Laos (oktober)

Unesco Werelderfgoedmonumenten

1981 Luang Prabang

Vroeger misschien relaxte stad met héél veel mooie tempels maar door het toerisme wat te commercieel en Westers geworden.

REISSCHEMA

Kostenplaatje (per persoon) - afgerond, voor 19 dagen

vervoer	trein Rijsel - Parijs	ongeveer 46,00 €
vervoer	vlucht Parijs - Bangkok (heen en terug)	ongeveer 650,00 €
onkosten	onkosten ter plaatse	ongeveer 325,00 €
vervoer	trein Rijsel - Parijs	ongeveer 46,00 €
	totaal	ongeveer 1067,00 €

Daarin zijn inbegrepen: telefoons, mails (dagelijks en goedkoop - max 1 $/uur), hotels (goedkoop), eten (goedkoop), vervoer (redelijk duur), toegangsprijzen (bijna geen) en souvenirs (bijna niet te vinden).

Algemene info

Top 5 van waarom je moet gaan	Top 5 van waarom je niet zou moeten gaan
Prachtige natuur: veel groen en veel water	Puur natuur, weinig cultuur
Vriendelijkste mensen van Zuid-Oost-Azië	Slow boat Thailand-Luang Prabang is overroepen
Lekker eten	Niet zo goedkoop meer als overal gezegd wordt (vooral vervoer)
Paradijselijke rust op Si Phan Don	Stilaan teveel backpackers
BeerLao	Alleen maar Lipton tea

Mensen
Nog nooit zo'n vriendelijke mensen tegengekomen. Het woord dat je dagelijks tientallen keren hoort, zowel van jong als oud, is sabaydee (hallo, goedemorgen, goedenavond, welkom...)
Souvenirs
Uitgezonderd voor de toeristenmarkt in Luang Prabang absoluut geen souvenirs gezien laat staan gekocht. De kinderen geloven me bijna niet maar nu het op Internet staat...
Voor de liefhebbers wel heel veel textiel (sjaaltjes, tafelkleedjes...) te koop voor waarschijnlijk spotprijzen.
Vervoer
Soorten vervoer hebben we genoeg gehad in Laos.
Over de slowboat heb ik het later uitgebreid.
De lange-afstandsbussen tussen de grote steden worden gecharterd door privé-maatschappijen en overal, zonder de enige uitzondering, aangekondigd als VIP bussen. De kwaliteit en het comfort ervan variëren van een inderdaad degelijke bus met airco tot iets dat slechts lichtjes beter is dan een local chicken bus.
Vooral in het zuiden wordt druk gebruik gemaakt van longtail pick-up trucks. Dit zijn verlengde pickups met zitbanken. Kunnen soms behoorlijk oncomfortabel zijn omdat je - met een bank in de middenrij - weinig beenruimte hebt. Toch is dit soms leuker dan binnen te zitten.... Soms weet je ook niet of je een echte bus of zo'n pick up zult krijgen. Afwachten is de boodschap.
Kleinere verplaatsingen rond de steden doe je het best met een tuk-tuk. Vooral die chauffeurs durven wel eens meer vragen dan de gewoonte is. Marchanderen dus en niet zomaar de eerste de beste nemen...
Fietsen kun je bijna overal huren maar kijk eerst goed uit je doppen. De meeste fietsen zijn vrouwenfietsen met een veel te klein kader voor ons en het mandje vooraan (voor je dagrugzak) draagt ook niet bij tot de stabiliteit. De wegen zijn erbarmelijk met veel putten en puntige stenen zodat je tamelijk geconcentreerd bezig moet blijven. Laos is ook nogal bergachtig zodat een goede conditie wel aangewezen is.
Geld
We hadden de volledige som mee in dollars en daar kun je overal mee betalen maar het is meestal financieel aantrekkelijker te betalen in de plaatselijke Kip. Wij kregen 10.800 Kip voor één dollar en als je dan ergens aan een tempel kunt kiezen tussen 1 US $ of 10.000 Kip ben je beter af met de laatste mogelijkheid. Ook in hotels bvb. 3 dollar of 30.000 Kip. In Kip bespaar je 2.400 Kip...
Ik denk niet dat er ATM's zijn in Laos maar omdat je gemakkelijk in dollars kan betalen, zit je nooit zonder geld.
Enkele prijzen
Een fles water: 5.000 Kip - een blikje cola 5.000 Kip. Plaatselijke sigaretten 2 à 3.000 Kip. Een kilo appelen 14.000 Kip. Tien kleine banaantjes 8.000 Kip.
Eten
Op culinair gebied is Laos geen hoogvlieger maar je kan er toch lekker eten voor niet veel geld
De plaatselijke, kleinere restaurantjes vragen tussen de 7.000 en 12.000 Kip (iets meer of minder dan 1 US $) voor een schotel (bvb. Kip met rijst, noedels met groenten...). Ze bieden ook de meer gekende en lekkere Thaise soepen aan. Maar je kan bijna in iedere stad ook Indisch eten (gemiddeld rond de 16-18.000 Kip (1 1/2 US $) en in de meer toeristische steden vind je overal ook pizzeria's maar ik denk niet dat je daarvoor zo ver moet gaan.
Fruit op de marktjes vind je voldoende: de ons welbekende appels, sinaasappels, bananen maar ook kleine meloenen, lichi's, mango's. Fruit is wel niet zo goedkoop.
Het verwonderde me wel sterk dat je niet op alle straathoeken Franse baguettes vond. Na Vietnam en Cambodja had ik dat wel verwacht. Je vind ze maar je moet er soms serieus naar zoeken. Probeer eens een belegde baguette (sousmarin bij ons) aan de rondtrekkende kraampjes. Je krijgt veel vlees en veel groenten.
En ... natuurlijk vind je overal de levensredder La Vache Qui Rit.

Dag 1 : maandag 11 oktober 2004

Begin van de reis is natuurlijk niet spectaculair. Met de wagen ons laten naar Rijsel brengen, daar de TGV nemen en in Parijs CDG weer eerst verdwalen, dan inchecken en dan wachten. In Abu Dhabi - een leuke luchthaven voor mij omdat je overal mag roken - hadden we dan nog eens drie uur vertraging wat ook al niet bevorderlijk is voor het humeur.

Dag 2 : dinsdag 12 oktober 2004

In Bangkok arriveerden we dus pas na de middag waardoor we heel wat minder tijd hadden om nog eventjes de stad te gaan verkennen. Met de Airport Shuttle stonden we een uurtje later in Khao San Road en gingen we te voet naar
Wat Pra Kheo en Royal Palace
200 B entree.
We konden, na lang vragen en zagen, onze rugzak achterlaten in het infobureautje en hadden nog net een uurtje om de indrukwekkende tempel te bezoeken - het complex sluit om 15u30. Voor mij was het al de derde keer maar Jaak was onder de indruk van de pracht en praal van het complex.
We stapten terug naar KSR waar ik al een deel van Katriens boodschappenlijstje afwerkte - ze was er verleden jaar ook al geweest en weet dus wat er te koop is. We dronken een Chang en aten een lekkere, voedzame maaltijd in een goedkoop, populair kraampje op straat (één die parallel loopt met KSR)
Met een taxi lieten we ons voeren naar de Northern Busterminal, betaalden daar 382 B per persoon en wachtten op de bus van 20 uur die ons tot de Lao grens zou brengen.
De té spicy maaltijd brak me 's nachts zuur op want ik moest de chauffeur doen stoppen om naar het groot toilet te gaan... Niet leuk, je behoefte doen op een hoopje aarde waar iedereen je kan zien zitten maar nood breekt wet, of in mijn geval nood breekt zedigheid.

Dag 3 : woensdag 13 oktober 2004

Om zes uur werden we gedeponeerd in een busstation langs de weg maar geen nood... de tuktukkers hadden ons al verwacht. Voor 20 Baht per persoon nemen ze je mee tot aan de douane.
Het uitchecken uit Thailand gaat zeer vlot, het inchecken in Lao iets minder. Je betaalt 30 US $ per persoon voor een visum van 14 dagen. Als je een visum voor 30 dagen wilt, moet je dit op voorhand regelen (België, Bangkok...)
We wisselden onze eerste dollars voor Kips (1 US $ was 10.800 Kip)
Een pick up voerde ons gratis tot aan de Mekong maar daar moesten we nog eens 20 Baht per persoon betalen om met een kleine ferry naar de grote slow boat te varen. Het ziet er allemaal ingewikkeld uit maar ça roule comme une boule. Alles verloopt nagenoeg vanzelf, op wieltjes...

