voort. Wij stapten naar het Zuiden van de stad naar
St. Patrick's Cathedral St. Patrick's Close Daar mochten we niet binnen omdat er een proclamatie ging beginnen van ingenieurstudenten. Shit, sorry voor de vloek bij deze heilige plek, maar moest Murphy nu ook al prof zijn in Dublin? Morgen zou de kathedraal weer open zijn voor bezoekers. Ja, dan zou er natuurlijk op zondag een mis bezig zijn en konden we er weer niet in... Kennen we al. Ik vond dat we, voor onze eerste en lange dag, al genoeg hadden gestapt en dat we een bezoek aan een cultureel hoogtepunt van de mensheid - maar dan van een heel andere orde - hadden verdiend. Wij dus op weg naar de
Brazen Head waar we in een stemmig, rokerig hol arriveerden. De pub uit 1750 hangt vol memorabilia uit vervlogen tijden, was ooit de verzamelplaats van Ierse verzetshelden (Robert Emmet...) en van schrijvers (James Joyce...) maar is nu gewoon een drinkkroeg waar wij een gezelschap Ieren met een schots rokje Guinness zagen hijsen dat het niet mooi meer was. De vrouwen dronken al zoveel als de mannen en ieder nieuw glas (en ze kwamen vlug) werd vergezeld door een Ierse traditional die uit volle borst maar daarom niet altijd even melodieus werd meegezongen. Mijn obligate bezoek aan het toilet zag een van de zuipers op zijn kniën voor de toiletpot zitten... Maag legen voor de volgende portie Iers vocht. Guinness is good for you.
By the way, een bezoek aan de brouwerij in Dublin is de meest bezochte toeristische attractie in Dublin, leerde ik uit een foldertje. Maar ik had er geen 12 euro voor over om te mogen verwateren naar een glas bier. Daarvoor drink ik het zelf te graag. De Guinness van het vat kostte 4,15 euro en Katriens Tonic was goed voor één slokje (113 ml). Wordt normaal slechts gebruikt voor mixen. Eentje is geentje en op één been kun je niet staan zijn twee van mijn meest gebezigde uitdrukkingen zodat ik nog maar een Guinness (de tweede dus in mijn leven) bestelde. De eerste smaakte bitter maar niet slecht en dus naar meer... Ondertussen was onze honger al wat aangescherpt en begaven we ons weer naar de Temple bar en gingen eten in
Mexico to Rome
Het was kwart voor zeven toen we onze Early Bird gingen binnenspelen. Geen uitgebreide menu maar goedkoop en trendy, koele setting. Bier alleen in flessen te krijgen (Corona, Tiger of Stella à bijna 5 euro). Nee, dan liever een seven-up. We bestelden een voorgerecht (chili met nacho's/ chili met guacemole) en een hoofdgerecht ( chili met brood en chicken)
Met de 10 % tax erbij raakten we toch aan 29 euro maar het is een aanrader en de bediening was goed en vlot.
Om kwart na zeven hadden we goed gegeten, waren we verzadigd en gingen we nog wat wandelen om ons eten te laten zakken. We hadden al bijna overal gezien dat de traditionele Live Music slechts om 21 uur begon en zolang hadden we geen zin om te wachten. Toevallig passeerden we een bar waar er op dat moment al live music zou bezig zijn.
Quays was de naam van de place en we gingen naar boven, zagen veel volk, een heel drukke bar en nog een tafeltje achterin. Het was daar koud, de Guinness was niet heel goed (ik word een kenner) en de twee muzikanten begonnen hun avond met 'Het kleine café bij de haven' van Vader Abraham. Meer waarschijnlijk is de versie die wij kennen de afgeleide is van een originele Irish traditional ('The Red Rose Cafe by The Harbour' of iets dergelijks verstond ik) want iedereen begon mee te zingen. Ik had er nog niet genoeg op om de Nederlandse versie mee te brullen (dat doen de Ieren dus wel) en bekeek het maar. Er werd nog een Simon and Garfunkel gespeeld, ik herkende een vroege Dylan en natuurlijk de Whiskey in the Jar die in de Thin Lizzy versie in mijn Top 100 allertijden staat. Het was een lange dag geweest en we sleepten ons naar ons hotel waar we om kwart na negen genoten van een laatste theetje vooraleer Katrien als een blok in slaap viel, zelfs voor de TV.
