Mexico-Guatemala (augustus)
 Mexico Guatelama aug 2005

In dit reisverslag vind je:
1. De Unesco World Heritage sites die we bezocht hebben
2. Ons reisschema (met prijzen en afstanden van de verplaatsingen)
3. Wat het ons gekost heeft
4. Impressies: mensen, natuur, verkeer, enz.... maar ook praktische info over geld, visum....
5. Hotels en restaurants (foto's, prijzen, beoordeling)
6. Bezienswaardigheden per stad (foto, prijzen en beoordeling) en met een hoop persoonlijke onzin tussendoor

REISSCHEMA

Kostenplaatje (per persoon) - afgerond, voor 18 dagen

vervoer	vlucht Brussel - Cancun (taksen inbegrepen)	770 €
onkosten	onkosten ter plaatse	1500 mee + 620 afgehaald/5= 420 €
	totaal	1190 €

Daarin zijn inbegrepen: telefoons , mails, hotels (duur in Mexico, redelijk in Guatemala, eten, vervoer (duur in Mexico: 922 pesos per persoon= ongeveer € 70, goedkoop in Guatemala 386 quetzales= ongeveer € 41), toegangsprijzen (redelijk) en souvenirs. De drie kinderen kregen elk ongeveer 20 euro zakgeld om hun eigen souvenirs te kopen.
We kochten voor de drie kinderen en voor mij elk zo'n dikke, geweven en typische voor die streken, trui (1100 quetzales voor 4 stuks)
Het vervoer nam meer dan 25% van onze budget in.

Algemene info

Hotels
Yucatan en Guatemala zijn een stuk toeristischer geworden dan toen ik er 10 jaar geleden was. Dat wil gewoon zeggen dat je niet zo gemakkelijk meer een goedkope kamer vindt. Maar er zijn nog genoeg plaatsen waar je naartoe kan zonder op voorhand te reserveren. Het aanbod is en blijft groot: doubles met of zonder badkamer in alle prijsklasses. Maar het loont wel de moeite eventjes rond te lopen en te vergelijken. In de meeste backpackerhotelletjes heb je propere lakens, handdoeken, WC-papier en zeepjes...
Cancun

Cale Pina 25 (adres is zelfde als hotelnaam. Vraag de taxidriver van de airport naar bvb Soberanis of Avenida Tulum en je bent in de buurt) 30 US $ voor een ruime double met een fan die niet genoeg afkoeling geeft. Er is een eigen badkamer met handdoeken, WC-papier maar geen zeep. Er is een supermarket aan de overkant (OXXO) en nog een grotere honderd meter verder waar we ons ontbijt zijn gaan kopen. Steek de grote baan over en volg de bocht naar links tot je na 5 min een supermoderne supermarkt tegenkomt. Ik had eerst gevraagd me af te zetten aan Hotel Sarabrannis (525 pesos voor een double), bekeek ook nog Halvall (???) (vroegen 73 US $ voor een double)

Tulum

Palenque

Huehuetenango

Hotel Terminal (op de zijde van het busstation die parallell loopt met de grote weg) Een zestal hotelletjes aan het busstation maar de meesten waren te vuil en er was er één die te duur was. Uiteindelijk beland in Terminal waar we vijf britsen hadden, beter kan ik het niet omschrijven in een soort gevangeniscel. Nog altijd beter dan niets. Vier bedden in één kamer. In ons bed staken de veren er ongeveer uit. Een paar keiharde matrassen en niet echt proper maar een noodgeval voor één nacht. Gemeenschappelijk toilet. Veel lawaai in de gangen.

Panajachel

In Pana ben ik eerst nog een paar andere hotelletjes gaan bekijken. Mario's Rooms (Calle Santander) heeft een prachtige binnenkoer en zeer propere kamers en vroeg 150 Q voor een double mét bad, 100 zonder maar was volzet. Hospedaje Montufar had nogal donkere kamers voor 70 Q/double. Uiteindelijk betaald in een Apartement zonder naam (Callejon Chabock, naast nummer 65. Klein steegje in Av Los Arboles. Volg pijltje naar Hospedaje Dona Olivia en ga nog 50 m verder. De eigenaar heet Joaquin en kun je vinden op zijn mountainbike of klop gewoon eens op de metalen poort van nr. 65) In ons apartement betaalde ik, na afdingen, 35 Q per persoon. Daarvoor hadden we twee slaapkamers (één met 2 dubbele bedden en één met 1 dubbel bed), een privé-douche met warm water maar geen zeep of handdoeken. Pluspunt is de keuken (gasvuur, potten en pannen, bestek, glazen, bekers...) met frigo (handig voor drank). Privé-tuintje om in alle rust 's avonds te aperitieven, te lezen en te kaarten en om 's morgens te ontbijten. Bakkerij met zéér veel keuze op 2 minuten wandelen in Av Los Arboles. Alle soorten winkeltjes bij de hand. Op een paar minuutjes van de hoofdstraat maar toch heel rustig gelegen: een echte aanrader.