Voor de Slow boat betaalden we 750 Baht per persoon of 225.000 Kip en dit vervoersmiddel zou ons in 2 dagen in Luang Prabang brengen. Iedereen die ooit deze trip gedaan heeft was er uiterst lovend over zodat we die twee dagen uiteindelijk niet meer beschouwden als 'vervoersdagen' maar als doel op zich. We verlangden er echt naar.

Zoals altijd vertrekt de boot, hoewel vroeger aangekondigd, pas om 10u45.
Er is een WC op de boot maar omdat hij overvol zat (meer dan 60 toeristen) was er niet al te veel ruimte. Ze gooien de grote rugzakken op een hoopje achteraan en je hebt op de krappe houten bankjes nauwelijks plaats om je benen te strekken. Ik had verwacht dat we met minder op een grotere boot zouden zitten. Eventjes rondwandelen zit er niet in. De eerste uren valt dat nog meer maar hoe langer de rit duurt, hoe langer de uren duren en de leute omgekeerd evenredig wordt aan de pijn aan je achterwerk. Dit was een van de weinige keren in mijn leven dat ik wenste te kampen te hebben met een serieuze vetlaag... zou toch zachter zitten zijn, niet

Tegen de middag was er een korte stop maar tot mijn grote verbazing mochten we niet van de boot maar konden we alleen fruit, chips, water enz... - baguettes waren er niet - kopen aan de verkoopstertjes die ons aanspraken.

Je vaart op een stuk van de Mekong dat zo breed is dat je erg weinig van de oevers ziet en omdat Laos zo'n dunbevolkt land is heb je ook absoluut wateractiviteiten. Er zijn geen dorpjes langs de oevers en je ziet er helemaal niemand.

We waren dus blij dat we rond 16u30 in Pakbeng arriveerden en mochten uitstappen. Ik had van verschillende kanten de goede tip gekregen om eerst een hotel te gaan zoeken en dan terug te keren om de bagage op te halen. Met zestig mensen op hetzelfde moment een kamer vinden in de weinige Guesthouses van dit boerengat is niet evident. Dus, Jaak wachtte op onze bagage en tegen de tijd dat de eersten mét hun rugzak de helling van Pakbengs enige straat opkwamen, had ik al gezocht, goedgekeurd en betaald...

Er zijn verschillende gelijkaardige restaurants in deze straat die waarschijnlijk ongeveer allemaal dezelfde kwaliteit boden. We vermeden de plaatsen waar meest toeristen zaten en kozen, afgaande op Jaaks eisen qua netheid voor

In een winkeltje aan de overkant van de straat kochten we een BeerLao (smaakte naar meer) dat we op ons terras uitdronken.
De grote flessen bier zorgen voor een blaasoverlast zodat we allebei 's nachts in ons ondergoed, alleen gewapend met een zaklamp, de pikdonkere straat moesten oversteken om onze behoefte te doen. Het steile trapje aan ons hotelletje was daarbij een serieus zware hindernis.

Dag 4 : donderdag 14 oktober 2004

Het ontbijt in ons hotel deed deugd en we lieten elk een baguette (verschillende soorten: met chicken, cheese... 10.000 Kip) klaarmaken om mee te nemen op de boot.
Zonder enige stop vaarden we op een iets ruimere boot onafgebroken tussen 8u30 en 14u30.

Pak Ou
entree 60 Baht of 25.000 Kip per persoon
Ligt nog ongeveer 25 kilometer of één uur varen van Luang Prabang.
De onderste grot ga je binnen na een paar trapjes omhoog en daar zie je honderden buddhabeelden in alle formaten. Echt wel de moeite waard na de anderhalve dag leegheid en verveling.
Voor de tweede grot moet je heel wat trappen naar boven maar het zicht is daar miniem. Met een hele goede zaklamp zie je hier en daar wel groepjes Buddhabeelden op de grond maar je moet er echt naar zoeken.

Na dit half uurtje interessante ontsnapping van de boot en een groot uur later arriveerden we in Luang Prabang
We waren blij weer vaste grond onder de voeten te hebben en zagen dus helemaal niet op tegen de tien minuten stappen naar de wijk met de meeste backpackersguesthouses. We hebben er op het gemak een 7 à 8 bezocht en allemaal vroegen ze ongeveer 4-5 US$ per nacht voor een propere kamer mét badkamer. Alleen San Keo 2 viel op met zijn 2 dollar zonder badkamer. We twijfelden, hadden een klein meningsverschilletje en lieten het lot beslissen. Kop of munt deed ons belanden in

Eventjes een vroege avondwandeling waarbij we tussen de honderden stalletjes belandden met enkele souvenirs maar vooral met heel veel textiel. Sjaaltjes en tafelkleedjes zijn niet echt ons ding zodat we maar een aperitief gingen drinken en bleven eten in

Dag 5 : vrijdag 15 oktober 2004

Ontbijt in JOMA (langs de grote straat). Ferme vergissing: dit is dé verzamelpaats voor de rijkste toeristen. We hadden het al moeten zien aan het vele personeel dat daar mooi in kreukvrije pakjes rondliep. Dit was geen spek voor onze bek. We betaalden drie maal zoveel als elders en mijn baguette was dan nog te deegachtig naar mijn smaak. Vergeet ook maar het fabeltje dat je in heel Zuid-Oost-Azië gratis lekkere thee krijgt. Laos is het land van de Lipton en als je daar dan nog 10.000 Kip (of evenveel als voor een avondmaal) moet voor betalen, kijk je de volgende wel uit vooraleer je nog zoiets bestelt. Maar ja, wat is het alternatief ? Véél te straffe koffie die als een baksteen op je maag valt en waarin je lepel blijft rechtstaan? Of water waarvan je tijdens de loop van de dag nog liters zult van drinken?
Soit, we begonnen dan maar aan de verkenning van de stad die als enige in Laos op de Unesco Werelderfgoedlijst is geplaatst. Moet wel de moeite zijn. Eerst stapten we naar

Wat Xien Thong (helemaal in het Noorden van de stad)
Entrée 5.000 Kip per persoon.
Typisch laag overhangend dak in verschillende niveau's. Langs de achterkant mooie mozaïeken van de levensboom. In een klein zijtempeltje zie je een lijkwagen en een urne waarin de as van Koning Sisavangvong zou bewaard zijn gebleven. Nu ligt de as ergens elders.
De mooiste van heel Luang Prabang en dus misschien jammer dat we die als eerste gedaan hebben.

Wat Misumalat (langs de achterkant van de dominante Phu Si)
Niet speciaal als Wat maar met een grote stupa ervoor

Wat Aham
Niet zeer speciaal maar wel belangrijk voor het heilige schrijn tussen de twee indrukwekkende banyanbomen vooraan

Tussendoor zijn we aan ons hotel gestopt om ons eventjes op te frissen (het is weer zo heet vandaag...) en om ons zelf gekocht middagmaal bestaande uit baguettes, bananen en een kokosnoot, op te muffelen.