Zondag 20 oktober 2002
Na een goede nachtrust, alleen maar verstoord door een bende Oostblokkers die hun privéfuifje hielden op hun kamer naast de onze, verzot waren op house music en half stoned of droken de houten vloeren teisterden om naar het toilet te gaan waardoor ze ondergetekende om het half uur wakker maakten, toch redelijk fris opgestaan om kwart voor acht. Vlug een sigaretje gaan roken in de lounge en dan naar het ontbijt. We haastten ons niet want het regende. Toch vertrokken we rond kwart voor tien naar de niet ver van ons hotel gelegen
St. Mary's Pro church Marlborough Street Niet zo erg speciaal als kerk. Alleen de klassieke voorgevel en het stucco boven het altaar zijn wat de moeite. Het wereldberoemde Palestrina Choir is hier gevormd en repeteert hier nog. Niet echt mijn cup of tea maar talent moet je onderkennen. Omdat we, eenmaal buiten, door de regen niet al te veel zagen, liepen we bijna tegen het beeld van
James Joyce dé Ierse schrijver die overal in Dublin zo prominent aanwezig is (in beeld, woord en gedachten). Dit beeld staat er wat lusteloos bij. Het James Joyce Museum (niet ver van ons hotel) hebben we niet bezocht omdat het algemene Writers Museum me voldoende leek. We keerden in O'Connell Street op onze stappen terug naar het hospitaal, de
Rotunda een honderden jaren oude materniteit (de pub aan de overkant bestaat ook al zo lang en diende de wachtende (aanstaande) vaders tot soelaas). Het ronde gebouw bleek niet toegankelijk te zijn. Volgens een loketbediende aan de parking (zijn eerste dag op deze werkstek) was het, na telefonisch navragen, niet mogelijk in het weekeinde. Ik begreep zijn Iers echter niet zo heel goed zodat hij voor hetzelfde geld iets anders kan gezegd hebben.
Gate theatre Onze volgende stop was aan het aan de Rotunda geplakte Gate Theatre, een van de oudste van Dublin theatergebouwen met een legendarische naam en faam maar ook dat bleek dicht te zijn. Murphy had het laten regenen maar had er ook voor gezorgd dat we nergens konden schuilen... Het was pas kwart na tien zodat we nog veel te vroeg waren voor het Hugh Lane Museum en het Writers Museum die beiden pas om elf uur de deuren openen. Drie kwartier is te lang om in de gietende regen rond te lopen zodat we maar naar ons hotel trokken, onze jassen wat te drogen legden op de lauwe chauffage en een theetje dronken... Om elf uur stonden we dan aan
Writers House Parnell Square Voor meer info zie www.writersmuseum.com Ik vond het zijn geld waard voor de 5.50 euro entreeprijs. Inbegrepen is een audioapparaatje waardoor je veel uitleg krijgt over de tentoonstellingskastjes. Hoewel er ook al veel uitleg staat op de kastjes zelf en de panelen. Boven is er een niet al te indrukwekkende bibliotheek.
Hugh Lane Museum Parnell Square Voor meer info zie www.hughlane.ie We arriveerden er om kwart na twaalf en er was een concert bezig van het Vogler Quartet. Om half een was er pauze en konden we binnen gaan voor het tweede deel. Ik had geen zin om me daar op te sluiten en dus bleven we maar wachten tot na het bisnummer (kwart na één) voordat we binnenkonden. Gratis maar niet zo indrukwekkend als de naam en faam laat vermoeden. Vooral Ierse kunst, Oude Meesters en Fransmans (Renoir, Degas, Manet...) niet mijn voorkeursschilders dus
In het centrum kochten we ergens chicken nuggets en bosbessenkoeken (zes bleek te zoet en teveel voor mij) en gingen naar het hotel om ze door te spoelen met en theetje en onze jassen eventjes uit de regen te houden. Om kwart na vier trokken we op weg - door de niet aflatende regen - naar
Trinity College
Universiteit zelf gratis maar de tentoonstelling rond The Book of Kells kost 7,00 euro Voor meer info over de unief zie www.tcd.ie en over The Book of Kells zie celtdigital.org/CeltArtKells.htm Schitterend opgebouwde tentoonstelling rond een van de oudste manuscripten ter wereld (800 AD) maar vooral van een symbolische betekenis voor de (katholieke) Ieren. Bij ieder stuk van het boek staan schitterende panelen met tekst en uitleg. Heel informatief maar soms voer voor specialisten. Ik werk zelf in een bib en eerlijk gezegd hebben wij, qua miniaturen, verluchting en vergulde pagina's even mooie boeken... De effenaf verbluffende bibliotheek (de Long Room) staat - in twee verdiepingen - vol met héél oude en muf ruikende (héérlijk!!!) boeken. Er mochten geen foto's genomen worden zodat ik er maar eentje van 't net geplukt heb.