Antigua

Lang gezocht voor ik iets vond dat ofwel vrij ofwel betaalbaar was. Bijna niks te vinden met privé-badkamer. Antigua is namelijk een stad waar veel "toeristen" verblijven, vooral Amerikanen en Italianen en dus niet echt een backpackers place.Uiteindelijk terechtgekomen in Posada Vero (zijstraatje van 3a Calle Poniente (dichtste bij Cal Santa Lucia en dus bij busstation) We hadden twee nogal donkere kamers naast elkaar met elk twee dubbele bedden voor 60/double en 75/triple. Zeer propere gemeenschappelijke douches en WC's - ik ben nog nooit in een hotel geweest waar ze zoveel kuisen. Handdoeken en zeepjes voorradig. Plaats genoeg op de gang om tafeltje en stoelen te zetten. Beneden een vogelkooi met een toekan en een volière met konijn, eekhoorn en exotische vogels. Free coffee (niet drinkbaar) en water (flessen vullen...). Heel vriendelijke service. Ernaast ligt het beste restaurantje van Antigua (zie verder) Nadeel: ik ben daar mijn pas gewassen en waarschijnlijk nog niet helemaal droge lievelingsshort (namaak Diesel uit Bangkok) gestolen aan de wasdraad.

Rio Dulce

Eerst gezien: Hospedaje del Rio (onder de brug) -240 Q voor 4 bedden, geen privé-bad, Hospedaje Marilu (ook duur maar niets vrij) en Bruno's (ziet er te chic uit voor mij). Uiteindelijk beland in een naamloos hotelletje (naast busstation naar beneden naar het meer toe gaan - op 20 meter aan de rechterkant) Een nogal grauwe kamer met stapelbedden. Drie boven elkaar: was een nieuwigheid voor de kinderen die bijna vochten om te mogen boven liggen. Achter een muurtje een douche en WC. Handddoeken en fan. Goed voor één nacht. Ik betaalde 35 quetzales per persoon.

Flores

Chetumal

Slechts in deze stad verbleven uit noodzaak, niets omdat er iets te zien is. Weinig info in de Lonely Planet en op weg naar het enige redelijk betaalbare hotelletje uit mijn boek (Hotel Maria Dolores) kwam ik in Avenida Belice twee hotels tegen. Op de linkerkant een duur (350 pesos/double) en vijftig meter verder langs de rechterkant het onze. Hotel Boston Avenida Belice, nr. 290 (20 minuten wandelen van het busstation) Veel kamers rond een binnenkoer die gebruikt wordt als openluchtgarage. Grote doubles voor 150 en triples voor 170. Met privé-badkamer, handdoeken, WC-papier en zeep. Vriendelijke eigenares: ik mocht wachten tot de volgende morgen met betalen omdat ik eerst nog moest wisselen. Slechts enkele winkeltjes in de buurt, geen restaurants.

De innerlijke mens

Ontbijt
Slechts weinig de mogelijkheid gehad in ons hotel te ontbijten. Meestal zelf geregeld. In de grote Mexicaanse steden vind je genoeg bakkerijen met een groot aanbod en overal vind je wel ergens een CHENDRAOUI (grote supermarkt) of een OXXO (kleine supermarkt) waar je je croissants, broodjes of mag opeten. Daar hebben ze koffiemachines staan met Regular, Capuccinos, Moccacino en warme chocolademelk.
In Tulum Cabanas ben je bijna verplicht in je 'hotel' te eten. Meer dan 40 pesos per man voor een ontbijt met koffie is verschrikkelijk duur maar niet te vermijden.

Drinken
Koffie is gewoonlijk Nescafé, thee is Lipton. Volle, halfvolle of magere melk vind je ook overal.
Koude frisdranken (coca, sprite, fanta en nog veel plaatselijke merken) zijn in ieder winkeltje te krijgen.
Bier komt ofwel in gewone flessen of wel in magnumflessen (940 ml in Mexico, 1000 ml in Guatemala) en kost iets van 16 quetzales of 20 pesos. Let op: er moet statiegeld betaald worden.
Wijn vind je soms wel maar is nogal prijzig. Een fles witte wijn (por la cocina) was niet drinkbaar maar ik heb toch sterke witte wijn (15°) gevonden voor 30 pesos.