Bijna alle deuren van de hotelkamers hebben zo'n drukknopje van binnen waarmee je de deur automatisch kan sluiten als je weggaat. Heel handig natuurlijk maar wel met het gevaar je sleutel achter te laten in de kamer. Ons afvragen hoe we weer binnen zouden geraken zijn zorgen voor vanavond..
We gingen naar de

Talat Dala Market
waar we alweer meest textiel zagen, absoluut geen souvenirs en bijna zelfs geen fruit of groenten. Waar zijn de echte markten van weleer waar je je neus moet dichtknijpen tegen de stank van zongedroogd vlees met vliegen op of van duizenden verse of minder verse vissen... Op 50 meter van de markt is een heel mooi vijvertje met enkele petanquebanen. Je kan zien dat de Fransen hier nog geweest zijn en het mag gezegd dat die Lao er iets van kennen. Wij hadden niet de behoefte ons te mengen in hun spel.
Op onze wandeltocht kwamen we de bibliotheek tegen maar die was natuurlijk al toe zodat we maar doorstapten naar

Wat Manolom
Entréé 5.000 Kip per persoon
Zou de oudste tempel van Luang Prabang zijn maar is vooral belangrijk door de grote bronzen 14de eeuwse Buddha

Wat That Luang
was onze laatste tempel voor vandaag.
Niet speciaal, bevat wel de as van ... (zie hoger)

Wat Pha Baht Tai
Op aanraden van Hans en Greet uit Kortrijk waren we naar hier gekomen voor de zonsondergang maar we waren natuurlijk nog veel te vroeg. Niets te beleven in die wijk zodat we maar een beetje lazen tot de stilaan roder wordende zon begon te zakken. In een fluit van een cent verdween ze achter een wolk om niet meer terug te komen. Zo misten we onze eerste zonsondergang op de Mekong maar het was er leuk en ontspannen zitten aan het stenen tafeltje..

We gingen terug naar de stad, liepen door de niet al te aangename winkelstraat - maar ik vond wéér een Manneken Pis - en aten in

We gingen vroeg slapen want we wilden er morgen vroeg uit

Dag 6 : zaterdag 16 oktober 2004

Om 5u30 stonden we op en gingen tot aan de grote straat voor de passage van de bedelmonniken van Luang Prabang die dagelijks om 6 uur daar passeren met hun kommetjes.... Weinig indrukwekkend vond ik want de rij was niet al te lang en binnen de tien minuten was alles weer stil en verlaten en kon het normale leven herbeginnen. Jaak had muziek bij de optocht verwacht en ik verbaasde me er over dat de monniken, in tegenstelling tot in andere Aziatische landen, haar hadden en niet kaalgeschoren waren.
We kochten eten, maakten zelf ons ontbijt en dronken een theetje in een café op de hoek van onze straat.
We gingen onze gisteren bestelde fietsen ophalen in Guesthouse Phounsab (10.000 Kip per fiets per dag) en waren weg, op weg naar onze 25 km verder gelegen bestemming.
Het kostte bloed, zweet en tranen om te fietsen. De kaders van deze vélodames zijn wat te klein voor Westerlingen en bij de eerste helling stond Jaak recht op de trappers en schoot zijn ketting van het kamwiel. De rest van de dag heeft hij zittend mogen fietsen, en danceuse klimmen zat er niet meer in. Ik had ook moeite met de eindeloze hellingen en uiteindelijk besloten we unaniem en gezamenlijk de steilste hellingen van deze bergrit in de Ronde Van Laos, te voet te doen. Met als gevolg dat we anderhalf uur deden over die 25 km die we in België in een klein uurtje zouden kunnen afhaspelen. Toch geraakten we, niet zonder liters zweetverlies aan het dorpje Ban Aen waar we onze fietsen rust gunden (en 1.000 Kip per fiets betaalden) en de ferry (15.000 Kip voor een boot van drie personen) namen naar de

Tat Sey of soms Tat Sae genoemd (25 km van Luang Prabang - rij langs de Southern Bus Terminal en blijf op Route 13 tot je een wegwijzer links naar de waterval tegenkomt)
Entréé 8.000 Kip
Watervallen in verschillende niveau's, minder indrukwekkend dan die van Tat Kuang Si (zegt men) maar met meer mogelijkheden om te zwemmen. We bleven daar bijna drie uur zitten lezen, zwemmen en eten. Ik kon het natuurlijk niet laten de verschillende watervalletjes als glijbaan te gebruiken maar het beviel me slecht. Schaafwonden aan mijn achterste hield ik er aan over. En net geen gescheurde zwembroek. Maar het is en blijft leuk je te laten meedrijven door de kolkende stroom en kopje onder te gaan in het volgende meertje...
O ja, er zitten daar (maar eigenlijk overal in Laos) fenomenaal grote en mooie vlinders.

Het fietsen terug ging een stuk beter omdat het grootste gedeelte nu lichtjes bergaf ging. In Luang Prabang kochten we in onze stamcafé een fles water maar kregen ze weer niet open. Bij de eerste poging met Jaaks nieuwe zakmes sneed ik zo diep in mijn vinger dat het 2 weken later nog altijd pijn doet. Jaak slaagde er in de fles te openen maar sneed ook in zijn vinger toen hij het mes toeknipte. Wat een sukkels zeg...
We droegen onze fietsen terug en boekten alvast de bus voor morgen.
Naar Vang Vieng kun je met een minibus (80.000 Kip per persoon), een V.I.P. bus (65.000 Kip) of met de local bus (55.000 Kip). We opteerden voor de tweede keuze en zouden om 8 uur vertrekken.
Jaak kocht postkaarten (1.000 Kip per stuk) en postzegels (6.500 Kip per stuk) om naar het vaderland te sturen en iedereen daar jaloers te maken met onze sappige, spannende en warme avonturen.

Nadat we onze wonden gelikt, sorry verzorgd hadden gingen we voor de zonsondergang naar

Mount Phu Si (centraal gelegen, je kan er niet naast kijken)
Entrée 10.000 Kip per persoon
Er is boven op de berg maar één deftige plaats van waar je de ondergaande zon goed kunt zien zodat de tientallen toeristen elk om beurt op dat éne plekje wilden gaan staan om hun fotootje te nemen. Niet erg leuk eigenlijk maar toch aan meegedaan.
Vooraleer af te dalen nog eens naar een enorme voetafdruk van Buddha (Allah is groot maar ...) gaan kijken en op de terugweg een tempeltje gezien, gefotografeerd en gefilmd waar monniken hun avondgezang aan het doen waren.

Ik ging zoals bijna dagelijks, mailen naar het thuisfront en we gingen eten in hetzelfde restaurant als gisteren. En weer was het héél lekker.

O ja, bij het aperitiefje vooraf overhandigden we elkaar symbolisch de Bolletjes trui (Chris Vandenbroucke, Team BeerLao BEL) en de Gele Trui (Jaak Callens, Team Beerlao BEL) van de Ronde van Laos waarbij we deze namiddag hand in hand als overwinnaars over de meet waren gekomen. De dopingcontrole achteraf toonde geen sporen van een verhoogde hematocrietwaarde, alleen van een serieuze op medisch voorschrift ingenomen hoeveelheid BeerLao.

Dag 7 : zondag 17 oktober 2004

Met een tuk tuk (5.000 Kip per persoon) naar het busstation dat te ver van de stad ligt om te voet te gaan. Heel weinig en korte stops op de rit die ons in een goede acht uur (voor 168 kilometer !!!) van Luang Prabang inVang Vieng bracht. Het was een prachtige rit door de bergen maar niet ideaal voor iemand met wagenziekte. Door de duizenden bochten kom je nooit eens op een recht stuk en is het de hele weg draaien en keren.
In Vang Vieng stapten we over de verlaten luchthaven, naast de weg, naar de straat van de guesthouses. Verschillende reisverslagen hadden ons één bepaald hotelletje aangeraden en de suggesties klopten.

We wilden nog vlug het stadje verkennen maar waren nogal rap uitgekeken op de twee lange, parallelle straten. Alleen de kleine fruit-, en groentemarkt lijkt me nog authentiek aan Vang Vieng. Het was er wel een stukje stoffiger, vuiler, primitiever en dus ook authentieker dan het mondaine Luang Prabang zodat ik me er toch snel thuisvoelde. En dat ondanks de aanwezigheid van de pizzeria's, de neonreclames en de op de Khao San Roadachtige manier liggende 'backpackers' die met een pint in de hand naar blèrende Amerikaanse topfilms liggen te kijken. Niemand wil onderdoen voor een ander zodat de tv's om ter hardst staan. Niemand van de toeristen babbelt tegen elkaar en luidop lachen is het enige geluid dat je hoort.
Als dit de nieuwe generatie backpackers is dan ziet het er niet leuk uit voor de toekomst. Hebben die jongeren dan toch nog echt een stukje Westerse cultuur, een stukje thuis, nodig om zich 's avonds te amuseren ?
Jaak en ik gaan liever in de verste uithoek van het stadje en in een plaatselijk café nog een goed glas drinken en zitten dan enkele uren te zwanzen, te zeveren maar ook serieus te babbelen.