National Gallery Merrion Square Voor meer info zie www.nationalgallery.ie Gratis toegankelijk en we waren blij dat we weer even konden schuilen. Murphy was er ook: hij had de mannen van de vestiaire omgekocht om ons te zeggen dat er geen plaats meer was. We arriveerden tegen 4 uur en haastten ons niet (we zaten droog), bezochten veel zalen, genoten meest van die van Caravaggio maar keken uit naar de Modernisten (Picasso...) maar daar sloeg het noodlot weer toe. De zaal was 'toe' wegens de regen. Inderdaad, we zagen de bewijzen: emmers in heel de zaal...
Normaal sluit het Museum pas om half zes maar om vijf na vijf werden we al gesommeerd om het etablissement te verlaten. Moesten de emmers nog geleegd worden? We kregen stilaan honger en stapten weer naar de Temple Bar waar we van plan waren om eens te eten in een kroeg. Al passerende hadden we ons oog laten vallen op
The Aulde Dubliner We waren daar eigenlijk, naar onze maatstaven, heel vroeg maar hadden gezien dat de lunch slechts liep tot 6 uur. We hadden de indruk dat het barpersoneel geen zin meer had om warm eten op te dienen, moesten tien minuten wachten maar kregen uiteindelijk toch nog het bestelde eten. Een typische beefstew (€9.20) en een spicy cajun chicken met veel frietjes (€8.90) smaakten ons heel goed en brachten de rekening met een guinness en een tea op 23,45 euro. Te doen. Een aanrader.
Om kwart na zeven zochten we weer de regen op, kochten souvenirs voor de kinderen (een Keltisch Kruis voor elk) en gingen onze avond beëindigen in de lounge van ons hotel. We lieten ons vollopen met thee, lazen wat en gingen tamelijk vroeg slapen
Maandag 21 oktober 2002
Vroeg op om nog wat te hebben van onze dag. Vlug een sigaretje gaan roken in de lounge en tegelijkertijd de eerste thee van de dag drinken. Inderdaad, zelfs 's morgens vroeg is de automaat al aangepast en valt er te betalen. Na het ontbijt ons valiesje in de luggageroom achtergelaten, het geld van onze key-deposit teruggekregen en tegen 9 uur naar buiten - onder een stralend zonnetje.Murphy met verlof???
St Patrick's Cathedral Was vandaag wel open. Het is niet echt verplicht toegangsgeld te betalen maar er wordt wel een donatie gevraagd en daaraan valt moeilijk te ontsnappen omdat de ingang langs een 'portier' met ticketjes loopt. Wij wachtten op een groep en glipten mee binnen. Te zien: oude Keltische graven met kruisen, graf van Jonathan Swift (die van Gulliver's Travels en tevens deken van deze kathedraal) en zijn vriendin en de interessante Reconciliation Door (lees daarvoor het relaas in je reisgids maar).
Trinity College College Green We dachten dat er misschien iets meer te zien zou zijn dan gisteren maar hadden het verkeerd voor. Na een bezoekje aan de toiletten weer weg. De unief was open en het was er héél druk.
Castle Market Toffe en mooie overdekte markt met veel boekstalletjes maar nog niet alles was open. We liepen tot aan Grafton Street, autovrij en héél druk, maar keerden op onze stappen terug om te gaan eten in
Indiaans Restaurant (South Great Georges St.)
Vier gangen voor euro 8,50 staat op een bord buiten. Klein beetje boerenbedrog. Je krijgt de keuze tussen een viertal voorgerechten, evenveel hoofdgerechten, nan of rijst en een dessert (thee, koffie of icecream). Heel lekker, voldoende in hoeveelheid en vlotte bediening. Een aanrader. Rekening slechts 17 euro (geen taxen, niets)
We passeerden het luxueuze Powerscourt House (niets voor ons) op weg naar. Ondertussen was Murphy wakker en was het weer beginnen gieten...
Customs Custom House Quay Niet veel te zien aan de buitenkant en ik wist zelfs niet of het te bezichtigen was. Had niet veel zin meer om mijn reisgids in de gietende regen te consulteren.
Een beetje ontmoedigd trokken we naar Henry Street waar ik dacht een bakkerij gezien te hebben maar M had ze verplaatst. Toevallig passeerden we dan Captain America's, een bar op de eerste verdieping, die een soort Hard Rock Café is: gesigneerde gitaren van Bowie, U2, Van Morrisson... Onze pistolets aten we op in ons hotel bij een allerlaatste Ierse Tea. We stapten met onze valies, nog altijd druipnat, tot aan de Post waar we wachtten op de bus. We konden kiezen tussen nr 747 of 748 en belandden een half uurtje later in de Dublin Airport.
Het was daar leuk wachten voor ons omdat de bar juist naast de boarding balie was: we konden er roken en nog iets drinken... Om 19u15 vertrok ons Ryanairvliegtuig naar huis
aanraken - brengt geluk...Wel duurt het allemaal net wat te lang zodat we te laat waren om de kerk te gaan bezoeken.