Middagmaal of avondmaal
Laat je niet verleiden tot de dure toeristenrestaurants, de plaatselijke eethoekjes zijn hygiënisch, véél goedkoper en leuker omdat je tussen de lokale bevolking zit. Wij betaalden gemiddeld 25-30 quetzales of 30-35 pesos voor een eenvoudige menu, zonder drank.

Tulum

Tulum Cabanas In Santa Fe betaalden we 330 pesos voor een envoudige, niet speciale menu voor ons vijven en 220 pesos voor een gewoon ontbijt Tulum Pueblo Naam iets van Primo Halo (maar niet opgeschreven) Vanuit ons hotel steek je de straat over en neem jede eerste rechts: op hoek van marktplein Misverstand bij de bestelling: we vroegen bvb panuche con queso. Mevrouw vroeg nog eens "Uno?". Wij knikten, dachten voor één persoon. Nee, één panuschke. Duidelijk niet voldoende voor ons. Bestelling dus per stuk (6 pesos) taco's, empanades, panuche en nog iets (sampuches ?) voor 102 pesos.

Palenque

Trotamundos (Av Juarez = hoofdstraat), rechtover ons hotel en enkele huizen naast de diverse busstations, in de richting van het park) Heel lekker eten: Bisteck mexicana, bisteck asado, sopa, quesadillas, taco's met 3 x drank voor 197 pesos Vlotte en vriendelijke bediening. We gingen er iedere avond eten. Iedereen at graag wat hij/zij besteld had, dus. Hiernaast een foto uit de schitterende bakkerij van Palenque.

Panajachel

Antigua

Rio Dulce

Flores

Bezienswaardigheden

Cancun

Tulum

Donderdag 3 augustus was het de bedoeling in één dag van Tulum in Palenque te geraken maar het mislukte. Te voet (25 minuten tot voorbij de Ruinas, tot aan El Crucero is ongeveer 30 minuten met de rugzak). In het busstation van Tulum Crucero was niemand te zien om te boeken. Dus maar op straat gaan staan om iets tegen te houden. Uiteindelijk toch weggeraakt met Mayab. Het was ondertussen wel al anderhalfuur later dan we gehoopt hadden te kunnen vertrekken

Tulum Ruinas Waar en hoe er naar toe? Drie kilometer van Tulum Pueblo, 800 meter van El Crucero (de plek op Highway 307 waar je je kan laten afzeten met de bus) Openingsuren 7 am-5 pm, entreeprijs 38 pesos - 30 pesos voor een videocamera maar je zou zot zijn om dat te betalen De Ruinas zijn niet echt een must als zijnde Maya-overblijfselen en zijn vooral bezocht door dagtoeristen die vanuit het dichtbije Cancun eens wat cultuur willen opsnuiven. Ga dus best zo vroeg mogelijk. Een opsomming van alle tempels geef ik niet, daarvoor zijn er reisgidsen. De ligging is wel schitterend: pal tegen de Caribische Oceaan en je kan zelfs binnen het domein zwemmen. Vergeet niet de verder afgelegen stukken van het domein aan te doen, dan loop je meer kans om de voor Tulum gekende grote Iguanen tegen te komen.

Palenque Ruinas Waar en hoe er naar toe? Op 7 kilometer van Palenque centrum. Er is een verzamelplaats voor de Colectivos maar de kans is groot dat je op weg er naar toe aangesproken wordt door een chauffeur van zo'n wit minibusje. Het kost 10 pesos per persoon en de rit duurt een kwartiertje. Entréeprijs is 38 pesos per persoon, 30 pesos voor een videocamera geen controle hierop) We stapten door de Gran Plaza om eerst naar het Museo te gaan. Volg de pijltjes door de broeierige jungle en je komt er vanzelf. Neem vooral beel muggenmelk mee: het stikt er van de beestjes. Langs een glibberige houten hangbrug en een watervalletje en enkele niet zo interessante overblijfselen van tempels geraak je er. Het Museo ligt eigenlijk buiten het domein maar met het tonen van je entreeticketjes ben je zo weer langs de bewaker. Je mag er alleen foto's nemen zonder flash. Propere toiletten. We aten onze meegbrachte picknick op bankjes onder een schaduwrijke boom en maakten kennis met Richard: het wandelend blad. Vreemdsoortig insekt dat groot is als een grote vlinder en in zijn camouflagekleuren bijna niet te zien is tussen het gras. De tweede verrassing was dat Katrien daar Christine, haar beste vriendin uit Rollegem - of all places - ontmoette. Wij wisten wel dat ze ongeveer ook die tijd Mexico en Guatemala zouden aandoen maar kenden hun reisschema niet... en dan nog. Vijf minuten eerder of later op die welbepaalde plaats in Palenque en we hadden elkaar zelfs niet gezien. Het mooiste zicht op het domein heb je vanaf Templo de la Cruz (Gruppo Norte). Achter de Gruppo loopt een klein weggetje naar enkele kleinere tempels waar nog mooie, authentieke reliëfs en inscripties te zien zijn. Doen. De Templo de los Inscipciones is, in tegenstelling tot wat in de Lonely Planet staat, definitief toe. Dat we eerst naar het Museo gingen had ook daarmee te maken: slechts een klein aantal entreetickets voor de Templo zouden daar 's morgens vroeg te krijgen zijn. Nada dus. Palenque vind ik zelf véél indrukwekkender dan de te gepolierde, op Amerikanen afgestemde Chichen Itza of de halve ruïne die Uxmal is. Jammer dat de howler monkeys (brulapen) in staking waren...