Soit, eerst gingen we nog eten in één van de beste vondsten van Laos

Dag 8 : maandag 18 oktober 2004

Moeilijk hier een deftig ontbijt te vinden maar naast een chique bakkerij in een van de zijstraten vonden we toch baguettes, La Vache Qui Rit en Liptonthee.
Voor de tweede maal deze reis huurden we fietsen (10.000 Kip per fiets per dag) en vertrokken naar één van de vele grotten in het gebuurte. Het plannetje in de Lonely Planet was ons niet helemaal duidelijk en nadat we eerst tweemaal verkeerd gereden waren, kwamen we in het Vang Vieng Resort (2.000 Kip per persoon om er door te mogen) en raakten we aan een brug. Niet een bamboebrug zoals beschreven in de Lonely Planet maar een oranje metalen gevaarte.
Net over die brug is al een grot, Tham Jang (9.000 Kip per persoon) maar twee andere toeristen vertelden ons dat het de moeite niet waard was. We reden door maar geraakten in de velden, in de bush op een aarden weggetje van nog geen 10 cm breed. Beiden vonden we dat dit zo geen zes kilometer kan doorgaan en dat we nogmaals verkeerd gereden waren. We keerden op onze stappen en toen bleek dat het bruggetje waar de Lonely Planet het over had, niet meer bestond en we mét de fietsen op de ferry moesten, hadden we er al geen zin meer in. We waren al anderhalf uur weg en waren weer aan het vertrekpunt. Jaak klaagde daarenboven over zijn fiets.
We leverden onze fietsen in en besloten de weg te voet te doen.
Eerst nog de ferry (2.000 Kip per persoon) en dan anderhalf uur wandelen tussen de rijstvelden met zicht op de indrukwekkende karstrotsen. We zijn zeker niet te lui om te fietsen maar de wegen zijn ook zo erbarmelijk dat je de hele tijd moet uitkijken dat je op geen rotsstenen (of rotstenen ?) en dus lek rijdt. Te voet heb je tenminste meer tijd om te genieten.
Bon, na nog een tolbrug (1.000 Kip per persoon) gepasseerd te zijn, kwamen we in het laatste dorpje voor de grotten. We aten daar wat en dronken elk een fles water en stapten de laatste anderhalve kilometer af.

Tham Phukkam
Entrée weet ik niet meer (8.000 Kip per persoon ???)
Heel steile klim tussen rotsblokken naar boven. Niet voor bange wezels.
Boven in de eerste grot ligt een Buddha daar maar te liggen maar indrukwekkend was het allemaal niet. Er zou nog een tweede grot zijn maar die hebben we zelfs niet gezien....

Veilig terug beneden geraakt gingen we lustig zwemmen in een meertje met nogal raar blauw water. Maar het was heerlijk.
Uitgerust stapten we het anderhalf uur terug naar de stad, aten daar wat en namen een welverdiende douche. Het was een mooie, ontspannende dag geweest.
De zonsondergang gingen we bekijken naast ons restaurant waar we 'gewoon' eten als fried noodles with chicken of Fried rice with sweet and sour beef voor elk 7.000 Kip bestelden.

Dag 9 : dinsdag 19 oktober 2004

De bus van Vang Vieng kostte 3,5 US $ per persoon omdat het die van 10 uur was. De meer populaire bus van 9 uur kost 5 dollar maar we hadden tijd en geen haast.

Net vier uur later arriveerden we in de hoofdstad van Laos, Vientiane waar we afgezet werden langs de Mekong. Met een tuk tuk stonden we in no time aan een guesthouse dat we ook via reisverslagen hadden ontdekt.

We waren van plan om vandaag al eens te informeren naar ons Cambodjaans visum en naar de vluchten vanuit Pakse naar Siem Reap (Angkor Wat). De eigenaar van het hotel hoorde ons daarover bezig en hielp ons. Een visum voor Cambodja kost 35 US $ (3 werkdagen), een express-behandeling (één werkdag) komt op 45 US $. Hij kende iemand op Lao Aviation, belde en kwam ons op de kamer melden dat een vlucht 80 US $ kostte, om 10 am vertrok maar alleen op vrijdag en zaterdag. Het is maar een kwartier vliegen.
Ja, wat nu gedaan. Ten eerste is 45 dollar voor een visum véél meer dan ik twee jaar geleden betaalde aan de grens zelf, namelijk 20 dollar. Reken daarbij nog 10 dollar Departure Tax als je Laos met het vliegtuig vertrekt en de prijs van de vlucht en je komt al op 135 US $.
De vraag die wij nu, direkt, moesten oplossen was of dat vele geld wel opwoog tegen een dagje bussen en zo overland langs Thailand Cambodja binnen te komen.
Een paar mensen hadden me verteld dat het mogelijk zou moeten zijn om in één dag van Pakse (Laos) in Siem Reap (Cambodja) te geraken. Een schatting van de afstanden op onze Laotiaanse kaart bracht ons tot dezelfde conclusie. Bovendien had ik verleden jaar drie weken door Thailand gebust en was alles héél vlot verlopen.
Na serieus beraad dus: we doen het overland met de bus.

Bon, weer tijd voor het betere voetenwerk nu.
We volgden de uitgestippelde wandeling uit mijn Lonely Planet en passeerden achtereenvolgens

Wat Ong Theu
Een van de belangrijkste in Laos en vooral indrukwekkend door de tonnen wegende, meters hoge Bronzen Buddha

Wat Hai Sok
Aan de overkant van de vorige. Niet speciaals.

Wat In Pong
Weer de straat oversteken voor dit indrukwekkende kloostercomplex

Mosque
Wat denk je? Nogmaals oversteken dus voor de enige moskee die we in Laos hebben gezien. Weinig spectaculair aan de buitenkant en zeker ook niet aan de binnenkant.

Wat Si Saket
Overkant van het Presidentieel Paleis
Entrée 5.000 Kip per persoon
Gesloten om 16 uur maar door mijn onweerstaanbare charme toch om 5 na 4 binnengeraakt. En ik was er blij om, het is echt de mooiste en meest authentieke tempel van Vientiane. In de niches van het klooster rond de grote tempel staan duizenden buddha's en de monniken logeren in huisjes van enkele honderden jaar oud

Wat Pha Kaew zijn we ondanks mijn onweerstaanbare charme toch niet binnengeraakt. Ook de Nationale Bibliotheek niet. Beiden sloten ook om 16 uur.

We stapten langs een hospitaal (waar Jaaks professionele nieuwsgierigheid ons naartoe dreef) naar de Mekong waar we enkele straathapjes, appels en appelsienen kochten en de flauwe zonsondergang zaten af te wachten.

Ondertussen was de voorbereiding voor een groots volksfeest aan de gang en werden kermisattrakties, feestpodia en tentjes opgebouwd. We zullen het jammer genoeg (of gelukkig maar) niet meemaken.

Zowel de Lonely Planet als de Trotter geven goede waarderingspunten aan Restaurant Nang Khambang maar we vlogen daar in een airco gekoeld, designachtig interieur waar de rijkere Laotianen zaten te eten. Ik mocht er niet roken en na een vlugge blik op de spijskaart zagen we dat we daar niet op onze plaats zaten. Als ik foto's op een menu zie, haak ik al af. Puur toeristenvallen.Te duur en te ongezellig. Voor de moeite van het zoeken en stappen dronken we toch een aperitiefje en gingen nog enkele restaurantjes bekijken en belandden in

Dag 10 : woensdag 20 oktober 2004

Vandaag gaan we een paar dingen bezoeken in en rond Vientiane.
We gingen tot aan Talat Sao (de Morning Market) waar we moeite hadden de bus te vinden. Volgens de Trotter was het bus n° 14 maar dat klopt niet echt. Die 14 slaat op de plaats waar de bus staat in het station en je kan zowel bus nummer 080 of 086 of om het even welke bus die daar komt staan, nemen. Een paar tuk-tukdrivers wilden ons wijsmaken dat we er nooit zouden geraken en vroegen 'slechts' 10 US $ om ons heen en terug te voeren. We bleven zoeken en betaalden uiteindelijk 3.000 Kip per persoon (minder dan een derde van één dollar) voor de bus naar

Buddha Park (eigenlijk Xien Khuan)
Het is 45 minuten rijden (24 kilometer) en je betaalt 5.000 Kip per persoon entrée (en nog 2.000 als je wil foto's nemen of filmen).
Indrukwekkend beeldenpark maar niet al te groot. Leuk om foto's te schieten. Alle mogelijke Hindu of Buddhistische goden staan er kriskras door elkaar. Vanop de pompoenachtige soort stupa in het begin krijg je een mooi overzicht van het verrassende park. Een must.