Om 15 uur waren we terug en na een deugddoende douche, wandelden we naar kerkje aan park Iglesia de Santo Domingo. Katrien steekt nogal graag eens een kaarsje aan voor achtergebleven familieleden maar in Mexico en Guatemala is dit een probleem: er staan geen kaarsjes te koop. Iedereen brengt ze mee van thuis, denk ik.
Na een halfuurtje internet en de obligate kaartaperitief zijn we gaan eten in hetzelfde restaurant van gisteren. Moe in bed.

Zondag 7 augustus was de verjaardag van Camille (16 jaar) en van Katrien (mag het niet zeggen) en zou een busdag worden. Uniek is dat ze hun verjaardag (als alles meevalt) in twee landen kunnen vieren. 's Morgens dus al een paar kleine cadeautjes gegeven in Mexico en er nog een paar gespaard voor in Guatemala. Van die dag hebben we niet veel te melden. Bussen, bussen en nog eens bussen om 's avonds in Huehuetenango nog een paar cadeautjes te kunnen geven. Pas rond 7 uur 's avonds gearriveerd. Moe en op. Zij bleven op straat zitten en ik ging vlug de enkele hotelletjes inspecteren. Niet veel soeps. Vlug iets gaan eten op straat (op aanraden van het madammeke van Lucia Antojitos waar we niet meer konden eten): carne asado, pollo en arroz met frijoles met koffie en mosj (een soort warm rijstwater) voor slechts 50 quetzales. Lekker en genoeg.
Nog een slaapmutske gaan drinken bij de vriendelijke Lucia (frisdrank 6 q en uno litro Gallo 17 q) en vlug gaan slapen.

Maandag 8 augustus was ik tegen acht uur al op weg om een bank(automaat) te gaan zoeken. Verdorie, wat was het al heet. Ik moest tot in het centrum van Huehue gaan (1/2 uur stappen - bergop !!!) om een bank te vinden. Geen zin om nog eens zo lang af te zien en maar een bus (1 Q) genomen tot aan het busstation. Tegen 9 uur stonden we te wachten op de volgende bus. Eerst hadden we elke een sandwich met pollo of mais met pikante ketchup verorberd (5 Q/stuk) met slechte koffie. Tegen half drie stonden we eindelijk in Panajachel en zouden een uurtje later inchecken in ons apartement. Een zekere Joaquin op een mountainbike sprak mij aan, vroeg 40 Q pp voor zijn apartement. Ik wilde nog niet toezeggen en wilde eerste eens de prijzen in de andere hotelletjes gaan vergelijken. We kochten chips en drank zodat Katrien en de kinderen in comfortabele omstandigheden konden blijven wachten. Ik vond geen betere slaapplaats maar vond Joaquim ook niet meer. Dan maar te voet door Avenida Los Arboles waar hij en ik doorgelopen waren. De wirwar van steegjes liet me verdwalen. Kinderen achtergelaten en nog eens terug naar hoofdstraat waar we hem ontmoet hadden. Gevraagd wie hem kende. Niemand? Nogmaals terug en zonder rugzal uiteindelijk toch zijn huis gevonden. Hem laten opbellen door zijn dochter en overeengekomen voor 35 q per persoon.
Na de broodnodige douche verkenden we het gezellige (maar toch toeristische) in stadje tot aan het meer. In de tientallen souvenirwinkels rijpte het plan om zo'n zware, typische Midden- en Zuid-Amerikaanse geweven truien te kopen. Haalbaar? Niet te duur op deze tot nu toe al dure reis? Draagbaar? We zien nog wel.
We deden al een paar inkopen voor de aperitief en voor het ontbijt morgen (nescafé, nesquick, eieren, melk...) en zijn na het avondeten nog wat gaan internetten. Nog een wasje en vroeg gaan slapen.