Aan de overkant van de straat veel water gekocht en gewacht op de bus die een half uurtje later kwam opdagen. Terug in Vientiane gingen we eerst vier kilometer stappen naar

Pha That Luang
Entrée 5.000 Kip per persoon
Waarschijnlijk de tempel die op de meeste Laotiaanse postkaarten staat. Het symbool van de Lao onafhankelijkheid en van het Buddhisme. Het viel ons een klein beetje tegen omdat je er alleen kan rondwandelen. Het lijkt meer een stupa dan een tempel.

Soit, na een dringende sanitaire stop en nog wat water, vlug terug de vier kilometer naar het centrum. Onderweg passeerden we langs de heel vervelende, lange straat aan de

Patuxai
Een soort Arc de Triomphe als herinneringsmonument aan de vele slachtoffers van de vele oorlogen voor de Onafhankelijkheid. Niet voor niks noemen ze het gedrocht het Victory Monument.
Eind november gaat hier de Asian Summit met alle Aziatische leiders door en moet alles een beetje opgekalefaterd worden. De Arc stond in de steigers en we konden er zelfs niet dichtbij komen. Flauw zeg

Pha Haw Kaew
Entrée 5.000 Kip per persoon
Deze voormalige tempel huisvestte vroeger de fenomenale Emerald Buddha die nu in de gelijknamige tempel (maar anders gespeld Wat Phra Kheo) in Bangkok staat. De Siamezen hebben zich altijd gemoeid in Laos en hebben daar nogal het een en ander weggesleept...
Nu is de tempel hier omgevormd tot een museum waar een mooie verzameling Buddhabeelden uit verschillende landen en in verschillende materies gepresenteerd wordt. Spijtig genoeg zonder veel uitleg.

Na mijn vorige nachtbus (Bangkok-grens Laos) waar ik de chauffeur midden de nacht verplicht had om te stoppen - hij begreep wel waarom ik met mijn rol WC-papier stond te zwaaien en een bedremmeld gezicht deed de rest - wilde ik nu geen risico nemen en beperkte mijn avondmaal tot 2 Imodiums. Jaak at ergens op straat een lekkere spaghetti met vlees (13.000 Kip) terwijl ik ging mailen en bellen. Zelfs de BeerLao liet ik aan mij voorbijgaan....

We haalden onze bagage op in het hotel, keken daar nog wat voetbal en lieten ons met een tuk-tuk (15.000 Kip/2 personen) naar het verre busstation voeren.
Daar pas zagen we dat de vriendelijke eigenaar van ons hotel er ons serieus opgelegd had. De normale prijs voor de nachtbus naar Pakse is 90.000 Kip en wij hadden er per persoon 20.000 meer betaald. Zo zie je, altijd en overal op je hoede blijven.
O ja, dezelfde bus doet er 6 uur over naar Savannakhet.

Dag 11 : donderdag 21 oktober 2004

Halfzeven 's morgens aangekomen in Pakse en een half uurtje later zaten we al in een grote pick-up truck (een longtail noemen ze die hier) al op weg naar Si Phan Don (de verzamelnaam voor de 4000 eilanden in het Zuiden). We hadden 30.000 Kip per persoon betaald en na 1u45 lieten we al enkele mensen achter die naar Don Khong - het grootste eiland - wilden. Een kwartiertje later stonden we aan de ferry naar Don Det. Voor 10.000 Kip per persoon stonden we in enkele minuten aan de aanlegplaats van het kleine eilandje. In tegenstelling tot wat in de Lonely Planet staat kan je dus wel rechtstreeks naar Don Det varen en hoef je niet de omweg naar Don Kon te maken. Je arriveert dus aan de Noordkant van het eiland en dat is ook de plaats waar de interessantste guesthouses zijn.
We stapten er een binnen en waren al direkt verkocht aan

Toch een stuk vermoeid na de nachtbus sliepen we een deugddoend tukje in onze hangmat en begonnen we aan onze eerste verkenning van het eiland dat toch groter was dan ik verwacht had. We deden er toch een uur over om de brug naar Don Kon te bereiken.
Op het einde van de brug betaal je altijd 5.000 Kip per persoon maar dit is zowel de tol als de toegangsprijs voor de bezienswaardigheden van het eiland.
Als je over de brug rechts inslaat passeer je eerst de legendarische lokomotief en een niet onaardige Wat vooraleer aan te komen bij de

Somphasit Watervallen
Zeker en vast de moeite. Het geraas van het water is oorverdovend, je kan er redelijk dichtbij maar zwemmen zat er niet in door de té gevaarlijke stroming. Als je nog eens een paar honderd meter dieper het eiland intrekt bereik je wel een beach waar je wat kunt luieren maar zwemmen in het bruine sop hebben we toch niet gedaan....

Om 17 uur waren we terug en moesten in het halfdonker een douche nemen. We gingen alweer op aanraden van enkele Wegwijzergangers, eten bij

Dag 12 : vrijdag 22 oktober 2004

Het ontbijt konden we gelukkig in ons hotel nemen want op het eiland zijn helemaal geen winkels. Een toast met honey of jam en boter kostten slechts 6.000 Kip en thee krijg je voor de helft van die prijs.
In de Trotter staat de waterval van Kon PhaFeng vergeleken met de Niagarafalls en wordt hij aangeprezen als de mooiste waterval van Zuid-Oost-Azië.
We hadden eventjes geen zin om te fietsen en lieten ons door Noun (laatste restaurant voor de pier) een tochtje aansmeren voor 100.000 Kip voor ons twee, alles inbegrepen. Dit wil zeggen: 4 keer de overzet (à 10.000) en een tuk-tuk (60.000 Kip) naar de waterval. De chauffeur wacht op je tot het onderling afgesproken uur.

Om elf uur stonden we aan de watervallen en ik moet bekennen dat we allebei serieus ontgoocheld waren. De watervallen van gisteren waren bijna net zo groot, bijna net zo breed en we hadden ergens een hoogte van 40-50 meter verwacht - iets spectaculairs dus maar het water kwam hoop en al van 15 meter hoog. Om niet al te chauvinistisch te klinken zou ik durven dat Coo net zo indrukwekkend is. Op een klein halfuurtje waren we rond en zaten we alweer in onze tuk-tuk die ons naar de overzetplaats bracht. We barstten nog net niet in tranen uit.
Jammer van ons geld, o ja, we hadden elk nog eens 9.000 Kip moeten betalen als entréeprijs.

Het Meisje Van De Overkant zou ons tussen twaalf en halféén komen ophalen met de boot en het uur dat we te vroeg waren spendeerden we in een leuke wandeling langs het water, door een klein dorpje. We aten wat hapjes en dronken een fles water om onze ontgoocheling door te spoelen.
Dan eventjes platte rust in onze hangmatten en toch maar weer een fiets gehuurd (10.000 Kip per persoon) en tot aan de brug van Don Kon gereden.

Dolphin Watching
Aan de brug moesten we dus weer betalen maar toen ik de weg vroeg naar het Openlucht Dolfinarium van Don Kon, kon de man me helpen. Hij had een boot en wilde ons wel meenemen voor de gebruikelijke prijs van 60.000 Kip per boot. Mijn aangeboren opportunistische neigingen speelden op en ik zei hem dat als hij wilde dat wij meegingen met zijn boot, hij zijn toegangsprijs voor het eiland wel mocht laten vallen. No, problem, sir. Hij volgde ons met zijn brommerke tot aan dezelfde Beach van gisteren waar hij ons achterliet. Iemand anders zou de boot besturen.
Leuk tochtje op het water van een kwartier waarbij we enkele keren werden voorbijgestoken door Japanners in een speedboat. Dat het Japanners waren, zagen we pas later want met die verplichte bromfietshelmen op die supersnelle en veel lawaai makende boten, herken je toch niemand.
Onze driver liet ons dobberen op de plaats waar hij dolfijnen verwachtte en inderdaad, in de verte zagen we nu en dan een donkere rug mét vin sierlijk een beetje uit het water komen
Verwacht geen massa's dolfijnen want die zijn er waarschijnlijk niet. We legden aan met de boot en zaten (op Cambodjaans grondgebied) bij de Japanners te wachten tot we nog wat beweging in het water zouden zien.
Schele hoofdpijn gekregen van het gespannen turen en van de Japanse GSM's, besloten we een half uurtje later toch maar terug te varen. We hadden niks meer gezien. De terugvaart was surrealistisch. Je vaart met de boot letterlijk tussen de bomen. Het is net alsof Bellegembos pas is overstroomd.

Na deze leuke maar niet wereldschokkende uitstap fietsten we terug, spoelden het stof weg en gingen we nogmaals naar Mr. Man. Bijna ongelooflijk maar op een eiland waar iedereen zit te vissen, had hij nu geen vis op het menu staan. Wonderbaarlijke visvangst mislukt vandaag?
Dan maar alletwee beef gegeten en het was weer zeer lekker...

O ja, als je ver moet lopen naar je guesthouse neem je beter een zaklamp mee. Het kan daar na 10 uur behoorlijk donker zijn.

Dag 13 : zaterdag 23 oktober 2004

Vandaag voor de verandering weer eens vroeg op. Er staat ons een lange dag voor de boeg. We willen vandaag nog in Siem Reap (Cambodja) geraken of toch tenminste in PoiPet aan de grens.
Met de ferry van Don Det naar de bus van 7 uur om tegen kwart voor tien in Pakse te arriveren (35.000 Kip per persoon voor ferry en bus). Daar moesten we met een tuk-tuk (5.000 Kip per persoon) veranderen van busstation.

Tussen 10u30 en 11u45 zaten we in een pickup die met ons de 45 km naar Vangkao, de Laotiaanse grenspost, zou brengen.
Aan de grens verloren we ook bijna geen tijd maar moesten we wel 10.000 Kip de man betalen.
"Why?", vroeg ik natuurlijk.
"It's saturday", was het antwoord. Overuren dus in het zwart voor die gasten.
Met een tuk-tukske reden we naar de Thaise grenspost Chong Mek waar alle formaliteiten ook vlug geklaard waren.
Bij wijze van spreken stond de longtail pick-up truck ons al op te wachten. Alles verloopt naar wens en zo voorspoedig als het maar kan gaan.
Twee uur later stonden we in het centrum van Ubon Ratchathani...

En begon de miserie.
We hadden natuurlijk niets mee over Thailand, wisten dus eigenlijk niet goed waar we zaten en konden het aan niemand vragen. Niemand sprak daar ook maar een woord Engels en iedereen die dacht ons te verstaan, wees in een andere richting. Bovendien hadden we geen Thaise Baht mee en had Jaak de grootste moeite van de wereld om 5 dollar gewisseld te krijgen.
We verloren daar meer dan een uur maar belandden uiteindelijk toch tegen 16 uur in het juiste, grote busstation.

Vier en een half uur rijden was het dan naar Buri Rama (105 Baht per persoon) waar we natuurlijk weer in the middle of nowhere gedropt werden. Om half negen stonden we dus in een stad waar we nog van gehoord hadden en hadden we weer dezelfde problemen (Engels, dollars) maar slaagden er toch in nogmaals wat te wisselen en een tuktukker te vinden die we met handen en voeten verplichtten ons naar het goedkoopste hotelletje van de stad te brengen...
Ik weet er zelfs de naam niet meer van (iets van Kreo of Kheo Guesthouse) en ik betaalde 210 Baht voor een propere, onpersoonlijke en nogal koele double met badkamer en TV. Het was ondertussen bijna 9 uur en we hadden nog bijna niets gegeten vandaag. Aan de overkant van ons hotelletje was een klein, plaatselijk restaurant met een Thaise menu maar gelukkig lag er vis in de vitrine. We vroegen elk vis met rijst. Het éne kleine visje was lekker maar de rijst is er nooit gekomen.

Toch goed geslapen ondanks de heel minieme fysieke inspanningen vandaag.

Dag 14 : zondag 24 oktober 2004

Geen ontbijt te vinden in de onmiddellijke nabijheid, misschien in het busstation.
Daar waren we net op tijd om de bus van 7u30 naar Aranyapradeth te nemen. Weer dus geen eten deze morgen. Verdikt zullen we wel niet zijn na deze reis.
De bus stopte veel meer dan ons lief was en was meer een local bus dan de V.I.P. bus waarvoor we 110 Baht per persoon hadden betaald.

Om twaalf uur stonden we dan eindelijk, veel later dan gepland en verwacht, aan de grens met Cambodja. Het vervullen van de visapapieren neemt wel een tijdje in beslag maar we moeten zelf niks doen. Zij vullen alle papieren in aan de hand van de reispas en het enige wat je moet doen is betalen (30 US $), een pasfoto afgeven en wachten.
Ondertussen weten alle vertegenwoordigers van busmaatschappijen dat iedere toerist naar Siem Reap wil en komen ze je constant lastig vallen om met hen mee te gaan. Ze vragen veel te veel geld maar hebben een monopolie. Twee jaar geleden nam ik de bus van Siem Reap naar Bangkok voor slechts 10 US $ en nu durven ze dezelfde prijs te vragen voor die paar Cambodjaanse uren....

Soit, om 14 uur vertrokken we en stopten meer dan drie kwartier aan een hen bevriend restaurant waar ik me drie kwartier zat op te fretten omdat we daar veel te lang bleven en dus laat in Siem Reap zouden arriveren.

Half acht was het toen de bus stopte aan ... een Guesthouse waar ze ook weer connecties mee hebben. Ze weten ook wel dat hoe later je ergens arriveert, hoe minder zin je hebt om nog iets te zoeken. We namen dus maar een kijkje in

Tijd om iets te gaan zoeken om te eten. We hadden ons nog niet al te goed kunnen oriënteren en waren er van uit gegaan dat we aan de goede brug (die recht naar de Oude Markt liep) logeerden. We wilden een aperitief drinken in mijn favoriet van twee jaar geleden, de Soup Dragon, maar vonden het niet. Herhaaldelijk navragen leverde ons natuurlijk ook al weer tegenstrijdige informatie op en van pure miserie gingen we maar eten in een plaatselijk restaurantje waarvan ik me de naam zelfs niet meer herinner (als hij er een had...) en na het urenlang zoeken en vragen, besloten we dat wel een slaapmutsje verdiend hadden.

De bar van ons hotel was al toe (om half elf !!!) en we keerden op onze schreden en zagen honderd meter van osn hotel een spiksplinternieuw restaurantje met design stoeltjes maar zonder volk. Het was weer een zomerse avond en het leek ons wel leuk om afgeschermd van de weg, nog iets te drinken.