Panajachel

Dinsdag 9 augustus begon niet goed. Vooral Camille maar ook Ilse een beetje waren opgestaan met rode vlekjes op hun buik. Onze elementaire medische diagnose was: vlooienbeten. Eerst ging ik vroeg op stap naar de grote bakkerij in Los Albores (2 minuten van ons apartement, links bij uitkomen). Ik maakte mijn reputatie als keukenprins waar en toverde acht eieren om in een prachtig pannetje roerei. Doe het maar eens zonder boter. In een grote apotheek - geen gebrek aan in Mexico en Guatemala - toonde Camille haar buik aan de apotheker. Pulgas, concludeerde hij en gaf ons een tube Bepanthen.
We wandelden op ons gemak door de Calle Santander tot aan het meer waar we, hoe kun je het raden ?, onmiddellijk aangesproken werden voor een privé-boottocht. Ze maken je van alles wijs en proberen je in hun bootje te krijgen: goedkoper uiteindelijk, meer privacy, meer vrijheid om te doen wat je wil... Zal allemaal wel juist zijn maar toch naar de officiële ferry gegaan.

Boottocht op Lago Atitlan De Public ferry vertrekt om om 9u30 of 10u30. We waren juist op tijd voor die laatste want we wisten niet dat er een tijdverschil was tussen Mexico en Guatemala en leefden dus een uur voor. Ah ja, daarom ging die bakkerij zo laat open vanmorgen... De boot doet drie stops: San Pedro We bleven daar een uur, wandelden tot heel boven het stadje in de hoop een mooi vergezicht te krijgen op het meer. Vergeefse moeite. Uit verveling maar ook uit goesting dronken we dan maar elk een glas vers fruitsap (3 Q per stuk). Héél lekker en verfrissend. Santiago Ook een uur tijd om het stadje te verkennen. Van op de boot word je al aangesproken door kleine kinderen die je willen tonen waar Maximon zijn spreekuurtje houdt. Het is een houten aangekleed heiligenbeeld dat constant met een sigaar in zijn mond zit, bier voor zich staan heeft en omringd is door een waas van wierook. Ieder jaar verandert hij van plaats en zit hij in een ander gewoon huis. Als toerist ben je dus verplicht je te laten gidsen. Het eerste mannetje vroeg 20 Q voor ons vijven. Later kwamen we jongetjes en meisjes tegen die het voor 1 Q wilden doen. Te rap zijn is ook niet goed. Het was maar twee minuten ver, we betaalden 2 Q entree per persoon en genoten een tiental minuten van het spektakel waarbij een jonge vrouw op een offerstoel een soort ceremonie onderging. In hoeverre het allemaal echt is (en geen tourist trap) weet ik niet maar het is toch iets dat je niet mag missen. De eigenaar van het huis vraagt ook nog eens 10 Q om foto's te nemen en toen ik gedaan had met filmen vroeg hij nog eens 25 Q. Niet met den dezen hoor. We vroegen de weg en stapten naar boven, naar de Iglesia Catholica waar we de typisch houten aangeklede beelden konden bewonderen, picknickten tussendoor en zaten weer een tiental minuten op de boot naar San Antonio Hier duurt de stop slechts 45 min maar het was nog teveel. Veel te heet en de plaatselijke ambachten (wevers, keramiek...) konden ons niet bekoren. Een kort bezoekje van de kerk, een fles water en schaduw zoeken is alles wat me nog herinner van deze stop. Om 15u30 waren we terug, zoals beloofd. Stipt zijn ze daar wel op die boot. De begeleider waarschuwt iedereen wanneer de ferry terug zal vertrekken en houdt zich daar ook aan. !!! Neem genoeg zonnebrandolie mee want een uurtje in de blakende zon op het water is meer dan genoeg om serieus te verbranden. We hadden er de volgende dag bijna allemaal last van !!!

Niemand had er veel zin in (het zou pijn doen aan de verbrande plaatsen ???) maar ik gaf het goede voorbeeld. Kleren uit en het frisse Lago Atitlanwater in. Een half uurtje zwemmen in het mooiste meer ter wereld deed verschrikkelijk veel deugd en liet ons de hitte vergeten.
Het relaas van de dag chatten de kinderen door in een internetcafé dichtbij ons apartement, ze kochten een paar souvenirs en Katrien kocht twee pakken pure chocolade. Een pak pure Guatemalteekse koffiebonen van een halve kilo kostte 40 Q (meer dan bij ons in de Aldi maar dit land hier is wel de bakermat van de koffie...) Onze avond verliep als gewoonlijk: inkopen doen, aperitief, eten, kaarten en slapen...