Two BeerLao bottles, please Vier personen kwamen er aan te pas om ons twee pinten te serveren. De baas (donker oranje jasje) liep rechts maar keek links naar zijn personeel dat een klein stapje achter kwam. Een meisje droeg, bang om te struikelen, een plateau met onze twee pinten. Een tweede man, een garçon, assisteerde haar met een plateau met de twee glazen. De volgende had de zware taak een plateau met peanuts mee te zeulen. En de vierde man, mijn favoriet, - later genoemd Skeven Angkor - het Alziend Oog, had mij een sigaret zien rollen en bracht plechtig een propere, spiksplinternieuwe asbak.. Het meisje ontkurkte de pinten, gooide onprofessioneel de kroonkurkjes op de grond en begon Jaaks glas in te schenken. Bierschenkcursussen zijn waarschijnlijk zeldzaam in Cambodja zodat Jaak steigerde toen ze tien keer meer schuim dan bier produceerde. Hij nam het heft in handen en toonde hoe ze het glas schuin moest houden om een mooi colletje te krijgen. Ze wilde ook mijn glas inschenken maar stootte op een ferm njet. Ik drink, met mijn vakantiejob bij de bouwvakkers als referentiepunt, als een echte man uit de fles. Wij waren het niet gewend zoveel aandacht te krijgen en begonnen ons nog net niet als BV's te gedragen. DE grootste verbazing moest er nog aan te komen. We zagen de donkeroranje baas met zijn meute personeel naar achteren verdwijnen maar mijn Alziend Oog kwam, onder het toeziend oog van zijn chef, terug met een champagne-emmer. Toch niet voor ons, zeker. Hebben we nog iets besteld ? Is dit Candid Camera ? Krijgen we een extra-gratis welkomstdrink omdat we de allereerste buitenlandse klanten zijn in dit pas een week voordien geopende restaurant ? Nee hoor, bier moet koel gehouden worden... Het overkomt me niet al te dikwijls maar ik kreeg last van plaatsvervangende gène. Die kort daarop omsloeg in iets wat de volksmond omschrijft als de slappe lach. De dienstvaardigheid en de behulpzaamheid van onze Cambodjaanse vrienden - zo mag ik ze na vijf minuten toch al wel noemen - steeg tot ongehoorde proporties. Jaak nam een ferme slok van zijn glas en prompt vulde het Alziend Oog zijn glas bij. Onze vriend glimlachte vergenoegd, fier op zijn opmerkzaamheid en professionele aanpak. Toen ik mijn fles uit de koeler haalde en een slok nam wist hij zich eventjes geen houding te geven. Wat moest hij nu doen ? Eventjes nadenken, goed de ogen openhouden en daar was het antwoord. Het was het natuurlijk niet ontgaan dat een ijsgekoelde fles bier eens uit het water, lekt... op mijn broek. Hij spurtte, het bovenlichaam in een niet al te elegante hoek van 45 graden voorovergebogen naar de keuken en kwam met een stralende glimlach terug met een handdoekje. De rest was behoorlijk surrealistisch. Iedere keer als ik aanstalten maakte om mijn fles uit de emmer te halen, haastte hij zich om de meter afstand die hij moest houden van zijn baas, te overbruggen. Hij nam de fles en wreef ze droog met het over zijn voorarm gedrapeerde handdoekje en overhandigde mij plechtig mijn godendrank. Ik mocht de fles nie terugzetten maar moest ze aan hem geven. Ik overdacht me dat ik bang was dat hij ook mijn mond zou afkuisen en kreeg de slappe lach. Jaak wilde niet onderdoen en eerlijk gezegd, smaakte de rest van onze pint niet tussen de huil- en lachbuien door....

We passeerden, op weg naar het hotel, nog een sexueel getint massagesalon maar de avond was al goed geweest.

Dag 15 : maandag 25 oktober 2004

Het ontbijt namen we in ons guesthouse (omelette bread 1.20 $, bread butter jam 0.80, lemon tea 0.50 - zonder handdoekje) en we probeerden enkele fietsen tot we onze goesting vonden. Twee dollar per fiets per dag.

We begonnen met de zeven kilometer maar moesten zoals iedereen na een vijftal kilometer van de weg af om te betalen. Twintig dollar voor een dagticket, 40 voor 3 dagen en 60 voor een week. Alleen voor een dagticket heb je geen pasfoto nodig.

Angkor Wat
dat met recht en rede de parel van Zuid-Oost-Azië wordt genoemd. Van op de weg zie je alleen nog maar de 190 meter brede omringende wal maar eens op de brede toegangsweg kijk je gefascineerd naar de vijf torens die voor je opdoeken. De foto's die je er al overal van gezien hebt verbleken in het niets bij de echte aanblik.
Eerst hebben we het hele complex rondgewandeld langs de achthonderd meter lange muren vol met bas-reliëfs waarna we eindelijk binnen stapten bij de Shiva met zeven armen. Na de binnenkoer beland je met enkele steile trapjes aan het tweede niveau en later aan het derde.
Het is de tweede maal dat ik er ben en ik zal er nooit genoeg van krijgen. Iets dat zo mooi en indrukwekkend is kan je toch niet beu worden.

Na enkele kilometer bereik je de

Bayon
die naast Angkor Wat aanspraak mag maken op de tweede indrukwekkendste tempel van het hele complex. Onvergetelijk zijn de 54 torens met de meer dan 200 gezichten die alle kanten van de wereld lijken te overschouwen. De 54 torens zouden de 54 provincies symboliseren die het land rijk was toen de tempel gebouwd werd en de tweehonderd gezichten zouden kijken of alles overal goed was.
De raadselachtige glimlach van de reliefbeelden dragen bij tot de mysterieuze mythe. Na een uurtje fietsen we door naar de

Angkor Thom

Baphuan
die wegens restauratie toe was en waarvan ik dus niet veel weet te vertellen. Ik genoot nog een beetje van de

Terrassen
die van de Elephants en die van de Leper King die elk zo'n 400 vierkante meter groot zijn en waarschijnlijk dienden als schouwtoneel voor de koningen die de toegestroomde mensenmassa kwamen bekijken. Ook hier zijn de muren heel rijkelijk gedecoreerd.

Preah Khan
3 kilometer verder dan de Bayon
Gelijkt een beetje op Ta Phrom maar is toch heel wat minder indrukwekkend.

Neak Pean
Klein tempeltje in een vierkante vijver met nog vier kleinere vijvers er rond. Niet veel aan te zien maar wel heerlijk rustig en mooi gelegen

Ta Promh
de tempel die doelbewust niet of weinig werd gerestaureerd om aan te tonen hoe de Franse ontdekkers de tempels einde de jaren 1800 aangetroffen hebben en om anderzijds aan te tonen dat de natuur eigenlijk nog sterker en machtiger is dan wat mensenhanden gemaakt hebben. In deze tempel zie je scheef hangende rotsblokken, zie je enorme boomwortels die de toegangspoorten omknellen, zie je wortels die zich tientallen meter vastgehecht hebben op de versierde reliëfs. Een onvergetelijke ervaring.

Stipt om zes uur waren we terug in Siem Reap, leverden de fietsen in, dronken een glas op de mooie dag en wandelden de brug over naar 't stad.

Khmer Restaurant( in de minder toeristische straten) We moesten erg lang wachten op ons eten en ze vroegen 2,50 US $ voor een bottle Angkor. Twee minpunten dus. En als het zo duidelijk oneerlijke prijzen zijn weiger ik er op in te gaan. Ik dronk dus maar niks.. Toch waren de shrimps en fried fish à 2 $ zeer goed en voldoende om onze honger te stillen.

Dag 16 : dinsdag 26 oktober 2004

Na het ontbijt in ons hotel begonnen we aan een zoveelste verkenning te voet.
We vonden direkt

Mini Angkor Wat
waar de hoge toegangsprijs (1.5 $) eigenlijk niet te rechtvaardigen was. De miniaturen van Angkor Wat en Banteay Srei zijn natuurlijk knap gemaakt en er moeten veel werkuren in gegaan zijn maar het is niet meer dan een leukigheidje.

Voor ons volgende bezoek moesten we wel heel wat meer moeite doen omdat zowel de wegbeschrijvingen in de Trotter als de Lonely Planet volledig verkeerd zijn. Je moet dus NIET rechts inslaan aan het kinderhospitaal maar tweehonderd meter verder. Het museum ligt heel ver weg en is moeilijk te vinden als voetganger. We waren al een half uur aan het vloeken tot we uiteindelijk met een tuktuk meegingen (voor slechts 1 $ voor ons beiden) naar het

Land Mine Museum
dat gratis is maar dat wel rekent op een donatie.
Persoonlijk museum van een Cambodjaanse ontmijner die in veel oorlogen heeft meegevochten maar nu zijn land mijnenvrij wil maken. Zeer informatief en je kan uren besteden met het lezen van de gruwelijke verhalen.
Natuurlijk deed ik een donatie.