Woensdag 10 augustus
We hadden drie bussen nodig om de kleine afstand naar één van de bekendste markten ter wereld te overbruggen. Ter plaatse kochten we als middagmaal een zakje peanuts (2 Q), voor elk een gebrande maïs (2 Q per stuk), een zakje gekleurde pocorn (2 Q) en een watermeloen voor 20 Q.

Chichicastenango

Chichi (zoals de mensen hier het afkorten) Waar en hoe er naar toe? Ligt op 2030 meter en telt 23.000 inwoners. Met drie bussen (zie vervoer) De markt van Chichi is een van de gekendste van Centraal-Amerika maar alleen op donderdag en zondag. Wij waren dus een dag te vroeg om het spektakel mee te maken. Het was een gewone, vaste markt met heel veel kraampjes maar zonder het extra dat de andere twee marktdagen hebben: de honderden mensen die vanuit de omliggende dorpen naar beneden komen om hun zelfgemaakte waren te verkopen. Toppers zijn maskers en allerhande soorten kleurig textiel. De trappen van de Iglesia de Santo Tomas ruik je al van tientallen meter ver: wierook, wierook en nog eens wierook kleuren je foto's. Unieke kerk omdat daar een mengeling van katholicisme, animisme en sjamanisme wordt beleden. Toeristen mogen alleen langs de zij-ingang binnengaan en foto's nemen of filmen is verboden (om de geesten niet te storen?). Indrukwekkend zicht. Ook de aangeklede heiligenbeelden zijn de moeite waard.

Cimiterio Een kerkhof vind ik sowieso een oase van rust binnen een normaal drukke grote stad. Het kerkhof van Chichicastenango is des te opmerkelijker voor ons Westerlingen door de kleurrijke opstelling van de graven. Een begrafenis is voor de Mexicanen een feest, niet als bij ons een supertriestige bedoening. Toch zijn er ook enkele vreemde graven... zoals die van de plaatselijke Automobielclub

 

We aten onze meloen en enkele broodjes net buiten het kerkhof en hadden enorm veel bekijks van een plaatselijke familie.
Halverwege de namiddag waren we terug (na een stop aan de kleurrijke markt van Solola waar het kermis was. We kochten er zelfs rode nougat voor Katrien. Terug in Panajachel gingen we eventjes internetten om jullie op de hoogte te houden en gingen winkelen (lievelingsbezigheid van de vrouwen onder ons - ze zijn in de meerderheid dus moeten we ons daar bij neerleggen...)..
In Kortrijk en waarschijnlijk ook in de rest van België zie je Peruvianen en Bolivianen die de mooiste dikke, geweven truien ter wereld verkopen. Wij waren daar allemaal al een paar jaar zot op maar dachten: waar kunnen we dit beter kopen dan ter plaatse. Wel, nu is het moment. Lang zoeken voor iedereen zijn gedacht gevonden had maar uiteindelijk vonden we een winkel waar Ilse, Pieter-Jan, Camille en ik (Katrien ziet zich zo'n trui niet veel dragen) ons gedacht vonden. Dan begon het. We hadden al wel een idee van de prijs die ze vroegen maar wisten niet hoever ze zouden willen zakken. Voor gewone souvenirs kun je gerust net onder de helft van de gevraagde prijs gaan maar dit wordt een ander paar mouwen. En net om een groot stuk van de prijs af te krijgen willen de vrouwen mij mee. Ben ik toch nog voor iets goed...
Van de 1400 quetzales (350 per stuk) kon ik er 1100 maken met nog twee assorti portefeuillekes voor de twee meisjes. Oké, iedereen gelukkig. en zwaarder beladen naar huis dan op de heenreis.

Donderdag 11 augustus zal voor eeuwig in mijn geheugen staan als de eerste keer dat ik op een reis moest koken. Ik had iedereen beloofd een omelet te maken. Dus vroeg op, naar de winkel, omelet gemaakt zonder boter en afgewassen. Ondertussen rugzak gemaakt en de bus op naar

Antigua

waar Ilse en ik de anderen achterlieten aan het busstation en een hotelletje gingen zoeken. Het viel niet erg mee en we waren meer dan een uur weg voor we ze weer gingen ophalen. We checkten in, zij rustten een beetje terwijl ik nogmaals - voor de zoveelste keer deze reis - een bank ging zoeken om mijn euro's te wisselen. Ik schoof twintig minuten aan voor ik doorhad dat je je ook je reispas moest bijhebben... Terug naar het hotel en nogmaals naar de bank.
Ilse en ik hadden enkele grote winkels gevonden en we gingen onze inkopen doen: chips, zoute koekjes (soort Tuc), frisdrank en bier. Voor Katrien vond ik eindelijk een betaalbare fles witte wijn. Dat er op stond "Por la cocina" had ik wel gezien maar bij ons is dat geen kwaliteitslabel. Bij hen wel, dus. Het smaakte letterlijk naar azijn en we hebben de fles in de frigo laten staan.