We wandelden terug tot aan de oude markt waar je een overvloed aan souvenirs vindt, in tegenstelling tot Laos waar we helemaal niks gevonden hadden. Tien minuutjes wandelen van het centrum weg geraak je zonder moeite aan de

Crocodile Farm
Waar ik de eer en het genoegen (en de 2 $) aan Jaak overliet. Ik had die uiterst luie beesten twee jaar geleden al eens vervloekt.
Op weg naar ons hotel lieten we de natuurmens in ons nog eens ontwaken en stapten binnen in de

Butterfly Farm
Uiterst gezellige oase binnen een drukke stad. Voor slechts 1 $ mag je tientallen (duizend volgens de Lonely Planet) tamme vlinders bewonderen in een piepklein tuintje en kun je iets drinken of eten. Het menu is een wereldmenu want je vindt er o.a. Belgian crèpes, Moroccan couscous, Persische gerechten...

Tijd voor ons laatste Cambodjaanse aperitiefje en waar kan je daar beter voor zijn dan in de Soup Dragon waar het op de eerste verdieping heel gezellig zitten is (met zicht op het straatgebeuren), waar de service onberispelijk is en het bier koud en niet duur. Op een andere hoek van dezelfde blok is The Red Piano, het café-restaurant van een Gentenaar die daar een heel bloeiende zaak heeft uitgebouwd. We verwaterden naar de magnum Duvelfles achter den toog en sloegen een klapke met Geert, de eigenaar.

Tijd voor een experiment: hoe zou het eten zijn in 'ons' nieuwe restaurant ? Zouden ze het eten in onze mond stoppen ? Zou Skeven Angkor al gepromoveerd of juist ontslagen zijn ? Zouden er nog klanten zijn ? Maar vooral: zouden we onze slappe lach kunnen inhouden ?
Wel, de BBQ beef, Cambodian style was héél lekker voor slechts 1,5 $ maar op de rijst moesten we wel een tijdje wachten. We raakten gewend aan de bediening en zouden het niet anders meer willen.
Eén raar feitje. Op ons koud slaatje lagen er vier grote ijsklompen. Ik maakte hen duidelijk dat dat niet de mode was bij ons en kieperde het ijs in de daartoe voorbestemde emmer...

Jaak daagde me uit het 'massagesalon' (roze en rode lichtjes en schaars geklede dames) te fotografen en dat moeten ze me natuurlijk geen twee keer vragen. De meisjes vluchtten zo rap ze konden maar konden toch niet ontsnappen aan mijn alziend oog.

Soit, einde van een alweer mooie dag, dames en heren

Dag 17 : woensdag 27 oktober 2004

We moesten om tien voor zeven klaar staan voor het minibusje dat ons zou komen ophalen. Onze thee was nog niet uit en daar waren ze al. Na een kwartiertje rondgereden te hebben langs enkele Guesthouses in Siem Reap centrum werden we naar een tankstation enkele kilometers buiten de stad gevoerd maar we nog meer dan een half uur wachtten op de 'big bus'. Nog net genoeg Cambodjaanse Riel om een pakje Cocokoekjes te kopen en een fles water. Big was de bus niet en ook verre van nieuw. Maar de airco werkte.
Na nogmaals vijf uur op de allerslechtste weg ter wereld arriveerden we in PoiPet waar de grensformaliteiten nog vlugger verliepen dan bij de heenreis. In Aranyapradeth weer een tuktuk naar een wegrestaurant waar we ons zaten te vervelen tot half vier. Dan mochten we eindelijk op de mooie, grote bus die daar al een half uur stond te proefdraaien. Raar systeem van werken en van timing hebben die gasten absoluut geen benul.
De Thaise bus was een schitterende bus en zonder stoppen stonden we iets na zevenen in Khao San Road. Tien minuutjes wandelen tot aan mijn hotelletje

Hotel Bamboo Guesthouse (67 Samsen 1- Lamphu Rd, dwz de eerste zijstraat links vanuit Samsen Road, dan op het einde van de straat aan de rechterkant. Indien vol, zijn er daar nog twee gelijkaardige guesthouses) Tien minuten stappen van Kao San Road. 02/282-3412 Zeer rustig, heel grote kamers, houten vloeren (dus wel wat luidruchtig) en lichte tussenmuren. Veel propere douches en wc's op de gang. Aangename ontbijtruimte. Dranken zelf te nemen en op te schrijven (familiale sfeer). Single voor 150 baht, double 220 en triple 330. Een absolute aanrader.

Vlug terug naar een parallelstraat van Kha San Road waar ik altijd ga eten en we waren maar net op tijd voor een fles Chang en een maaltijd want ze begonnen al af te ruimen.
Omdat ik nog eens wilde mailen en bellen in Peachy's Guesthouse liet ik Jaak achter op een terrasje. Ik vervoegde hem twintig minuten later en dan was het stilaan tijd om nog eens naar de door mij gevonden Blues Bar (Samsenthai - iedere avond live optredens vanaf 9u30) te gaan. We waren iets te laat en hoorden nog net de laatste drie nummers voor de pauze. Het kleine cafeetje waar misschien 40 mensen binnen kunnen is niet echt goedkoop (70 Baht voor een klein biertje) maar is super gezellig.
Ik moest nog een deel van Katriens boodschappenlijstje afwerken en zat waarschijnlijk daarmee in mijn gedachten toen we zonder te betalen de Blues Bar verlieten. Zonder opzet, beste vrienden - die mensen hadden ons niks misdaan...
In de 7 Eleven kocht ik wondersnuivertjes (voor meer info, mail me), drie Spy Wines voor Katrien (frisgekoelde wijn met limonade) en twee Changs voor ons.
Kwart voor elf stonden we goed geladen (letterlijk en figuurlijk) voor een gesloten poort. Ik had dit enigszins verwacht bij dit familiepension maar ze hadden ons niet verwittigd en dus had ik er niets van gezegd tegen Jaak.
Een bel was er niet, roepen hielp niet en de poort was niet open te krijgen. Jaak zag er geen problemen in en klauterde zonder boe of ba over de drie meter hoge ijzeren poort. Ik moest wel volgen, klutterend met die Changs en Spy Wines in mijn dagrugzak.

Dag 18 : donderdag 28 oktober 2004

Goed geslapen, goed ontbijt en op weg om als gids Jaak enkele bezienswaardigheden van Bangkok te leren kennen. Voor mij is het al de derde maal en ik begin al stilletjes een klein beetje mijn weg te vinden in dit deel van deze wereldstad.

We wandelden tien minuutjes en arriveerden om 10 uur aan

Wat Intharawikan
Entree: gratis
Dit is een enorme staande Buddha die helemaal overdekt is met bladgoud.

Dan is het een groot halfuur wandelen tot aan

Wat Pho Phra Chetuphon (beter gekend als Wat Pho)
Entree 20 baht
meer dan zijn geld waard. Heel uitgestrekt met zeer veel mooie chedi's die er door hun veelheid aan kleuren, mozaïeken en grillige vormen misschien wel wat kitscherig uitzien maar in hun geheel toch wel indruk maken.
Hier staat ook de 2° grootste Reclining (=liggende) Buddha van Thailand.
Twintig minuten later stonden we aan de

Wat Rajanadda
Achter het beeld van Rama IV.
Het is een heel mooie Wat met een houten zwart dak (héél speciaal in deze streken) en met 96 treden ga je tot op het hoogste punt.
Aan de achterkant van deze uitgestrekte Wat ligt een heel interessante

Amuletmarkt
waar ik al een paar keer geweest was maar noch ik noch Jaak iets vonden om mee te nemen naar huis

Ondertussen was het tijd terug te gaan naar het centrum waar we tegen half één arriveerden. Een Airportbusje had ik vroeger nog nooit op voorhand geboekt maar nu bleken die van 16 uur en zelfs van 15 uur al vol te zitten. We hadden dus nog net een uurtje om naar ons guesthouse te hollen, de bagage op te halen, terug te keren, iets te eten ... en dat was het.
De allerlaatste items op Katriens boodschappenlijstje zullen moeten wachten tot onze volgende Bangkokstop.

Vanaf 15 uur in de luchthaven van Bangkok was het dus wachten...

Dag 19 : vrijdag 29 oktober 2004

's Morgens om 7 uur in Parijs, TGV van 8u39 nipt gehaald en in Lille Flandres ook direkt aansluiting.
Om elf uur stond ik in het Stadhuis van Kortrijk om de autosleutels bij Katrien af te halen. Die kreeg ik slechts na enkele zoenen en de belofte van meer ...