Vrijdag 12 augustus
gingen we 's morgens vroeg op verkenning in deze voormalige hoofdstad.

Een drukke dag met veel gewandel en met veel gezien maar 's avonds waren de kinderen blij dat ze nog eens konden internetten. Telefoneren hebben we daar ook gedaan en in de vooravond hebben we enkele marktjes gedaan (1 dure mercado, 1 met lokale handicrafts en 1 met betaalbare souvenirs (allemaal in de nabije buurt van het busstation). Ik ging eten naast de deur en zij gingen (ik moest wel mee om de weg te tonen...) naaar McShit.

Zaterdag 13 augustus was een busdagje van Antigua naar Guatemala City waar we geholpen werden door 1 toerist en 1 plaatselijke om het volgende juiste busstation te vinden. De bus naar Rio Dulce vertrok te laat en dus namen we maar die naar Morales. om zo in Rio te geraken. We werden anderhalf uur opgehouden door een verschrikkelijk verkeersongeval en arriveerden pas om 16 uur ipv 14 uur in Morales, het kruispunt van waaruit je makkelijk in Rio Dulce geraakt. Of, zo zou het moeten zijn... Tientallen bomvolle minibusjes passeerden maar gunden vijf gringo's met zoveel bagage geen blik waard en reden door. O ja, de meeste van de minibusjes en grote bussen die daar passeren gaan naar Puerto Barrios en daar moesten wij natuurlijk niet naartoe. Een uur later waren we het beu in de brandende zon en begon ik te liften.... Ja zeg, de mensen in hun pickup-truck zwaaiden gewoon terug en stopten niet.
Lonely Planet uitgehaald om overnachtingsmogelijkheden in Puerto Barrios (toch, jaja) te overzien en net op het moment dat je het opgeeft, lukt het dan toch. Er stopte een minibusje (voorzien met 16 zitplaatsen) dat al behoorlijk vol zat. Wonder boven wonder, wij konden er nog bij. Een vlugge telsom kwam uit op een dertigtal mensen: 25 binnen en buiten nog een paar aan de deur en op het dak..... En toch zaten we redelijk comfortabel en waren wij, gringo's, het middelpunt van de belangstelling. Eigenlijk was het dus wel leuk. Niemand van de kinderen zal dit 30 minuten durende busritje ooit vergeten, daar ben ik zeker van.
In Rio Dulce liet ik mijn nest een drankje drinken terwijl ik, altruïstisch als ik ben, me opofferde om een vijftal hotelletjes te gaan bekijken. Ik moet eerlijk toegeven dat ik onderweg in één slok een klein pintje heb binnengespeeld, tegen de uitdroging natuurlijk. Na 20 minuten had ik niets beters gevonden dan het eerste hotelletje waar ik binnen geweest was... 50 meter van waar ze zaten. Na het inchecken en het jagen op de door PJ uit zijn rugzak in onze kamer ontsnapte kakkerkak gaan eten in een restaurantje naast deur en 's avonds genoten van Son Y Luz, donder en bliksem. Tijdens het eten, met PSV-RKC op tv- hoorden we discussieren over voetbal (Jean Marie, Brugas, Papin, Gullit...)

Zondag 14 augustus
We namen ons ontbijt in ons restaurantje van gisteravond (lekker en goedkoop), ik zocht een Bancafé om geld af te halen met mijn VISA-kaart en we zaten juist 4 uur in de bus naar Flores. We werden afgezet aan het hotel van onze keuze maar de man, Mito heet hij, smeerde ons de bus naar Tikal en ook die naar Chetimal aan. Daarover later meer. Het goot water, zo'n onweer heb ik nog niet veel meegmaakt maar een half uurtje later was het alweer relatief droog en wandelde ik naar Santa Elena, op zoek naar een bakkerij. In de eerste grote straat rechts is een schitterende bakkerij met het beste brood van de wereld.
Zij waren uitgerust, ik had behoefte aan douche en zij wilden gaan winkelen om hun laatste zakgeld op te maken. PJ en ik dus maar mee, tegen onzez in. Ze vragen me alleen mee of af te dingen, of heb ik dat al gezegd ?
Veel hebben we niet meer gedaan die dag. Het is immers vakantie, nietwaar...

Maandag 15 augustus
Om kwart na vier op om tegen 5 uur klaar te staan voor de bus die pas een halfuur later arriveert.. Anderhalf uur rijden (met een korte stop in El Remate) om tegen zeven uur aan de ingang van het Tikal Nationaal Park te zijn - een uur later dan ik gehoopt had er te zijn..

Tikal

We waren rond 14 uur terug in het hotel, de kinderen gingen de rest van hun zakgeld opdoen en we gingenvroeg slapen: morgen is het weer vroeg dag.

Dinsdag 16 augustus
Zou een vervelend dagje kunnen worden: van 5 uur 's morgens tot 13 op de bus (non-stop bijna). We zouden dan nog tijd hebben om door te reizen naar Tulum, dicht bij onze eindbestemming. Het draaide eventjes anders uit: aan de grens met Belize moesten we anderhalf uur aanschuiven voor onze stempels en bij het buitengaan van dit kleine landje wachtte ons de tweede verrassing. Onze touroperator in Flores had ons verzekerd dat het niet zou gebeuren, maar toch. Per persoon 15 US $ Exit-Tax te betalen. En dat voor vijf uurtjes op de bus in Belize. Aftroggelarij, op zijn schoonst gezegd.

Het was 16u30 als we in Chetumal aankwamen. We deden een telefoontje naar de Weary Traveller in Tulum om eventueel te reserveren. Zonder zekerheid van overnachting riskeer ik het niet om daar tussen 21 en 22 uur toe te komen en dan nog moeten beginnen te zoeken. Het nummer van The Weary was veranderd en bij één van de Cabanas die ik probeerde, was alles vol. Dan maar in Chetumal blijven en morgen verder trekken.

Een hotelletje gevonden in de Lonely Planet op 2 kilometer van het busstation. Te doen. Na 15 minuten met de rugzakken ben ik alleen verder getrokken: kaartje waarschijnlijk verkeerd, veel te heet en iedereen al te vroeg op. Tamelijk vlug iets anders gevonden. Katrien en ik zijn nog naar de Mercado geweest om geld te wisselen en wat inkopen te doen.

Na onze avondwandeling tot aan het busstation om avondeten te zoeken, vlug gaan slapen...

Woensdag 17 augustus
Na ons zelf gekocht ontbijt binnengeslokt te hebben, te voet naar busstation en vier uur op de bus naar Tulum
Om 13 uur zijn we daar aangekomen - in Tulum Pueblo ditmaal, niet Tulum Ruinas. Alle telefoonlijnen binnen en buiten Mexico lagen plat: Telmex werkte niet. Ik ging gaan zoeken naar een hotel terwijl de dames genoten van een lekkere koffie. Ik maar zweten. Ik vond tamelijk snel iets tofs en ging de anderen halen. Inchecken en vlug weer weg. Met een colectivo (10 peso pp) naar Tulum Ruinas van waar we na enkele minuutjes op het strand stonden. Leuk, heel leuk. PJ vond een koraalrifje met^prachtige vissen.
Terug rond 19 uur en Telex werkte nog altijd niet. De vlucht zouden we dus niet kunnen herbevestigen en dat zei ik maar niet tegen de kinderen die er zich meer problemen in maken dan ik.

Donderdag 18 augustus 2005
Onze laatste volledige dag van de reis en onze laatste dag in Mexico. Zoals altijd offerde ik me op en ging in de keuken staan toen die om 8 uur open ging. Ik maakte koffie voor iedereen, bakte ondertussen omeletten voor wie dat wilde, toastte brood en moest besluiten dat er niet veel meer over was voor mij. Merda. Na de afwas - ik had gezworen dat nooit te doen op vakantie en het was al de tweede keer - naar het busstation voor de trip naar

Terug in Tulum Pueblo wilden we eindelijk, na een lange en zeer hete dag, douchen.
Forget it: het heeft hier al meer dan een maand niet meer geregend en de watertank was leeg. "No problem, wait one hour". Tijd voor een zweterig aperitiefje maar nog geen water. Tijd om te gaan eten maar nog geen water. Probleem was dat er dus ook geen water was voor het toilet...

Gelukkig was het probleen 's morgens opgelost om toch wat minder stinkend 2 uur in de bus te zitten die ons naar de Aeropuerto van Cancun bracht.
Dan is het alleen nog wachten op de vlucht naar het kille België.